Hoi. Ik zit met wat vraagtekens en kwam hier via google terecht.
Lang verhaal zo kort mogelijk: Ik ben 21 jaar, heb een dysthyme stoornis/chronische depressie met (sociale) angst- en paniekklachten en waarschijnlijk een persoonlijkheidsstoornis. Ook ben ik hoogsensitief. Ik ontwikkelde rond mijn 14e levensjaar de eetstoornis anorexia, waar ik ongeveer een jaar nu van "genezen" ben voor zover dat kan.
De eetstoornis had voor mij een belangrijke functie. Het begon omdat ik me verveelde, me verloren voelde en iets voor mezelf wilde hebben waar niemand aan kon komen of iets over kon bepalen. Daarna begon het ondergewicht een functie te hebben. Het dempt namelijk je gevoel, door de "hunger high" en door het hebben van een uitgehongerd lijf kan je bijna nergens anders meer aan denken dan aan eten en het getal op de weegschaal. Waardoor ik dus in mijn eigen wereldje leefde.
Doodongelukkig wel. En het werd erger en heftiger tot het een probleem was. Ik kwam er niet meer uit, ik wist niet meer wat normaal eten en leven was, mijn lichaamsbeeld was compleet vertekend en ik zat zó ontzettend vast in angst en obsessies en een kapot lichaam. Daarnaast was ik al die tijd depressief, angstig en regelmatig suïcidaal.
De eetstoornis was een overlevingsmechanisme maar ondertussen zou het mijn dood worden. Stiekem hoopte ik altijd wel op een mooie toekomst en die eetstoornis zat dat volledig in de weg. Dus toen heb ik de keuze gemaakt om ermee af te rekenen.
Nu ik weer ruimte in mijn hoofd heb door het verslaan van de anorexia, komen er (naast de depressiviteit en angsten) helaas steeds meer dingen boven die ik maar moeilijk kan loslaten. Herinneringen, herbelevingen(?), gevoelens waarvan ik niet weet wat ik ermee moet en wat het nou eigenlijk is.
Voor ik besloot hier van me af te schrijven zat ik weer vast in gedachtes en herinneringen die ik bijna niet durf uit te spreken.
Graag zou ik van iemand horen of dit trauma's zijn, en zo niet, wat dan wel en wat ik ermee kan doen of dat het vanzelf over gaat. En of dit invloed kan hebben (gehad) op mijn bijna chronische klachten en op wie ik ben (geworden). Ik zit hier echt mee. Mijn moeder zal zeggen dat ik te veel tijd heb om na te denken aangezien ik veel thuis zit.
Dit zijn de herinneringen, herbelevingen en beelden die me keer op keer overvallen. In chronologische volgorde:
- De dingen die mijn vader tegen me zei en deed, terug naar toen ik een jaar of 6 was. Als hij boos was om de kleinste dingen kon hij mij of mijn broer regelmatig stevig bij mij armen pakken, in mijn gezicht schreeuwen en spugen van woede, me door elkaar schudden en de trap op sleuren.
Als kind raak je dan alleen maar meer overstuur, ik kon niet stoppen met huilen, wat enkele keren leidde tot de straf "kop onder de koude kraan". Dat hij mij met kleren en al onder de koude douche duwde, of de kraan in de badkamer aanzette en mijn hoofd eronder duwde en die vast bleef houden. Koud water in mijn nek triggert deze herinnering en beelden.
Dit opschrijven maakt me heel verdrietig. Mijn moeder stond in deze situaties altijd hulpeloos toe te kijken en te schreeuwen. 's Avonds als ik dan in bed lag na te snikken na uren gehuild te hebben, kwam ze stiekem kijken en me troosten. Dat mocht eigenlijk niet van mijn vader.
- Toen ik 12 was had ik een vriend van 16 en daardoor een vriendje van 17 of 19. Ik had geen ervaring met seksualiteit en durfde niet voor mezelf op te komen, ool wist ik niet wat normaal was en kende ik mijn grenzen niet goed.
Op een dag lag ik naast mijn veel oudere vriendje op bed, toen heeft hij mij gevingerd. Het was voor mij allemaal nieuw. Ik vond het eng en niet fijn. Achteraf bleek dat dit een opgezet plan was tussen de 2 jongens. Ik voel me, bijna 10 jaar later nog steeds vies en zie het beeld regelmatig voor me wanneer mijn huidige vriend me aanraakt of ik een bepaalde geur ruik.
- Op de middelbare school heb ik me altijd buitengesloten, onveilig, eenzaan en minderwaardig gevoeld. Ik ben veel uitgescholden en nagekeken geweest. Toen ik in de bovenbouw zat was ik al depressief en zat ik al vast in de ernstige eetstoornis.
Thuis werd er niet gepraat over gevoelens en gezondheid. Ik deed er niet toe volgens mijn vader. Ik heb me zo ontzettend eenzaam gevoeld in die tijd. Ik had een groepje vriendinnen maar had niet het gevoel dat ik erbij hoorde. Geen aansluiting bij leeftijdsgenoten.
Ik wilde er niet meer zijn, had het nergens fijn, was bang voor alles en iedereen, automutileerde en was suïcidaal, dronk alcohol op school om te verdoven, gebruikte regelmatig drugs en niemand zag hoe zwaar ik het had en niemand keek naar me om.
Uiteindelijk was er 1 iemand die zich zorgen maakte en die mij zag staan. Het was een docent die ik maar een paar uur per week had. Hij ging het gesprek aan en dankzij hem kwam er hulp. Ik ben hem zo ontzettend dankbaar. Nu, 6 jaar later denk ik nog iedere dag aan die tijd en aan hem. Ieder moment staat in mijn geheugen gegrift. Het doet zo veel pijn en het is zo veel om te verwerken. Is dit normaal? Wat moet ik hiermee?
- Ook heb ik veel herinneringen en beelden overgehouden aan mijn tijd bij de GGZ. Dagbehandelingen, opnames en therapeuten hebben veel (heftige) indruk(ken) gemaakt. Ik kan hele situaties opnieuw voor me halen en in mijn hoofd afspelen.
Naast veel nare herinneringen wekken sommige herinneringen een bepaald verlangen op om terug te gaan en weer samen te zijn met de mensen (vooral mannen) die mij hebben geholpen. Ik denk omdat mijn vader me zo tekort heeft gedaan.
Om sommige beelden kwijt te kunnen ga ik ze soms tekenen.
Als laatste heb ik nog 1 ding wat mij al zo lang als ik me kan herinneren bezighoud:
Als kind (vanaf een jaar of 2-3) had ik regelmatig nachtmerries. Daarin werd ik achtervolgd door een bepaald familielid, waarbij ik extreem(!) angstig was. Ik hoorde mijn hartslag sneller en sneller gaan en uiteindelijk zou hij me te pakken krijgen. Dan werd ik huilend wakker.
Nu vraag ik me af waarom een jong kind zoiets zou dromen, en of het komt door een gebeurtenis die ik mij niet bewust kan herinneren, of dat het niks is.
Alvast bedankt als je de moeite hebt genomen dit hele verhaal te lezen. It means a lot. Echt waar. Ik ben benieuwd naar een reactie en of er mensen zijn die dit herkennen.
