Wat wil je later worden? Moeder... dat is wat ik altijd zei, opschreef in vriendenboekjes. Naarmate ik ouder werd, wist ik ook dat ik het liefst een jonge moeder wilde worden.
Nu 25 en te horen gekregen dat deze wens, zoals het er naar uitziet nooit in vervulling zal gaan.
Zo'n 15 maanden geleden kozen mijn partner en ik ervoor om te stoppen met anticonceptie omdat we beide klaar waren voor de volgende stap.
Een jaar verstreek en het was nog altijd niet gelukt. Waren we er te veel mee bezig? of was het gewoon pech?
Toch maar voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn partner werd gecontroleerd en alles was in orde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis naar de fertiliteitsarts. Na de intake kreeg ik een formulier mee om bloed te laten prikken.
Na 3 weken kregen we samen in het ziekenhuis de uitslag te horen. De bloedwaardes waren absoluut niet goed. Het zag ernaar uit dat ik in de vervroegde overgang was. De arts gaf aan om mijn bloed nog een keer te laten onderzoeken en verwees me door naar een andere arts, die wat meer gespecialiseerd was hierin.
Helaas weer niet goed. En de bevestiging dat ik in een vervroegde overgang zit. Er werd ook meteen gezegd dat ze niks meer voor ons konden doen, en de enige optie was om voor eiceldonatie te gaan.
Mijn partner vond dit idee helemaal niks en met veel verdriet zijn we naar huis gegaan.
Weken van verdriet en onbegrip volgde.. waarom wij?
Dichtbij in onze familiekring net te horen gekregen dat iemand zwanger is.. Wekelijks worden we hiermee geconfronteerd.. Elke week weer een worsteling van emoties.
We voelen ons zo onbegrepen en hebben af en toe het idee dat er geen ruimte is voor ons verdriet, want bij de ander in het gezin komt er een nieuw leven en is er veel vreugde. Je wilt je verdriet niet altijd tonen omdat je bang bent dat het verkeerd wordt opgepakt. Maar wegstoppen is ook niet goed.
Het begrip van de familie is er nauwelijks.. Terwijl ze zeggen dat ze het begrijpen, maar aan de andere kant de hele situatie doodzwijgen... iets met woorden en daden zullen we maar zeggen.
Nu 2 maanden na alle uitslagen vinden we het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, word het ooit makkelijker? Kunnen we het een plek geven?
Er rest ons verder niks dan hopen op een wonder...
Nu 25 en te horen gekregen dat deze wens, zoals het er naar uitziet nooit in vervulling zal gaan.
Zo'n 15 maanden geleden kozen mijn partner en ik ervoor om te stoppen met anticonceptie omdat we beide klaar waren voor de volgende stap.
Een jaar verstreek en het was nog altijd niet gelukt. Waren we er te veel mee bezig? of was het gewoon pech?
Toch maar voor de zekerheid een afspraak gemaakt bij de huisarts. Mijn partner werd gecontroleerd en alles was in orde. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis naar de fertiliteitsarts. Na de intake kreeg ik een formulier mee om bloed te laten prikken.
Na 3 weken kregen we samen in het ziekenhuis de uitslag te horen. De bloedwaardes waren absoluut niet goed. Het zag ernaar uit dat ik in de vervroegde overgang was. De arts gaf aan om mijn bloed nog een keer te laten onderzoeken en verwees me door naar een andere arts, die wat meer gespecialiseerd was hierin.
Helaas weer niet goed. En de bevestiging dat ik in een vervroegde overgang zit. Er werd ook meteen gezegd dat ze niks meer voor ons konden doen, en de enige optie was om voor eiceldonatie te gaan.
Mijn partner vond dit idee helemaal niks en met veel verdriet zijn we naar huis gegaan.
Weken van verdriet en onbegrip volgde.. waarom wij?
Dichtbij in onze familiekring net te horen gekregen dat iemand zwanger is.. Wekelijks worden we hiermee geconfronteerd.. Elke week weer een worsteling van emoties.
We voelen ons zo onbegrepen en hebben af en toe het idee dat er geen ruimte is voor ons verdriet, want bij de ander in het gezin komt er een nieuw leven en is er veel vreugde. Je wilt je verdriet niet altijd tonen omdat je bang bent dat het verkeerd wordt opgepakt. Maar wegstoppen is ook niet goed.
Het begrip van de familie is er nauwelijks.. Terwijl ze zeggen dat ze het begrijpen, maar aan de andere kant de hele situatie doodzwijgen... iets met woorden en daden zullen we maar zeggen.
Nu 2 maanden na alle uitslagen vinden we het nog steeds moeilijk om hiermee om te gaan, word het ooit makkelijker? Kunnen we het een plek geven?
Er rest ons verder niks dan hopen op een wonder...
CR
> 2 jaar geleden
