Helaas heb ik in mijn leven al van jongs af aan het nodige meegemaakt.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.
ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.
Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.
Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.
soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.
op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.
Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.
Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.
von ondervoeding, burgeroorlog, slapen op de vloer met ongedierte, mishandeling in het kindertehuis, adoptie, sexueel misbruikt worden door 2 broers in het adoptiegezin, daarnaast ook nog de nodige fysieke beperkingen. waardoor alles heel moeilijk was en is voor mij. binnen mijn familie gelooft bijna niemand het enof emotioneel heeft bijgestaan. daarin voel ik me nog steeds alleen. ze gingen er allemaal mee aan de haal, maar waren er niet echt voor mij.
ik ben wel een doorzetter en ga niet bij de pakken neerzitten, maar ook dat kost me veel moeite en energie.
Gister werd ik getriggerd door een bericht van mijn zus. vandaag is ook de dag dat mijn zus die 2 jaar ouder was dan ik, 7 jaar geleden is overleden. haar dood bracht de misbruik in de openbaarheid om andere te beschermen heb ik het gedeeld. was een zware tijd en nu nog 7jaar verder. ik heb het nog altijd zwaar rond die tijd. en ik ben de jongste de rest heeft dat niet of veel minder of ze komen er niet vooruit tegen over mij. mijn zus had een safe de date bericht gestuurd voor mijn ouders. ik was blij dat ik dat ik trauma therapie had, daardoor kon ik het gelijk kwijt.
Het was dus een hele emotionele dag, ik weet ik hoef er niet heen naar die familie bijeenkomst, want stel je voor dat hun ook komen en heb ze al 6.5jaar niet gezien.
soms heb ik onenigheid met mn vriend die wil me dan tot een gesprek dwingen, maar niet luisteren. en moet ik hyperventileren want ook dat triggert.
op de een of andere manier blijft het terug komen ookal ga ik er steeds beter mee om, kan ik meer over praten, kan ik mn emoties meer toelaten. blijkbaar is boosheid nog een issue. het roept zoveel op dat ik weer wordt onder gesneeuwd en dat is verstikkend en verkrampend.
Nou heb ik een hele lieve vriend met autisme, add, hsp en hij wil heel graag er voor me zijn, maar kan het niet en of weet niet hoe. al was het fijn, dat hij wel heeft geluisterd en op zijn manier er toch was.
Ik weet wat er is gebeurt. en ik heb besloten dat ik niet meer op mn tenen ga lopen binnen mijn familie of mijn mond houden. is lastig en moeilijjk. maar het is ook beter voor mij. en elke stap hoe klein of groot, het is een stap. en ik blijf groeien en vooruit gaan.
Anomiepje82
> 2 jaar geleden
