Ik dacht dat een burn-out mij nooit kon overkomen

Hallo allemaal,

Zoals velen hier dacht ik dat een burn-out mij nooit kon overkomen, als ik hoorde dat iemand een burn-out had zei ik telkens dat ik daar geen tijd zou voor hebben 🤔. Al 10 jaar is het de ene miserie na de andere maar ik sloeg er mij door en negeerde al de noodsignalen van mijn lichaam. Velen waarschuwden mij en ook mijn dokter maar ik wou niet luisteren want ik was sterk genoeg dacht ik.. Niet dus, want begin mei zei mijn lichaam stop, een hele hoge bloeddruk en hartslag, draaierig, totaal geen energie meer, slecht slapen, concentratieproblemen,...
Mijn dokter zei dat het nu genoeg geweest was en dat ik geen keuze meer had, ik moest thuisblijven van het werk en eindelijk eens naar mijn lichaam beginnen te luisteren en accepteren dat ik een burn-out heb. Ik ben nu 3 maanden thuis, ga naar de psycholoog en doe mijn best om het te accepteren maar het is toch wel moeilijk. Ik voel nog geen verbetering en daar krijg ik dan terug meer stress van, begin ook nog eens daarover te piekeren, jullie kennen het wel.
Hoelang zijn jullie van het werk thuisgebleven met een burn-out?
Ik wil zo graag terug mezelf zijn, niet meer dat oververmoeide, piekerende en emotionele wrakje dat ik nu ben 🙁.