Fijn dat er lotgenotencontact mogelijk is

Hoi Anne,

Erg herkenbaar je verhaal.
Als je gevoel zegt 3 dagen, dan zou ik dat vooral volgen!
Ik zit er zelf al dik een jaar in, ben 35 en heb een enorme kinderwens. Ook ben ik single en heb dan toch t gevoel dat ik moet daten(gezien m’n leeftijd), terwijl ik er eigenlijk echt geen energie voor heb..
Wat voor hulp heb jij gehad?
Je kan me ook persoonlijk benaderen, mocht je willen sparren.

Liefs!

Hi. Ik herken dit heel erg. Kreeg een burn-out toen ik 28 was en wordt nu bijna 31 en zit er nog steeds in. Ik zou graag met jullie in contact komen. Waar wonen jullie? Ik in Groningen.

Hoi Hanneke en Emma,

Dank voor jullie reacties.
Het is zo fijn om te weten dat je niet de enige bent die hier mee kampt.

Wat mij het meest heeft geholpen is een analyse van mij als persoon/mijn karakter en mijn patronen. Hiermee heb ik samen met mijn behandelaar gekeken naar een soort handleiding voor mezelf, om anders met valkuilen om te leren gaan en minder of minder snel mijn grenzen over te gaan.

Ik merk ook heel erg dat ik niet zo goed mee kan komen met mensen van mijn leeftijd, qua energie en hoeveelheid prikkels. Nu met corona is er veel minder te doen, maar als alles straks weer kan is dat voor mij weer een gevaar om mijn grenzen over te gaan. Ik wil altijd alles goed bij houden qua contact met mensen, uitstapjes, etc..

Jullie mogen mij ook contacten als je daar behoefte aan hebt :)

Groetjes Anne

Beste Dave,
Ik herken mezelf bijna helemaal in je verhaal. Ik sukkel reeds 10 maanden met een burn out. Heb al verschillende keren thuis gezeten, maar uit angst om mijn baan te verliezen telkens opnieuw maar tegen beter weten in herbegonnen. Ook nu weer. Terwijl mijn lichaam volledig op is. Mijn lichamelijke klachten zijn: paniekaanvallen gepaard met heftige zweetbuien, 24u op 24 vermoeid zijn en indommelen maar nooit kunnen doorslapen, pijn in slokdarm en mond, tandpijn, slikproblemen, kortademigheid, verkoudheidssymptomen die al vele maanden aanhouden, verkrampte nekspieren, aanhoudende hoofdpijn en duizeligheid, vermoeide armen en benen en mogelijk ben ik er nog enkele vergeten. Ben al onderzocht door een neuroloog: niks speciaals te vinden. Heb al een hersenscan en longscan laten doen: alles ok. Tanden zijn ok. NKO is ok, bloedwaarden zijn ok. En toch voelt het alsof ik terminaal ben en regelmatig heb ik dan ook zelfmoordgedachten want een leven zoals dit kan ik niet langer meer aan. Ik heb reeds de hulp van een psycholoog ingeroepen, maar moet op dit moment nog steeds een maand wachten voor ik nog maar een eerste keer op gesprek kan. Ondertussen ben ik verondersteld om verder te werken en te presteren, zowel professional als privé. En dat terwijl ik meerdere huilbuien per dag krijg van pure uitzichtloosheid. Kon ik toch maar enige hoop koesteren om uit deze situatie nog uit te geraken...