Ik ben veel verdrietig

Een paar jaar geleden begon alles voor mij. Ik zat toen in een enorme dip waar ik moeilijk uitkwam, ik kropte alles in mezelf op. Op een gegeven moment ben ik toch gaan praten, het luchtte op maar was ook een enorme drempel om overheen te stappen. Mijn ouders werden ingelicht over alles en vanaf toen was alles erger. In plaats van dat je op dat moment alleen met je eigen verdriet en gevoelens rond loopt, kwamen de emoties van me ouders erbij die ontzettend verdrietig waren. Ik ben een zeer gevoelig persoon en dit heeft het mij niet makkelijker gemaakt, natuurlijk wilde ik ook gelukkig zijn op dat moment, maar er was niks om gelukkig voor en mee te zijn... Uiteindelijk door naar psychologen te gaan en nieuwe mensen te leren kennen ben ik er bovenop gekomen en ging alles weer een stuk beter.

Maar nu, de laatste tijd keert alles weer terug... Ik ben veel verdrietig, alleen zijn is moeilijk en erover praten al helemaal. In de tijd dat ik me goed voelde kwam ik veel in contact met nieuwe mensen, mensen die ook bepaalde dingen mee hadden gemaakt maar wel 10 jaar ouder zijn dan ik ben, ze konden me goed helpen en ik had goede contacten met ze. De contacten zijn er nu nog steeds maar niet meer op die manier en dat doet echt pijn, ik wil het zo graag met ze erover hebben maar het gaat gewoon niet de gesprekken zijn niet meer als wat ze eerst waren.. Ik weet nu niet goed waar ik me verhaal kwijt kan en met mijn ouders wil ik het niet bespreken omdat ik ze niet ongerust wil maken! Ik heb gewoon weer even een vertrouwd iemand nodig waarmee ik kan praten, even tot rust kan komen en alles weer kan oppakken, zonder het veel groter te maken dan het is en mijn ouders erbij te betrekken. Op dit moment weet ik gewoon niet hoe ik dat moet doen en waar ik moet beginnen...