Stapel verliefd op een man die honderden kilometers verder woonde, zei ik mijn huiselijke appartement en mooie loopbaan op en verliet ik familie en vrienden om met hem een frisse nieuwe start te maken.
Dat pakte anders uit. Ik voelde me niet geaccepteerd door zijn vriendenkring en ik kreeg te maken met een ex-vriendin die nog veel te close was met mijn man. Ik was er niet gelukkig.
Ik schikte me in bijna alles. Wel verhuisten we naar mijn oude omgeving. Ik kreeg weer een leuke baan. En er kwamen kinderen. De opvoeding gaf me voldoening en taken die ook afleiding waren van wat er werkelijk gebeurde.
De huwelijkse relatie werd steeds meer gebaseerd op onderlinge irritaties en explosiviteit. Woede-uitbarstingen waar de kinderen bij waren... Uiteindelijk besloot ik dat een scheiding voor mij goed zou zijn en voor de kinderen minder slecht dan vechtende ouders.
Het werd een model scheiding. Sinds de scheiding kunnen we beter met elkaar overweg dan ooit. Spijt heb ik geen moment. Een huwelijk met deze man werkt niet. Er is nu een ander soort liefde en betrokkenheid en vooral ook wederzijds respect. De korte momenten dat we bij elkaar zijn, als gezin voor de kinderen, zijn leuk.
Irritaties zijn er nog maar doen er niet meer zoveel toe door het weten dat 'hij straks weer naar zijn eigen huis gaat'. Ik durf ook alles te zeggen, nu ik niet meer de angst heb dat ik zijn en mijn liefde verlies als ik niet leef naar zijn wensen.
Voor die angst, die geworteld bleek in mijn verleden, ben ik in therapie gegaan. Die angst neem ik nooit meer mee in een relatie.
Ik ben toe aan een nieuwe relatie. Dit keer weet ik dat ik niet alles voor de ander op hoef te geven. Ik blijf bij mijzelf en ga voor behoud van alles wat belangrijk is voor mij PLUS een nieuwe liefde.
