Al 14 jaar heb ik een fijne relatie met mijn man. In die 14 jaar zijn ontzettend veel mooie, maar ook minder mooie dingen gebeurd. Ik heb veel last gehad en nog steeds wel van psychische klachten door een moeilijke jeugd. Hiervoor ben ik hard aan mezelf aan het werken door middel van therapie. Maar ik heb daardoor ook veel op mijn man moeten leunen. Hierdoor is er een patroon in onze relatie ontstaan. Mijn man heeft het gevoel dat hij mij altijd heeft moeten beschermen en voor mij heeft moeten zorgen op geestelijk gebied. Hij heeft hierin nooit zijn eigen grenzen aangegeven, omdat hij bang is dat ik dat niet aan zou kunnen. Hij loopt nu dus al een tijd rond met dat zijn gevoel voor mij veranderd is en dat hij het even niet meer weet mbt onze relatie. Ook heeft hij al een paar keer tegen mij gelogen over iets gezelligs doen met een vrouwelijke collega. Bijv. een borrel na werktijd 1 op 1, omdat hij denkt dat ik dat niet aankan als hij dat eerlijk tegen mij zegt. Hij zegt dan dat hij met een groepje wat gaat drinken, maar in werkelijkheid is het dus alleen met die collega. Ik heb al aangegeven dat ik liever heb dat hij eerlijk is, want ik ben namelijk niet zo fragiel dat ik dat niet aan zou kunnen, maar dat vult hij voor mij in vanwege mijn mentale klachten. Het doet mij ontzettend veel pijn dat hij niet de vrijheid voelt om zulke dingen tegen mij te zeggen. Hij ontneemt mij dan ook de kans om daarop te reageren. Ik moet wel zeggen doordat hij over zulke situaties liegt begint mijn vertrouwen het wel lastig te krijgen. Gelukkig kunnen we er wel goed over praten ook al roept dat angst bij mij op. We hebben zelf al nagedacht over dat hij zijn grenzen meer moet aangeven, omdat ik hem anders misschien overspoel met mijn gevoelens. Hij is niet zo'n gevoelsmens als ik. Ik zou zo graag een gelijkwaardige relatie willen met hem, maar ik weet niet zo goed hoe we hieruit kunnen komen en dat patroon kunnen doorbreken. Heeft iemand tips?
Anoniem
