Ik weet soms niet meer waar beginnen of wat te zeggen. Ik ben zo ontgoocheld in het leven en vooral in de mensheid. En toch haat ik het om alleen te zijn. Ik heb geen vrienden of familie meer. En dit al van mijn 30 jaar. Ik durf mensen amper nog aan te spreken. Ga ik nu de rest van mijn leven alleen moeten doorbrengen?
Als kind was ik ongewenst in de familie. En dat heb ik altijd geweten. Ik zou verhalen kunnen vertellen die een mens niet gelooft. In ons gezin was ruzie, geen respect hebben voor iets of iemand, alcohol en geweld allemaal heel normaal. Ik moest zelfs de ruzies over seks aanhoren tussen mijn ouders, ik was amper 5 jaar. Doordat er geen veiligheid en regels waren ging het ook met mij de verkeerde kant op. Af en toe werd ik naar de buren gestuurd om daar te logeren. Mijn zus had een beperking en besefte niet altijd wat er om haar heen gebeurde. En mijn broer was de koning in huis en superieur. Ik scheelde 15 jaar met hem. Op mijn 16 de verjaardag ( de dag zelf), gingen mijn ouders uit elkaar. Huis werd verkocht en niemand wou nog voor me zorgen. Ze kozen beidde voor een nieuwe partner. Broer liet me in de steek en mijn zus...nou jha. Ik logeerde toen tijdelijk bij vrienden maar als ik het nu inzie was dat altijd omdat ze iets in ruil wilden. Kort erna kwam ik in het uitgaan een man tegen die zichzelf opdrong en zorgde dat ik voedsel en kleding had. Zonder het te willen kwam ik met hem in een relatie terecht. Ik was 17, hij 41. Ongewenst zwanger geraakt. En toen ik besloot om bij hem weg te gaan omdat ik niet meer buiten mocht, heeft hij mijn dochter afgepakt. Ik heb haar tot op vandaag niet meer gezien. Ik had een gewone job, kwam niet rond. Verkeerde beslissingen genomen om toch te kunnen overleven. Later herschoold en terug gaan werken. Jaren alleen geweest om mijn eerste relatie te verwerken. Trouw ik de 2de keer met een narcist. Ik kreeg slaag, hij steelde mijn geld, loog en bedroog mij. We hadden samen een zoontje maar doordat het zwaar autistisch is en in een instelling is terechtgekomen, is het contact sporadisch. Leer ik jaren later mijn 3de man kennen. We waren heel gelukkig samen. Was zijn familie tegen onze relatie. Eigenlijk alleen zijn moeder. Hij was enig kind en ze deed alsof ik haar zoon kwam wegkapen. Uiteindelijk is er zoveel ruzie ontstaan dat mijn partner heel zijn familie hem de rug heeft toegekeerd. Momenteel leef ik met hem ook uit elkaar. We hadden een huis gekocht en moesten steeds maar meer en harder werken om alles te bekostigen. Op zich is hij een lieve partner maar ook wel egoïstisch ingesteld. En ik weet niet of ik dat nog kan. Er is geen warmte of liefde meer in huis en dat mis ik enorm. Alles rondom mij is zo koel. Mensen zijn constant jaloers op mij. Maken vieze opmerkingen omdat ik er mooi uitzie. Dan denk ik altijd bij mezelf dat dit ook alles is. Voor de rest is mijn leven leeg. Ik heb geen familie meer. Die liggen in hun graf zonder te laten weten dat ze ziek waren. Met mijn kinderen gaat alles ook slecht. Mijn relatie nu loopt ten einde en mijn hart is geplet en gebroken op elk vlak. Ondanks mijn crapuleuze opvoeding ben ik zeer beleefd naar andere toe en doe ik geen vlieg kwaad. Ik had hier erger moeten uitkomen. Maar ik ben geëvolueerd. Ik hecht waarde aan echte liefde en oprechtheid. Waarde en normen die ze me ooit allemaal afnamen, daar hecht ik wel waarde aan. Ik vind het veel erger dat mensen meedoen met de massa. En net die hebben dan massaal veel vrienden. En ik, eerlijk, beleefd en oprecht...daar heeft precies niemand geen zin in.
Als kind was ik ongewenst in de familie. En dat heb ik altijd geweten. Ik zou verhalen kunnen vertellen die een mens niet gelooft. In ons gezin was ruzie, geen respect hebben voor iets of iemand, alcohol en geweld allemaal heel normaal. Ik moest zelfs de ruzies over seks aanhoren tussen mijn ouders, ik was amper 5 jaar. Doordat er geen veiligheid en regels waren ging het ook met mij de verkeerde kant op. Af en toe werd ik naar de buren gestuurd om daar te logeren. Mijn zus had een beperking en besefte niet altijd wat er om haar heen gebeurde. En mijn broer was de koning in huis en superieur. Ik scheelde 15 jaar met hem. Op mijn 16 de verjaardag ( de dag zelf), gingen mijn ouders uit elkaar. Huis werd verkocht en niemand wou nog voor me zorgen. Ze kozen beidde voor een nieuwe partner. Broer liet me in de steek en mijn zus...nou jha. Ik logeerde toen tijdelijk bij vrienden maar als ik het nu inzie was dat altijd omdat ze iets in ruil wilden. Kort erna kwam ik in het uitgaan een man tegen die zichzelf opdrong en zorgde dat ik voedsel en kleding had. Zonder het te willen kwam ik met hem in een relatie terecht. Ik was 17, hij 41. Ongewenst zwanger geraakt. En toen ik besloot om bij hem weg te gaan omdat ik niet meer buiten mocht, heeft hij mijn dochter afgepakt. Ik heb haar tot op vandaag niet meer gezien. Ik had een gewone job, kwam niet rond. Verkeerde beslissingen genomen om toch te kunnen overleven. Later herschoold en terug gaan werken. Jaren alleen geweest om mijn eerste relatie te verwerken. Trouw ik de 2de keer met een narcist. Ik kreeg slaag, hij steelde mijn geld, loog en bedroog mij. We hadden samen een zoontje maar doordat het zwaar autistisch is en in een instelling is terechtgekomen, is het contact sporadisch. Leer ik jaren later mijn 3de man kennen. We waren heel gelukkig samen. Was zijn familie tegen onze relatie. Eigenlijk alleen zijn moeder. Hij was enig kind en ze deed alsof ik haar zoon kwam wegkapen. Uiteindelijk is er zoveel ruzie ontstaan dat mijn partner heel zijn familie hem de rug heeft toegekeerd. Momenteel leef ik met hem ook uit elkaar. We hadden een huis gekocht en moesten steeds maar meer en harder werken om alles te bekostigen. Op zich is hij een lieve partner maar ook wel egoïstisch ingesteld. En ik weet niet of ik dat nog kan. Er is geen warmte of liefde meer in huis en dat mis ik enorm. Alles rondom mij is zo koel. Mensen zijn constant jaloers op mij. Maken vieze opmerkingen omdat ik er mooi uitzie. Dan denk ik altijd bij mezelf dat dit ook alles is. Voor de rest is mijn leven leeg. Ik heb geen familie meer. Die liggen in hun graf zonder te laten weten dat ze ziek waren. Met mijn kinderen gaat alles ook slecht. Mijn relatie nu loopt ten einde en mijn hart is geplet en gebroken op elk vlak. Ondanks mijn crapuleuze opvoeding ben ik zeer beleefd naar andere toe en doe ik geen vlieg kwaad. Ik had hier erger moeten uitkomen. Maar ik ben geëvolueerd. Ik hecht waarde aan echte liefde en oprechtheid. Waarde en normen die ze me ooit allemaal afnamen, daar hecht ik wel waarde aan. Ik vind het veel erger dat mensen meedoen met de massa. En net die hebben dan massaal veel vrienden. En ik, eerlijk, beleefd en oprecht...daar heeft precies niemand geen zin in.
Monia
> 2 jaar geleden
