Ik ben haast 62, nooit getrouwd, een zoon van 25, die niet meer thuis woond, maar kerstmis- en zomervakanties thzis doorbrengt.
Vroeger was ik er gezellig, had geregeld liefhebbers, goede mannelijke vrienden. Als alleenstaande moeder werd ik solide. Geen relaties meer, maar des te meer vriendschappen met families en hun kinderen. Een mooie tijd. Er was ook een korte periode rond mijn 45ste met veele singles-events, die ik ook af en toe zelf organiseerde. Met success, twee keer ook voor mij, maar het duurde niet, mijn kind was heel jaloers.
En dan volgden enkele verschrikkelijke jaren. Mijn zoon veranderde heel erg, ik wist niet dat hij aan de joints toe was, ik was blind ervoor, ik was zo zeker, altijd alles voor hem te doen.
We vochten veel of praatten amper met elkaar, want hij was zo hard, zo onredelijk, zonder respekt, zo voortdurend kritisch voor mij. Op school ging het van heel goed naar kwaad en altijd erger.
Vanaf die tijd begon ik, me te isoleeren. Ik wilde de ramp thuis niet aan vrienden tonen. Mijn familie was ver weg, daar was ik blij om.
Intussen is alles weer goed. Niet perfekt, maar we hebben een liefdevolle relatie. Hij doet het heel goed op unif, is erg ambiteus.
In tegenstelling tot mijn zoon met zijn vele vrienden word ik van jaar tot jaar eenzamer. Mijn beste vriendinnen zijn op werk en met die excuus bring ik hele vrije dagen alleen thuis door en houd me met mijn hobbies bezig.
Drie keer per week ga ik buiten naar vertrouwde aktiviteiten, maar ik laat die mensen nooit heel nast bij mij komen. Ze doen het gewoon ook niet, neemen deel en gaan wwer weg.
Ik krijg geregeld uitnodigingen voor eventementen en wanneer ik deelneem, praat ik wel een beetje, maar blijf innerlijk op afstand.
Ik voel me anders, zoals of alle, behalve mij, een gewoon sociaal leven lijden en alledagse vrienden hebben.
Ik telefoneer bij voorbeeld haast nooit, krijg haast nooit telefont9jes.
In tegenstelling tot mijn alledagse eenzaamheid, kan ik af en toe heel groote festen bij mij thuis vieren of dagenlang een of ander mens, die op bezoek in Brussel is, opvangen. En dan ben ik ook de perfekte, toegewijde hostess.
Voelt er iemand zo als ik? Ik mis de tijden, wanneer mijn thuis een soort bijenkorf was en mensen zonder te arzelen met hun kinderen bij mij binnenvielen en wisten, dat ik gelukkig was, hen te zien.
Ik kan heel sociaal binnen een vaste setting zijn (werk, unif, groupsvakantie), ik trek wel mensen aan, want ik grappig en goed geluimd uit de hoek kom en dit in merdere talen.
Maar door mijn innerlijke ontvremding houd ik haast geen kontakt, vele potentiële vriendschappen versijpelen. Ze blijven alleen bestaan indien de anderen de kontakt houden en ik darop reageer.
Vroeger was ik er gezellig, had geregeld liefhebbers, goede mannelijke vrienden. Als alleenstaande moeder werd ik solide. Geen relaties meer, maar des te meer vriendschappen met families en hun kinderen. Een mooie tijd. Er was ook een korte periode rond mijn 45ste met veele singles-events, die ik ook af en toe zelf organiseerde. Met success, twee keer ook voor mij, maar het duurde niet, mijn kind was heel jaloers.
En dan volgden enkele verschrikkelijke jaren. Mijn zoon veranderde heel erg, ik wist niet dat hij aan de joints toe was, ik was blind ervoor, ik was zo zeker, altijd alles voor hem te doen.
We vochten veel of praatten amper met elkaar, want hij was zo hard, zo onredelijk, zonder respekt, zo voortdurend kritisch voor mij. Op school ging het van heel goed naar kwaad en altijd erger.
Vanaf die tijd begon ik, me te isoleeren. Ik wilde de ramp thuis niet aan vrienden tonen. Mijn familie was ver weg, daar was ik blij om.
Intussen is alles weer goed. Niet perfekt, maar we hebben een liefdevolle relatie. Hij doet het heel goed op unif, is erg ambiteus.
In tegenstelling tot mijn zoon met zijn vele vrienden word ik van jaar tot jaar eenzamer. Mijn beste vriendinnen zijn op werk en met die excuus bring ik hele vrije dagen alleen thuis door en houd me met mijn hobbies bezig.
Drie keer per week ga ik buiten naar vertrouwde aktiviteiten, maar ik laat die mensen nooit heel nast bij mij komen. Ze doen het gewoon ook niet, neemen deel en gaan wwer weg.
Ik krijg geregeld uitnodigingen voor eventementen en wanneer ik deelneem, praat ik wel een beetje, maar blijf innerlijk op afstand.
Ik voel me anders, zoals of alle, behalve mij, een gewoon sociaal leven lijden en alledagse vrienden hebben.
Ik telefoneer bij voorbeeld haast nooit, krijg haast nooit telefont9jes.
In tegenstelling tot mijn alledagse eenzaamheid, kan ik af en toe heel groote festen bij mij thuis vieren of dagenlang een of ander mens, die op bezoek in Brussel is, opvangen. En dan ben ik ook de perfekte, toegewijde hostess.
Voelt er iemand zo als ik? Ik mis de tijden, wanneer mijn thuis een soort bijenkorf was en mensen zonder te arzelen met hun kinderen bij mij binnenvielen en wisten, dat ik gelukkig was, hen te zien.
Ik kan heel sociaal binnen een vaste setting zijn (werk, unif, groupsvakantie), ik trek wel mensen aan, want ik grappig en goed geluimd uit de hoek kom en dit in merdere talen.
Maar door mijn innerlijke ontvremding houd ik haast geen kontakt, vele potentiële vriendschappen versijpelen. Ze blijven alleen bestaan indien de anderen de kontakt houden en ik darop reageer.
Graag alleen, maar ok heel eenzam
> 2 jaar geleden
