Als beroepsdanser heb ik zowat m'n hele leven m'n lichaam tot het uiterste gedreven.
Op m'n 37ste startte ik samen met m'n partner een eigen zaak.
Alles wat ik doe/deed was pure passie.
Ik had nooit het gevoel dat ik 'werkte' maar uiteindelijk begon ik te voelen dat m'n lichaam vermoeid geraakte. Zowel fysiek als mentaal.
Ik leefde van vakantie naar vakantie omdat ik dacht dat dat mijn wel zou recupereren.
Op 4 maart 2020 ging ik op bed zitten en kon er niet meer uit. De elastiek was gebroken.
De huisarts schreef me meteen een maand rust voor. Ik was heel moe, maar nog niet ziek.
Een maand later kreeg ik een keelontsteking en m'n keelspieren raakten verkrampt.
Een helse periode
Dit heeft uiteindelijk 5 maanden geduurd.
Ondertussen werden antidepressiva en voedingssupplementen opgestart. Ik startte met psychotherapie en werd wekelijks opgevolgd door de huisarts.
Door een cranio-sacrale therapie werd ik van de spanning aan mijn keel verlost.
Maar andere symptomen bleven.
Moeilijk met prikkels van geluid en licht.
Geen spanning aankunnen en daardoor ook geen sociale contacten meer mogelijk.
Nadenken of beslissingen moeten nemen is heel belastend.
Ondertussen zijn we ruim 2 jaar verder.
Ik voel dat de BO stagneert en het herstel maar heel erg langzaam gaat.
Ik blijf m'n behandelingen volgen.
Er zijn dagen dat ik me sterker voel maar als ik iets te veel doe wordt dat meteen afgestraft.
Dan blijf ik terug in bed tot ik weer een beetje reserve heb.
De uitputting gaat ook meestal gepaard met een soort grieperig gevoel.
Heel vaak heb ik warmte opstoten.
Niettemin ben ik altijd positief gebleven.
De huisarts heeft me gediagnosticeerd met 'depressie' maar ik heb me nooit depressief gevoeld. Soms geraak ik de moed wel is kwijt als m'n lichaam te lang na elkaar niet meewil.
Ik heb het aanvaard en kijk uit naar de dag dat ik volledig hersteld ben. Maar soms is het ook moeilijk om vrede te nemen met de malaise waar ik inzit.
Ik voel dat ik behoefte heb om dit te kunnen delen met mensen die dit herkennen.
Me 'begrijpen'.
Jullie getuigenissen zijn toch een vorm van steun. Dat ik er niet alleen mee zit.
Ik wens jullie allen de kracht en energie om vol te houden en de moed niet te verliezen.
Het wordt vast beter..
Op m'n 37ste startte ik samen met m'n partner een eigen zaak.
Alles wat ik doe/deed was pure passie.
Ik had nooit het gevoel dat ik 'werkte' maar uiteindelijk begon ik te voelen dat m'n lichaam vermoeid geraakte. Zowel fysiek als mentaal.
Ik leefde van vakantie naar vakantie omdat ik dacht dat dat mijn wel zou recupereren.
Op 4 maart 2020 ging ik op bed zitten en kon er niet meer uit. De elastiek was gebroken.
De huisarts schreef me meteen een maand rust voor. Ik was heel moe, maar nog niet ziek.
Een maand later kreeg ik een keelontsteking en m'n keelspieren raakten verkrampt.
Een helse periode
Dit heeft uiteindelijk 5 maanden geduurd.
Ondertussen werden antidepressiva en voedingssupplementen opgestart. Ik startte met psychotherapie en werd wekelijks opgevolgd door de huisarts.
Door een cranio-sacrale therapie werd ik van de spanning aan mijn keel verlost.
Maar andere symptomen bleven.
Moeilijk met prikkels van geluid en licht.
Geen spanning aankunnen en daardoor ook geen sociale contacten meer mogelijk.
Nadenken of beslissingen moeten nemen is heel belastend.
Ondertussen zijn we ruim 2 jaar verder.
Ik voel dat de BO stagneert en het herstel maar heel erg langzaam gaat.
Ik blijf m'n behandelingen volgen.
Er zijn dagen dat ik me sterker voel maar als ik iets te veel doe wordt dat meteen afgestraft.
Dan blijf ik terug in bed tot ik weer een beetje reserve heb.
De uitputting gaat ook meestal gepaard met een soort grieperig gevoel.
Heel vaak heb ik warmte opstoten.
Niettemin ben ik altijd positief gebleven.
De huisarts heeft me gediagnosticeerd met 'depressie' maar ik heb me nooit depressief gevoeld. Soms geraak ik de moed wel is kwijt als m'n lichaam te lang na elkaar niet meewil.
Ik heb het aanvaard en kijk uit naar de dag dat ik volledig hersteld ben. Maar soms is het ook moeilijk om vrede te nemen met de malaise waar ik inzit.
Ik voel dat ik behoefte heb om dit te kunnen delen met mensen die dit herkennen.
Me 'begrijpen'.
Jullie getuigenissen zijn toch een vorm van steun. Dat ik er niet alleen mee zit.
Ik wens jullie allen de kracht en energie om vol te houden en de moed niet te verliezen.
Het wordt vast beter..
Arend
> 2 jaar geleden
