Nooit gedacht dat ik hier uit pure wanhoop mijn verhaal zou zitten typen. Met een bijna 1 jarige koter om mij heen. In september 2021 is mijn zoon geboren.
Op eerste kerstdag kreeg ik mijn eerste “paniek aanval”. Hier is natuurlijk veel aan vooraf gegaan. Jaren misschien wel.
Ik ben 7,5 jaar samen met mijn partner en werken samen in zijn bedrijf. Hier heb ik voor gekozen om mijn droom, een gezin, waar te maken. Een periode zijn wij thuis en een week varen we. Nu zorg ik daar voor mijn gezin en personeel. Zelfstandig heb ik hiervoor mijn papieren gehaald. Tijdens mijn 34 wkn zwangerschap heb ik mijn laatste examen gehaald.
Ook een verbouwing van ons huis tijdens de gehele zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik continue in chaos zat. Ik nam geen tijd voor mijzelf en ook na de bevalling ben ik na 3 weken weer gaan doen wat ik altijd al deed. Zorgen voor iedereen, behalve voor mijzelf.
Op eerste kerstdag werd ik afgevoerd met een ambulance en hebben ze bloedonderzoek gedaan. Het eerste wat ik vroeg aan de arts is of ik “dood ging”, want zo voelde het. Deze situatie is traumatiserend voor mij geweest. In januari heb ik met een hartkastje rondgelopen en hier kwam niets uit. Ik kreeg er symptomen bij zoals: gevoel van flauwte, duizelig, hartkloppingen. Een tijdje bij een hypnotherapeut gezeten waardoor het een hele korte tijd beter ging. Ook een psycholoog, waar ik nu sinds een tijdje zit.
Bij de hypnotherapeut ben ik gestopt. Het was even goed, maar al vrij snel ging het weer slechter. Dit vond ik zonde van de kosten want hiervoor ben ik niet verzekerd.
Ik heb een aantal paniekaanvallen ervaren, maar het zijn nu meer de lichamelijke klachten die mij nekken met af en toe een paniek aanval. Het autorijden gaat op dit moment ontzettend slecht. Vooral de gedachte dat ik niet lekker wordt en onwel wordt achter het stuur met mijn zoontje heeft ervoor gezorgd dat ik de snelweg vermijd. Ook omdat ik niet lekker geworden ben op de weg met hem achterin beangstigt me. Ik rijd nu 2 weken niet meer op de snelweg om spanning te vermijden. Het rijden op de normale weg gaat ook steeds meer achteruit. Ik ervaar in het dagelijkse leven af en toe ontzettende druk bij mijn voorhoofd. Niet pijnlijk, maar beangstigend. De gehele dag, behalve bij liggen en slapen heb ik pijn in mijn ribben, borst en borstbeen. Dit alleen zorgt natuurlijk voor spanning óm de spanning die ik mee draag. Hier ben ik voor naar de dokter geweest en die heeft (in 10 minuten tijd) het syndroom van tietze vastgesteld.
De psycholoog heeft mij de diagnose paniekstoornis gegeven. Ik ben natuurlijk mama en moet voor mijn zoontje zorgen. Al kan ik hem altijd bij de oma’s brengen. Er is zelfs aangeboden dat hij tijdelijk daar blijft zodat ik kan aansterken. Dit vind ik natuurlijk ontzettend moeilijk, want hij is de enige reden dat ik uit bed kom op dit moment en een doel heb voor elke dag. Het voelt als falen als ik dit zou doen.
De ene dag is de supermarkt al te veel en de andere dag zou ik zó graag gaan winkelen met die ene vriendin, maar mijn lichaam trekt het niet.
Nu mijn vraag.. waarvan ik hoop dat er “lotgenoten” dit lezen en iemand zich hier in herkent? Is dit een paniekstoornis of is er meer? Hoe deal jij met dit én een klein kindje?
Op eerste kerstdag kreeg ik mijn eerste “paniek aanval”. Hier is natuurlijk veel aan vooraf gegaan. Jaren misschien wel.
Ik ben 7,5 jaar samen met mijn partner en werken samen in zijn bedrijf. Hier heb ik voor gekozen om mijn droom, een gezin, waar te maken. Een periode zijn wij thuis en een week varen we. Nu zorg ik daar voor mijn gezin en personeel. Zelfstandig heb ik hiervoor mijn papieren gehaald. Tijdens mijn 34 wkn zwangerschap heb ik mijn laatste examen gehaald.
Ook een verbouwing van ons huis tijdens de gehele zwangerschap heeft er voor gezorgd dat ik continue in chaos zat. Ik nam geen tijd voor mijzelf en ook na de bevalling ben ik na 3 weken weer gaan doen wat ik altijd al deed. Zorgen voor iedereen, behalve voor mijzelf.
Op eerste kerstdag werd ik afgevoerd met een ambulance en hebben ze bloedonderzoek gedaan. Het eerste wat ik vroeg aan de arts is of ik “dood ging”, want zo voelde het. Deze situatie is traumatiserend voor mij geweest. In januari heb ik met een hartkastje rondgelopen en hier kwam niets uit. Ik kreeg er symptomen bij zoals: gevoel van flauwte, duizelig, hartkloppingen. Een tijdje bij een hypnotherapeut gezeten waardoor het een hele korte tijd beter ging. Ook een psycholoog, waar ik nu sinds een tijdje zit.
Bij de hypnotherapeut ben ik gestopt. Het was even goed, maar al vrij snel ging het weer slechter. Dit vond ik zonde van de kosten want hiervoor ben ik niet verzekerd.
Ik heb een aantal paniekaanvallen ervaren, maar het zijn nu meer de lichamelijke klachten die mij nekken met af en toe een paniek aanval. Het autorijden gaat op dit moment ontzettend slecht. Vooral de gedachte dat ik niet lekker wordt en onwel wordt achter het stuur met mijn zoontje heeft ervoor gezorgd dat ik de snelweg vermijd. Ook omdat ik niet lekker geworden ben op de weg met hem achterin beangstigt me. Ik rijd nu 2 weken niet meer op de snelweg om spanning te vermijden. Het rijden op de normale weg gaat ook steeds meer achteruit. Ik ervaar in het dagelijkse leven af en toe ontzettende druk bij mijn voorhoofd. Niet pijnlijk, maar beangstigend. De gehele dag, behalve bij liggen en slapen heb ik pijn in mijn ribben, borst en borstbeen. Dit alleen zorgt natuurlijk voor spanning óm de spanning die ik mee draag. Hier ben ik voor naar de dokter geweest en die heeft (in 10 minuten tijd) het syndroom van tietze vastgesteld.
De psycholoog heeft mij de diagnose paniekstoornis gegeven. Ik ben natuurlijk mama en moet voor mijn zoontje zorgen. Al kan ik hem altijd bij de oma’s brengen. Er is zelfs aangeboden dat hij tijdelijk daar blijft zodat ik kan aansterken. Dit vind ik natuurlijk ontzettend moeilijk, want hij is de enige reden dat ik uit bed kom op dit moment en een doel heb voor elke dag. Het voelt als falen als ik dit zou doen.
De ene dag is de supermarkt al te veel en de andere dag zou ik zó graag gaan winkelen met die ene vriendin, maar mijn lichaam trekt het niet.
Nu mijn vraag.. waarvan ik hoop dat er “lotgenoten” dit lezen en iemand zich hier in herkent? Is dit een paniekstoornis of is er meer? Hoe deal jij met dit én een klein kindje?
Anoniem
> 2 jaar geleden
