'Gelukkig gescheiden' dan toch utopie?
Ik ben 4 jaar gescheiden met Erik. Tot nu toe, mogen we beiden trots zijn! We houden goede contacten, hebben nog wekelijks een bijeenkomst om de opvoeding van onze kinderen op elkaar af te stemmen, en kunnen ons beiden vinden in de nieuwe relatie van de ander.
De kinderen lijken niet te lijden onder de scheiding. Ze zeggen zelfs dat ze zien dat mama en papa gelukkiger zijn nu.
Toch stonden Erik en ik vorige week voor een moeilijke beslissing. Onze zoon heeft ADHD. Eriks huisarts stelde voor om hem rilatine te geven. Erik ging meteen akkoord met de visie van de dokter, ik niet.
Ik vind Bram te jong om al medicatie te moeten nemen. Het lijkt erop dat zowel Erik als ik ieder bij onze gedachten gaan blijven. Tot nu toe hebben we er rustig over kunnen praten en begrijpen elkaars visie, maar blijven toch strikt bij onze eigen mening.
De laatste weken merk ik dat Erik het onderwerp vermijdt. Ik wil hier geen ruzie over, maar moet ik dan toegeven omdat ik geen ruzie wil? Ik hoop zo ons 'gelukkig gescheiden' te kunnen verderzetten...
