Ik heb bijna elke dag buikpijn en moeite met ontlasting.

Ik heb bijna elke dag buikpijn en moeite met ontlasting.
Ik zit op de middelbare school en voor mij is het echt een no go om daar mijn behoefte te doen. Dat is iets waar ik mij nooit over heen zou kunnen zetten.
Elke ochtend voordat ik naar school ga moet ik dus van mij zelf naar de wc zijn geweest zodat ik zeker weet dat ik dat op school niet hoef te doen.
Ik zet daarom ook steeds vroeger mijn wekker, omdat mijn ontlastings ritme (om het maar even zo te zeggen) door de lockdown niet meer zo vroeg in de ochtend is.
Door de lockdown is de gedachte om persee naar de wc thuis te moeten gaan steeds groter geworden.
Ik ben eenmaal niet meer gewend om veel buiten huis te doen.
Ik zit overgins ook in mijn examenjaar dus ik ben niet helemaal rustig in mijn hoofd. Docenten zijn er nu inmiddels van op de hoogte dat ik last heb van PDS. Maar toch vind ik het moeilijk.
Ik kan niet meer genieten van eten want de gedachten: ‘Dan zul je zien dat...’ en ‘Wat als ik buikpijn krijg.’
Zo ben ik continu er mee bezig.
Afleiding helpt alleen wanneer ik eenmaal buikpijn heb niet.
Een aantal keer heb ik al een paniekaanval gekregen omdat ik in situaties was waarin ik niet naar de wc ging.
Nu ga ik naar hypnotherapie en ga ik nogsteeds maandelijk naar de diëtiste.
Ergens moet ik dus stoppen met al dit doemdenken.
Ik vind het nog steeds een gênant onderwerp om het over te hebben. En als ik er over praat heb ik het idee dat mensen mij niet helemaal begrijpen.
Ik raak er ook emotioneel van omdat het mijn leven zo aantast...