Ik ben herstellende van een burnout, maar nu word ik van de ziekenkas gegooid omdat ik vrijwilligerswerk doe.
Mijn baas legde mij op om 60-70 uur per week te werken, als leidinggevende tijdens installatiewerken bij een heel moeilijke klant, op een werf waar recent zware ongelukken gebeurden. Ik heb hem herhaaldelijk gewaarschuwd dat een dergelijk tempo niet menselijk is, maar hij bleef stellig herhalen dat 'dit erbij hoorde'. Ik probeerde nog via de vakbond verhaal te halen, maar mijn vakbond legde uit dat ik weinig kon doen.
Ik heb geprobeerd tot ik niet meer kon, maar vlak voor oudejaar viel ik uit.
Ik heb twee maanden onwillekeurig beginnen beven bij de gedachte opnieuw te moeten gaan werken.
Omdat ik alleen leef, vond ik het na twee maanden nodig om licht vrijwilligerswerk te zoeken en rond de vierde maand ben ik daarmee begonnen. Twee halve dagen per week jezelf terug nuttig voelen bij een organisatie die je wel apprecieert, deed wonderen.
Na een tijdje kreeg ik opnieuw de energie om langzaam vacatures te lezen en mijn kandidatuur op te sturen. Maar tijdens gesprekken voelde ik al snel dat ik nog niet helemaal klaar was voor echte stressvolle situaties. Ik knap bij de minste druk.
Na zes maanden kreeg ik een uitnodiging van de controlearts van de CM. Deze zei met veel sympathie: ik hoor dat je vrijwilligerswerk doet, dan kun je eigenlijk ook terug gaan werken.
Dat is nu vier dagen geleden, en ik heb sindsdien amper een hap gegeten.
"Uiteraard niet bij dezelfde werkgever, maar je hebt recht op medisch ontslag", heeft die arts gezegd. Ik heb grote schrik dat ik dezelfde situatie bij een andere werkgever opnieuw ga voor hebben. Mijn baas had ergens wel gelijk dat het erbij hoorde, het ritme bij mijn werkgever is geen uitzondering. Ik probeer in een andere sector aan de slag te raken, maar gezien mijn job een knelpuntberoep is, vrees ik onder grote druk te gaan komen om opnieuw aan het werk te moeten. De RVA is geen ziekenkas.
Door de arbeidskrapte geeft onze regering nu financiëele incentives aan de mutualiteiten om mensen met een burnout zo snel mogelijk terug aan het werk te krijgen. Ik voel me zo misbruikt.
Brunout heeft tjid nodig om te herstellen. Ja, terug gaan werken helpt. Maar 2 keer 3 uur per week in een rustige omgeving, is niet hetzelfde als 60 uur per week discussiëren met klanten en onderaannemers.
Mijn baas legde mij op om 60-70 uur per week te werken, als leidinggevende tijdens installatiewerken bij een heel moeilijke klant, op een werf waar recent zware ongelukken gebeurden. Ik heb hem herhaaldelijk gewaarschuwd dat een dergelijk tempo niet menselijk is, maar hij bleef stellig herhalen dat 'dit erbij hoorde'. Ik probeerde nog via de vakbond verhaal te halen, maar mijn vakbond legde uit dat ik weinig kon doen.
Ik heb geprobeerd tot ik niet meer kon, maar vlak voor oudejaar viel ik uit.
Ik heb twee maanden onwillekeurig beginnen beven bij de gedachte opnieuw te moeten gaan werken.
Omdat ik alleen leef, vond ik het na twee maanden nodig om licht vrijwilligerswerk te zoeken en rond de vierde maand ben ik daarmee begonnen. Twee halve dagen per week jezelf terug nuttig voelen bij een organisatie die je wel apprecieert, deed wonderen.
Na een tijdje kreeg ik opnieuw de energie om langzaam vacatures te lezen en mijn kandidatuur op te sturen. Maar tijdens gesprekken voelde ik al snel dat ik nog niet helemaal klaar was voor echte stressvolle situaties. Ik knap bij de minste druk.
Na zes maanden kreeg ik een uitnodiging van de controlearts van de CM. Deze zei met veel sympathie: ik hoor dat je vrijwilligerswerk doet, dan kun je eigenlijk ook terug gaan werken.
Dat is nu vier dagen geleden, en ik heb sindsdien amper een hap gegeten.
"Uiteraard niet bij dezelfde werkgever, maar je hebt recht op medisch ontslag", heeft die arts gezegd. Ik heb grote schrik dat ik dezelfde situatie bij een andere werkgever opnieuw ga voor hebben. Mijn baas had ergens wel gelijk dat het erbij hoorde, het ritme bij mijn werkgever is geen uitzondering. Ik probeer in een andere sector aan de slag te raken, maar gezien mijn job een knelpuntberoep is, vrees ik onder grote druk te gaan komen om opnieuw aan het werk te moeten. De RVA is geen ziekenkas.
Door de arbeidskrapte geeft onze regering nu financiëele incentives aan de mutualiteiten om mensen met een burnout zo snel mogelijk terug aan het werk te krijgen. Ik voel me zo misbruikt.
Brunout heeft tjid nodig om te herstellen. Ja, terug gaan werken helpt. Maar 2 keer 3 uur per week in een rustige omgeving, is niet hetzelfde als 60 uur per week discussiëren met klanten en onderaannemers.
Tom
> 2 jaar geleden
