Ik ben leeg, maar toch gevult met een enorme storm in me.
Het voelt alsof ik in een kamer ben waar ik niet uit kan die gevult word met water, ik krijg geen lucht.
Ik heb geen rust, geen zin meer om er überhaupt uit te komen want het heeft geen zin, wat ik ook probeer het heeft geen effect.
Ik heb meerdere keren contact gehad met psychologen, mdf ect. Maar niemand begrijpt mij en elke keer dwalen we af en kan ik niet verder ik krijg dit gevoel niet onder controle. Ik ben moeder van 2 meisjes,maar moeder ben ik niet meer ik ben aanwezig, altijd opgefokt, leeg, moe, en ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik trek het hele gezin mee in mijn negatieve gedachten.
Toen ik zelf kind was, was mijn vader alcoholist, mijn ouders vaak ruzie maar vooral ik en mijn vader die erg botste. Ik kon het niet aanzien wat hij mijn moeder aan deed. Ik kreeg een relatie met iemand die de intentie had om mij te 'verkopen' en werd uit huis geplaatst voor mijn eigen veiligheid. Kort na dat ik eindelijk thuis was werd mijn broertje ernstig ziek, hij had een bloedvergiftiging en is te laat doorgestuurd naar het ziekenhuis, ik stond erbij toen hij gereanimeerd werd en helaas zijn we nu 10 jaar verder en zit hij nog steeds in een coma. Toen werd ik zelf mama en wanneer mijn dochter haar 1e verjaardag vierde kreeg ik een longembolie. Ze zeggen wel eens what doesnt kill you makes you stronger en dat vond ik een fijne gedachten, wat is gebeurd is gebeurd en hier sta ik, sterker dan ooit. Alleen was dat natuurlijk niet waar, als ik dit nu zo opschrijf voel ik me ook echt een heel zielig meisje alsof ik mezelf dit heb laten overkomen.
Mijn leven lang hem ik al te maken met hyperventilatie, de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ik was 9 en was met mijn ouders en broertje naar een haven in Delfzijl met veel boten kermis en van alles. Mijn ouders kregen ruzie en ik was heel erg bang dat ze zouden gaan scheiden ik vroeg dit ook aan mijn ouders en het antwoord was: ja en dat komt door jou. Die geur van die boten een soort benzine asvalt idee die kan ik niet meer ruiken ik wordt er zo naar van. Ik kreeg geen lucht meer mijn hart bonste uit mijn lijf en mijn benen waren van spaghetti.
Ook was ik bang om te gaan bevallen ik moest naar het ziekenhuis, maar de geur van een ziekenhuis ik ga flauwvallen ik kan daar echt niet gaan bevallen. Gelukkig kwam dat allemaal goed. Maar nadat ik mijn broertje daar zo heb gezien en 3 maanden heb geleefd in een ziekenhuis, al het verdriet al die hoop en al die emoties die daar destijds waren. Het was ook een fijne tijd, de familie was hechter dan ooit, maar op het moment dat er werd gezegd dat we afscheid moesten nemen omdat mijn broertje een hartstilstand had, dat was onwerkelijk. Op dat moment raakte ik in paniek en deed de meest rare dingen. Mijn tante pakte me vast en zei dat ik nu even heel hard moest schreeuwen en dan naar mijn broertje kon gaan, want die had ons nu nodig. Ik zag hoe ze hem aan het reanimeren waren, iedereen stond hand in hand om zijn bed. En ineens was hij er weer.
Een jaar later lag een vriend van mijn vriend in het ziekenhuis, hij had een hersenvliesontsteking. We gingen langs, ik hoorde de piepjes en zag dezelfde dokters. Ik probeerde het te negeren, maar belande op de vloer in de wc van het ziekenhuis. Wat is er mis met mij waarom kan ik mijn vriend nu niet steunen waarom moet ik nu zo zielig doen.
Weer een jaar later probeerde ik het opnieuw, mijn oma was geopereerd aan haar heup ik was zelf alleen naar het ziekenhuis gegaan om haar te bezoeken. Ik was bij haar, en rende net zo snel de kamer weer uit en verstopte mezelf in de wc. Belde mijn ouders en was compleet in paniek.
Dus toen ik moest bevallen dacht ik dat dit nooit goed zou komen, ik mocht langskomen en kreeg een rondleiding en ik raakte niet in paniek. Het was zelfs heel fijn. Maar natuurlijk is een bevalling zelf geen fijne ervaring, het is magisch maar niet fijn. De pijn, de moeheid, de kracht die er van je gevraagd wordt.. het was slopend, maar achteraf heb ik mij nog nooit zo strek gevoelt en ben ik nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik dit kon en heb gedaan! Maar ik moest een ruggenprik en was de controle over de pijn helemaal kwijt. Ik werd naar de OK gebracht en opdat moment was ik heel even terug bij mijn broertje. Ik was alleen en afhankelijk van de dokters. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en dat was fijn. Mijn vriend bleef en we deden dit samen hij is geen moment weggegaan.
Moeder zijn deed mij zoveel goeds, het gaf zoveel rust. Ondanks de gebroken nachten had ik zoveel rust. De liefde die je van zo'n klein mensje krijgt, en het gevoel dat je de wereld aan kan. Ik leefde in een bubbel ik was thuis met mijn meisje en leefde voor haar. Maar toen ik weer aan het werk moest, vond ik dit heel erg. Ik moest haar loslaten, en dat is oke. Maar het betekende ook dat ik mezelf moest verdelen. Ik wou presteren op mijn werk, ik ben dan wel moeder maar nog steeds flexibel! Ik werkte als kapster en maakte vaak lange dagen. Ik kon de gebroken nachten niet meer aan en liet alles over aan mijn vriend. Ook het huishouden kreeg ik niet meer onder controle. Ik had een masker op, en op mijn werk was ik altijd leuk en gezellig en thuis ging het masker af. Toen kwam er een moment dat het echt niet meer ging. Er kwamen veel veranderingen op het werk en ik nam ontslag. Kort na mijn ontslag had ik het gevoel dat ik depressief was, ik liep bij de huisarts en kreeg een nieuwe anti depressiva voorgeschreven. Na de zwangerschap was mijn rug niet meer de oude, even lekker zonnen en ik leek wel 80, oud en stijf. Ik had veel last van mijn rug, de pijn werd erger en ik nam pijnstillers en een warme douche. Mijn vriend masseerde mijn rug en ineens schoot het erin. Ik herkende de pijn, de pijn die zegt dit is niet oké dit is boven mijn max. Net als de bevalling de weeën die elke keer het belletje laten afgaan dat je echt niet nog meer pijn kan verdragen. Ik kon niet meer inademen alsof mijn ribben waren gebroken. Ik vroeg of mijn vriend de dokter wou bellen, hij keek me raar aan en ik vroeg lacherig of hij mijn moeder wou bellen. Ook die vroeg of ik normaal kon doen. Zelfs omdat moment kon ik niet goed duidelijk maken dat ik echt heel erg veel pijn had, ik deed grappig zodat niemand in paniek zou raken. Savonds kreeg ik van de huisarts een morfine spuitje zodat ik goed kon slapen, maar de pijn nam niet af. En ging sochtens weer terug. Ik had meerdere trombose testen gedaan en allemaal waren die goed. Toch vertrouwde de huisarts het niet en werd ik door gestuurd maar het ziekenhuis. Daar kwamen we erachter dat ik een longembolie had, en de sneltrein begon. Ik en mijn vriend hadden geen idee wat een longembolie was, en iedereen deed zo ernstig. Ik mocht biet meer lopen en kreeg bloedverdunners. Uiteindelijk werd mij duidelijk verteld dat ik dood kon gaan en dat er een soort van geweer gericht stond op mijn hart. Nog begreep ik het niet want ik voel me prima ik heb alleen pijn. Ik moest blijven in het ziekenhuis, alleen. Mijn vriend mocht niet blijven en ik mocht de kamer niet af. Ik was bang en raakte in paniek en heb de hele nacht gehuild. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik ben gaan winkelen, ik moest mezelf vrij voelen. Tijdens het winkelen verloor ik ineens onwijs veel bloed maar in bed liggen of rust nemen deed ik niet. Ik pakte het huishouden weer op, ik had rust voor mijn gevoel. Ik had geen werk en ik had de tijd. Ik ben een jaar thuis geweest, en voelde me heel goed! Ik was er weer helemaal klaar voor en ook voor een nieuw wondertje. We werden weer zwanger van een dochter en ben gaan solliciteren en zwanger aangenomen.
Ik was zelfverzekerd en ging er helemaal voor. Helaas werd ik al snel wakker geschud. Ik voelde me gepest op het werk. Bij alles wat ik deed deed ik het niet goed. Ze vonden me leuk wilde me bij hun vriendinnen groep maar ik wou savonds naar huis, naar mijn gezin. Ik had een lage bloeddruk en was vaak dizzy en moe. Ik had geen pauzes want de planning liep altijd uit. Toch pauze nemen doe je dan niet tegenover je collega's. Maar ik was zwanger en buffelde door. De laatste loodjes bijna met verlof en ik wist dat ik hier niet op mijn plek was. Tijdens mijn verlof ben ik continu druk geweest met solliciteren en ik moest ontslag nemen. Ook dit had een staartje. Na de bevalling ben ik ergens anders gaan werken wat ook niet vlekkeloos verliep, tijdens mijn sollicitatie gesprek vroeg ze waarom ik zo dik was en of ik er wat aan ging doen. En het ergste was dat ik naar haar lachte en zei nee zeker ga ik op dieet, mijn gezicht was wel goed. Thuis barste ik in tranen uit. En raapte mijn vriend mij bijelkaar! Ik heb haar opgebeld en verteld dat dit niet oke was, en ik het niet oke vind dat ze mij zo te woord stond. Maar iedereen verwachten dat ik daar wel zou werken want dit was een mooie kans. Dus ben ik toch gegaan. Maar al gauw werkte ik ipv. 3 dagen 5 dagen, mijn baby huilde harder als ik haar vast hield en wou niks van me weten. Dit was hartverscheurend en dit heb ik nooit gewilt.. ik werd ziek, kreeg overal pijn, continu hartkloppingen ik was op, moe verdrietig en somber. En had continu last van migraine, en 1 keer zo erg dat ik 3 uur niks zag. Ik ging naar de huisarts en die zei.. jij gaat voorlopig even niet meer werken. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik kon weer adem halen.
Maar dat was niet zo, tijdens de ziekte wet kwam er zoveel bij kijken, ik moest elke keer vertellen dat het niet goed gaat, maar je wil dat niet zeggen. Je wil zeggen ja gaat goed en met jou?. Je moet je elke keer verantwoorden, en elke keer beseffen dat je het niet voor elkaar hebt. Na een jaar ziektewet werd het nog erger. Ik sliep elke dag, ik durf geen auto te rijden, ik durf niet alleen te zijn met mijn kinderen, ik durf geen boodschappen te doen. Ik kan niet koken ik ben continu moe, en futloos ik ben elke dag bezig met de dood en het breekt me op, ik moest met verschillende mensen praten, bellen alles uitleggen en dit brak me zo op. Tot de dag van vandaag, ik kan gewoon niet meer ik wil zo graag rust ik wil zo graag weer even gelukkig zijn. Ik wil mama zijn, een mama waar je naartoe kan als je je niet fijn voelt of als je een nare dag hebt. Een mama die je wakker maakt om aan je dag te beginnen een mama die je de mooie dingen laat zien in het leven, een mama die laat zien dat er zoveel fijns is. En dat thuis een fijne en veilige plek is. Maar dat ben ik niet. Ik rot weg in een hoekje en trek het hele gezin met me mee. Ik ben altijd opgefokt, moe er komt niks uit me. Ik kan niet eens een stofzuiger pakken of ik jank al. Ik wou het gezin verlaten omdat ik hun zoveel ellende bezorg. Hun zorgen voor mij en zo hoort het niet te zijn. Ik kan geen moeder zijn, of vriendin er is voor hun zoveel meer. Ik kan ze niet uit het oog verliezen omdat ik bang ben dat er wat gebeurd, een dagje strand is slopend straks verdrinken ze. En als er iets met hun gebeurd, nee die pijn kan ik niet aan. Als er iets met mijn vriend gebeurd, dan hebben ze niks meer. Straks krijgt hij een hartaanval terwijl hij boodschappen doet, hij moet alles doen het komt door mij. Waarom functioneer ik niet normaal en waarom is het allemaal zo negatief en zooo moeilijk.
Ik ben bang om dood te gaan, maar wil ook zovaak zo graag de rust. Het maakt me dan niet meer uit en iedereen wordt er beter van als ik er niet meer ben. En normaal was er een stemmetje die me vertelde dat er nog zoveel moois is, maar die verdwijnt er is niks moois meer en het wordt nooit meer beter. Ik maak alles erger.
Het voelt alsof ik in een kamer ben waar ik niet uit kan die gevult word met water, ik krijg geen lucht.
Ik heb geen rust, geen zin meer om er überhaupt uit te komen want het heeft geen zin, wat ik ook probeer het heeft geen effect.
Ik heb meerdere keren contact gehad met psychologen, mdf ect. Maar niemand begrijpt mij en elke keer dwalen we af en kan ik niet verder ik krijg dit gevoel niet onder controle. Ik ben moeder van 2 meisjes,maar moeder ben ik niet meer ik ben aanwezig, altijd opgefokt, leeg, moe, en ik kan niet meer, ik wil niet meer. Ik trek het hele gezin mee in mijn negatieve gedachten.
Toen ik zelf kind was, was mijn vader alcoholist, mijn ouders vaak ruzie maar vooral ik en mijn vader die erg botste. Ik kon het niet aanzien wat hij mijn moeder aan deed. Ik kreeg een relatie met iemand die de intentie had om mij te 'verkopen' en werd uit huis geplaatst voor mijn eigen veiligheid. Kort na dat ik eindelijk thuis was werd mijn broertje ernstig ziek, hij had een bloedvergiftiging en is te laat doorgestuurd naar het ziekenhuis, ik stond erbij toen hij gereanimeerd werd en helaas zijn we nu 10 jaar verder en zit hij nog steeds in een coma. Toen werd ik zelf mama en wanneer mijn dochter haar 1e verjaardag vierde kreeg ik een longembolie. Ze zeggen wel eens what doesnt kill you makes you stronger en dat vond ik een fijne gedachten, wat is gebeurd is gebeurd en hier sta ik, sterker dan ooit. Alleen was dat natuurlijk niet waar, als ik dit nu zo opschrijf voel ik me ook echt een heel zielig meisje alsof ik mezelf dit heb laten overkomen.
Mijn leven lang hem ik al te maken met hyperventilatie, de eerste keer vergeet ik nooit meer. Ik was 9 en was met mijn ouders en broertje naar een haven in Delfzijl met veel boten kermis en van alles. Mijn ouders kregen ruzie en ik was heel erg bang dat ze zouden gaan scheiden ik vroeg dit ook aan mijn ouders en het antwoord was: ja en dat komt door jou. Die geur van die boten een soort benzine asvalt idee die kan ik niet meer ruiken ik wordt er zo naar van. Ik kreeg geen lucht meer mijn hart bonste uit mijn lijf en mijn benen waren van spaghetti.
Ook was ik bang om te gaan bevallen ik moest naar het ziekenhuis, maar de geur van een ziekenhuis ik ga flauwvallen ik kan daar echt niet gaan bevallen. Gelukkig kwam dat allemaal goed. Maar nadat ik mijn broertje daar zo heb gezien en 3 maanden heb geleefd in een ziekenhuis, al het verdriet al die hoop en al die emoties die daar destijds waren. Het was ook een fijne tijd, de familie was hechter dan ooit, maar op het moment dat er werd gezegd dat we afscheid moesten nemen omdat mijn broertje een hartstilstand had, dat was onwerkelijk. Op dat moment raakte ik in paniek en deed de meest rare dingen. Mijn tante pakte me vast en zei dat ik nu even heel hard moest schreeuwen en dan naar mijn broertje kon gaan, want die had ons nu nodig. Ik zag hoe ze hem aan het reanimeren waren, iedereen stond hand in hand om zijn bed. En ineens was hij er weer.
Een jaar later lag een vriend van mijn vriend in het ziekenhuis, hij had een hersenvliesontsteking. We gingen langs, ik hoorde de piepjes en zag dezelfde dokters. Ik probeerde het te negeren, maar belande op de vloer in de wc van het ziekenhuis. Wat is er mis met mij waarom kan ik mijn vriend nu niet steunen waarom moet ik nu zo zielig doen.
Weer een jaar later probeerde ik het opnieuw, mijn oma was geopereerd aan haar heup ik was zelf alleen naar het ziekenhuis gegaan om haar te bezoeken. Ik was bij haar, en rende net zo snel de kamer weer uit en verstopte mezelf in de wc. Belde mijn ouders en was compleet in paniek.
Dus toen ik moest bevallen dacht ik dat dit nooit goed zou komen, ik mocht langskomen en kreeg een rondleiding en ik raakte niet in paniek. Het was zelfs heel fijn. Maar natuurlijk is een bevalling zelf geen fijne ervaring, het is magisch maar niet fijn. De pijn, de moeheid, de kracht die er van je gevraagd wordt.. het was slopend, maar achteraf heb ik mij nog nooit zo strek gevoelt en ben ik nog nooit zo trots op mezelf geweest dat ik dit kon en heb gedaan! Maar ik moest een ruggenprik en was de controle over de pijn helemaal kwijt. Ik werd naar de OK gebracht en opdat moment was ik heel even terug bij mijn broertje. Ik was alleen en afhankelijk van de dokters. Ik moest een week in het ziekenhuis blijven en dat was fijn. Mijn vriend bleef en we deden dit samen hij is geen moment weggegaan.
Moeder zijn deed mij zoveel goeds, het gaf zoveel rust. Ondanks de gebroken nachten had ik zoveel rust. De liefde die je van zo'n klein mensje krijgt, en het gevoel dat je de wereld aan kan. Ik leefde in een bubbel ik was thuis met mijn meisje en leefde voor haar. Maar toen ik weer aan het werk moest, vond ik dit heel erg. Ik moest haar loslaten, en dat is oke. Maar het betekende ook dat ik mezelf moest verdelen. Ik wou presteren op mijn werk, ik ben dan wel moeder maar nog steeds flexibel! Ik werkte als kapster en maakte vaak lange dagen. Ik kon de gebroken nachten niet meer aan en liet alles over aan mijn vriend. Ook het huishouden kreeg ik niet meer onder controle. Ik had een masker op, en op mijn werk was ik altijd leuk en gezellig en thuis ging het masker af. Toen kwam er een moment dat het echt niet meer ging. Er kwamen veel veranderingen op het werk en ik nam ontslag. Kort na mijn ontslag had ik het gevoel dat ik depressief was, ik liep bij de huisarts en kreeg een nieuwe anti depressiva voorgeschreven. Na de zwangerschap was mijn rug niet meer de oude, even lekker zonnen en ik leek wel 80, oud en stijf. Ik had veel last van mijn rug, de pijn werd erger en ik nam pijnstillers en een warme douche. Mijn vriend masseerde mijn rug en ineens schoot het erin. Ik herkende de pijn, de pijn die zegt dit is niet oké dit is boven mijn max. Net als de bevalling de weeën die elke keer het belletje laten afgaan dat je echt niet nog meer pijn kan verdragen. Ik kon niet meer inademen alsof mijn ribben waren gebroken. Ik vroeg of mijn vriend de dokter wou bellen, hij keek me raar aan en ik vroeg lacherig of hij mijn moeder wou bellen. Ook die vroeg of ik normaal kon doen. Zelfs omdat moment kon ik niet goed duidelijk maken dat ik echt heel erg veel pijn had, ik deed grappig zodat niemand in paniek zou raken. Savonds kreeg ik van de huisarts een morfine spuitje zodat ik goed kon slapen, maar de pijn nam niet af. En ging sochtens weer terug. Ik had meerdere trombose testen gedaan en allemaal waren die goed. Toch vertrouwde de huisarts het niet en werd ik door gestuurd maar het ziekenhuis. Daar kwamen we erachter dat ik een longembolie had, en de sneltrein begon. Ik en mijn vriend hadden geen idee wat een longembolie was, en iedereen deed zo ernstig. Ik mocht biet meer lopen en kreeg bloedverdunners. Uiteindelijk werd mij duidelijk verteld dat ik dood kon gaan en dat er een soort van geweer gericht stond op mijn hart. Nog begreep ik het niet want ik voel me prima ik heb alleen pijn. Ik moest blijven in het ziekenhuis, alleen. Mijn vriend mocht niet blijven en ik mocht de kamer niet af. Ik was bang en raakte in paniek en heb de hele nacht gehuild. De volgende dag mocht ik gelukkig weer naar huis. Ik ben gaan winkelen, ik moest mezelf vrij voelen. Tijdens het winkelen verloor ik ineens onwijs veel bloed maar in bed liggen of rust nemen deed ik niet. Ik pakte het huishouden weer op, ik had rust voor mijn gevoel. Ik had geen werk en ik had de tijd. Ik ben een jaar thuis geweest, en voelde me heel goed! Ik was er weer helemaal klaar voor en ook voor een nieuw wondertje. We werden weer zwanger van een dochter en ben gaan solliciteren en zwanger aangenomen.
Ik was zelfverzekerd en ging er helemaal voor. Helaas werd ik al snel wakker geschud. Ik voelde me gepest op het werk. Bij alles wat ik deed deed ik het niet goed. Ze vonden me leuk wilde me bij hun vriendinnen groep maar ik wou savonds naar huis, naar mijn gezin. Ik had een lage bloeddruk en was vaak dizzy en moe. Ik had geen pauzes want de planning liep altijd uit. Toch pauze nemen doe je dan niet tegenover je collega's. Maar ik was zwanger en buffelde door. De laatste loodjes bijna met verlof en ik wist dat ik hier niet op mijn plek was. Tijdens mijn verlof ben ik continu druk geweest met solliciteren en ik moest ontslag nemen. Ook dit had een staartje. Na de bevalling ben ik ergens anders gaan werken wat ook niet vlekkeloos verliep, tijdens mijn sollicitatie gesprek vroeg ze waarom ik zo dik was en of ik er wat aan ging doen. En het ergste was dat ik naar haar lachte en zei nee zeker ga ik op dieet, mijn gezicht was wel goed. Thuis barste ik in tranen uit. En raapte mijn vriend mij bijelkaar! Ik heb haar opgebeld en verteld dat dit niet oke was, en ik het niet oke vind dat ze mij zo te woord stond. Maar iedereen verwachten dat ik daar wel zou werken want dit was een mooie kans. Dus ben ik toch gegaan. Maar al gauw werkte ik ipv. 3 dagen 5 dagen, mijn baby huilde harder als ik haar vast hield en wou niks van me weten. Dit was hartverscheurend en dit heb ik nooit gewilt.. ik werd ziek, kreeg overal pijn, continu hartkloppingen ik was op, moe verdrietig en somber. En had continu last van migraine, en 1 keer zo erg dat ik 3 uur niks zag. Ik ging naar de huisarts en die zei.. jij gaat voorlopig even niet meer werken. Er viel een enorme last van mijn schouders en ik kon weer adem halen.
Maar dat was niet zo, tijdens de ziekte wet kwam er zoveel bij kijken, ik moest elke keer vertellen dat het niet goed gaat, maar je wil dat niet zeggen. Je wil zeggen ja gaat goed en met jou?. Je moet je elke keer verantwoorden, en elke keer beseffen dat je het niet voor elkaar hebt. Na een jaar ziektewet werd het nog erger. Ik sliep elke dag, ik durf geen auto te rijden, ik durf niet alleen te zijn met mijn kinderen, ik durf geen boodschappen te doen. Ik kan niet koken ik ben continu moe, en futloos ik ben elke dag bezig met de dood en het breekt me op, ik moest met verschillende mensen praten, bellen alles uitleggen en dit brak me zo op. Tot de dag van vandaag, ik kan gewoon niet meer ik wil zo graag rust ik wil zo graag weer even gelukkig zijn. Ik wil mama zijn, een mama waar je naartoe kan als je je niet fijn voelt of als je een nare dag hebt. Een mama die je wakker maakt om aan je dag te beginnen een mama die je de mooie dingen laat zien in het leven, een mama die laat zien dat er zoveel fijns is. En dat thuis een fijne en veilige plek is. Maar dat ben ik niet. Ik rot weg in een hoekje en trek het hele gezin met me mee. Ik ben altijd opgefokt, moe er komt niks uit me. Ik kan niet eens een stofzuiger pakken of ik jank al. Ik wou het gezin verlaten omdat ik hun zoveel ellende bezorg. Hun zorgen voor mij en zo hoort het niet te zijn. Ik kan geen moeder zijn, of vriendin er is voor hun zoveel meer. Ik kan ze niet uit het oog verliezen omdat ik bang ben dat er wat gebeurd, een dagje strand is slopend straks verdrinken ze. En als er iets met hun gebeurd, nee die pijn kan ik niet aan. Als er iets met mijn vriend gebeurd, dan hebben ze niks meer. Straks krijgt hij een hartaanval terwijl hij boodschappen doet, hij moet alles doen het komt door mij. Waarom functioneer ik niet normaal en waarom is het allemaal zo negatief en zooo moeilijk.
Ik ben bang om dood te gaan, maar wil ook zovaak zo graag de rust. Het maakt me dan niet meer uit en iedereen wordt er beter van als ik er niet meer ben. En normaal was er een stemmetje die me vertelde dat er nog zoveel moois is, maar die verdwijnt er is niks moois meer en het wordt nooit meer beter. Ik maak alles erger.
Leeg
> 2 jaar geleden
