Het gemis is zo pijnlijk

Mijn man is op 13 febr overleden ging net met pensioen. Net nu in de corana ben ik echt alleen. Mijn man zijn familie allemaal overleden. Een zoon woont in Apeldoorn de anderen in België”. Mijn familie in Eindhoven. Het ging allemaal zo snel mijn mijn wilde niet dood we wilde nu wat gaan genieten. We hebben jaren heel veel verdriet mee gemaakt. Dus ik zit al 10 weken in de carona tijd helemaal alleen.. Het klopt iedereen gaat verder met hun leven. Wat mis ik mijn maatje ik praat maar tegen zijn foto en doe maar net of hij er is, anders word je helemaal gek. Ik wens iedereen met verdriet dat we kracht mogen vinden om hier mee om te gaan. Dus maar een knuffel van mij.

Zie mijn verhaal 166

Van mij is het vier weken geleden . Blijf nog onwerkelijk.mijn man had ook alvleesklierkanker rot ziekte.

Mijn man Henk is nu een maand geleden overleden.
De hartepijn en het intense verdriet is verschrikkelijk.
Het is zo moeilijk om nog de zin van het bestaan ie zien.
Ik wens jullie allen op dit Forum veel liefde, warmte en vriendschap en ik hoop ooit weer wat lichtpuntjes te zien in dit aardse leven

Mijn man is 2 maand geleden ook aan alvleesklierkanker overleden . We waren altijd samen en 52 jaar getrouwd .
Het is een vreselijk rauw gemis , een leegte in mijn huis , een onbeschrijfelijk verdriet en een kwellende heimwee en verlangen naar hem.
Hij was de liefste en zorgzaamste man en vader die een vrouw en kind zich maar kan wensen .
De enige troost die ik kan vinden is in het feit dat ik weet dat hij bij zijn Schepper in de hemel is waar geen rouw en tranen en verdriet meer is .
Maar dat maakt het gemis en verlangen naar hem niet minder , wel een troost .
En mijn 3 kinderen en schoonkinderen zijn een steun voor mij maar ik besef dat zij hun eigen leven , gezin en werk hebben .
Ik zal mijn weg alleen moeten vinden , hij was mijn steun en toeverlaat , hij was de locomotief , ik de wagon en die staat nu stil
Het huis is niet meer mijn thuis , dat was hij !
Ik herken me in veel verhalen van jullie , toch wil ik even kwijt dat er een God in de hemel is die bewogen is met ons verdriet , vraag me niet waarom dit dan gebeurt is , daar heb ik ook geen antwoord op maar ik geloof en voel dat Hij bewogen is met onze situatie en ik vind een zekere rust als ik tot hem bid .
Ik wens jullie allen veel sterkte toe !🙏

Hoy beste ,
Ik leef mee met je .Hetzelfde ervaar ik nu al 2 jaar na het overlijden van mijn geliefde.

Hai, mijn man is kortgeleden overleden.lees je verhaal vroeg me af hoe het met je gaat

Mijn man (45jaar) is 24/10/22 verongelukt met zijn motor. Hij laat mij en onze dochter van 6 achter. Geen familie langs zijn kant en enkel mijn ouders langs mijn kant, die altijd al emotioneel afstandelijk waren. Ik weet door welke hel je gaat. Het is een nachtmerrie, een kwelling. De leegte, het gemis, in mijn geval schuldgevoelens, mijn kind waar ik nu niet meer voor kan zorgen, haar verdriet. Pure horror. Ik had liever dood geweest, dan moet je niet met al die pijn verder.
Ik hoop dat we een lichtpuntje vinden. Heel veel moed en sterkte!

Mijn lieve man is ook overleden aan de " rotziekte" en het is zoals je zegt: elke dag overleven, je elke dag heruitvinden, je elke dag proberen oppeppen.
Je kan over zoiets niet meepraten, als je dit niet meemaakt...en jammer genoeg, zijn er nog altijd mensen het zich permiteren van te zeggen: je moet vooruit....alsof we dit niet weten. Ik zou ze dan zo de mond willen snoeren, en afblaffen...maar hier is dan de beste reactie op van maar te zwijgen, en denken...mensen jullie zijn heel lomp, hetgeen ook zo is, mensen zonder verstand,.Gelukkig worden we wel omringd door hele lieve mensen, en die koesteren we, want de andere hebben we niet nodig.
Die heb je beter niet in je leven.
Ik laat ook nog elke dag mijn verdriet toe, en babbel met mijn lieve schat. want dit lucht werkelijk op, anders is het niet draaglijk, want het doet echt enorm veel pijn.

Hi Madelin allereerst heel veel sterkte met het dragen van het grote gemis. Zoals.op dit forum te lezen hebben velen met deze ellende van ziekte te maken. Mijn vrouw is in nov22 overleden aan longvlieskanker. Nooit gerookt o.d en het heeft vaak met asbest te maken terwijl ze daar nooit mee gewerkt heeft. Zoals je zegt, het voelt of je geamputeerd bent. De maanden vliegen voorbij maar het verdriet blijft. Het allerdiepste verdriet moet jezelf verwerken en dragen. Alle troost van familie en vrienden doet goed maar dat stukje kan niemand voor je dragen. Er is nog genoeg in het leven dat mooi is maar het zal altijd met een bijsmaak zijn. Nogmaals veel sterkte en kracht gewenst

Beste,

Kan je geen advies geven want je beschrijft exact de worsteling die ik ook doormaak .
Mijn man is na een ziekbed van 8 jaar nu 2 jaar overleden .
Wij waren 48 jaar samen .
De vraag : wat loop ik hier in hemels naam nog te doen stel ik mij dagelijks .
De eenzaamheid (zelfs in gezelschap) is onbeschrijflijk .
Ik weet ik moet dit zelf oplossen maar heb de kracht niet
Lou

Lieve Madelon, heb mijn lief op 15 mei 2023 verloren aan die klo### ziekte. Zag hem de laatste maanden zo vreselijk aftakelen, mensonterend. Heb er, voor hem, ook vrede mee, was echt vreselijk. Maar wat jij schrijft is zo'n herkenning en zo dezelfde gedachten. Weet, na 53 jaar samen zijn, echt niet hoe ik alles weer op moet pakken. Probeer het wel maar het is zo verdomde moeilijk. Voor de buitenwereld " doe ik het goed". Zij moesten eens weten, ga steeds verder stukje kapot vanbinnen. Onze dochter woont wat verder van ons af en vraagt iedere keer, mam blijf toch slapen. Héél lief, maar ik moet er niet aan denken, wil naar huis naar mijn eigen, lege, bed. Weet dat mijn lief daar rond dwaalt. Is dat raar, dat je nergens wilt overnachten of denken jullie daar ook weleens zo over?! Hoe mijn leven er verder uit gaat zien?? Voor mij is het eigenlijk over sinds mijn lief er niet meer is, geen plezier geen fut, nergens zin in..jemig hoe los je dit een beetje op. Goede raad krijg ik van vele kanten, maar helaas hebben zij nog nooit hem/haar lief verloren, dus weten totaal niet wat jij voelt..pffff Alle liefs en een dikke knuffel Tetje

Lieve Tetje,
Zo herkenbaar dat thuis willen blijven omdat hij daar nog aanwezig is...
Soms ga ik wel weg,maar eigenlijk blijf ik liever thuis,ons thuis waar we samen waren,en zeker de laatste 3 jaar tijdens zn ziekte,24/7 samen...

Knuf
J

Dag,ik begrijp je echt. Mijn liefste is 3 oktober 2023 overleden door de ziekte van Kahler. Rot kanker.
Ik heb zo'n buikpijn en ben misselijk van heimwee. Hij was 69. Elke dag denk ik ,wat nu. Ik kan niet zonder hem en wil niet meer maar ik heb kinderen en kleinkinderen. Voor hen doe ik het. Maar de pijn en heimwee en zijn streling en stem en lach. Vertel me hoe.

Lieve allemaal, wat een vreselijk verdrietige verhalen staan hier. Moet er steeds van huilen, maar aan de andere kant heb ik er toch veel aan omdat jullie allen weten hoe dit voelt. Wat er ook geschreven word, het is herkenbaar voor ieder. De pijn, het verdriet en de onmacht....wij hebben er allen veel last van. Ik denk dat het gemis nóóit overgaat maar dat het misschien en dat hoop ik echt, wat dragelijker word anders heeft het, althans voor mij, geen zin meer. Ga komend weekend voor het eerst 1 nachtje wegblijven, slapen bij onze dochter en 2 kleinkinderen. Heb er eerlijk gezegd nu al buikpijn van maar probeer het wel te doen. Misschien fijn om hier met elkaar te blijven praten of met iemand die het liever wat meer privé zou willen. Ga geen sterkte wensen, wij zijn al sterk...geef wel een virtuele knuffel aan jullie. Liefs Tetje

Inderdaad. Wanneer je je benen verliest is er niemand die je na een jaar vraagt: kan jij nu nog niet terug lopen? Maar als je nog steeds ontredderd bent, twee jaar na het heengaan van je lief, krijg je te horen…zoek je een hobby! Jij bent een dramaqueen…ga vrijwilligerswerk doen…
Alles is anders. Ik kook zijn favoriete kostje niet meer, elke kleine onverwachte herinnering aan hem voert je terug de afgrond in. Ooit las ik ontelbare boeken, was ik dol op goede films maar nu ben ik een zombie die zich geen 5 minuten concentreren kan.
Sociale contacten, familie en vrienden, alles valt weg. Iedereen druk druk. Je wordt ‘geduld’.
Was het niet voor mijn dochter, deze calvarie hoefde voor mij niet meer. Zij is alles wat mij nog bind aan deze wereld

12 september heb ik mijn moeder verloren ze heeft anderhalf jaar keihard gevochten voor haarzelf maar vooral voor ons denk ik soms.Daarna is op 28 september op mijn verjaardag mijn schoonvader overleden.Op dit moment heb ik weinig mensen om het mee te delen omdat iedereen in zijn of haar verdriet zit.Zou graag eens willen praten met mensen die het ook hebben meegemaakt.

Ik begrijp je verdriet. Mijn man is ook overleden aan AVK . Tussen diagnose en overlijden 21 dagen. Nooit ziek geweest! Op en top sportman !