Ik mag nooit wat zeggen over jouw kinderen

Ik mag nooit wat zeggen over jouw kinderen ….

Patricia heeft 2 kinderen en John heeft er 3. Ze hebben een samengesteld gezin. De kinderen van John zijn slechts een keer per twee weken bij hen, de kinderen van Patricia zijn er eigenlijk altijd. Hun vader haalt ze misschien 2x per jaar op.

Patricia begrijpt heel goed dat die weinige keren dat de kinderen van John er zijn, hij vooral bezig is met zijn kinderen. Patricia gaat dan soms alleen met haar eigen kids op stap, zodat ze zich niet hoeft te storen aan het gedrag van de oudste van John.

Ze mag de kinderen van John graag, maar de oudste kan soms vervelend doen: boeren onder het eten, onsmakelijk gaan zitten smakken, etc. Dit stoort haar enorm en ze heeft er wel eens wat van gezegd. Maar John zegt er niks van en laat het gewoon gebeuren.

De zoon van John heeft daardoor niet het gevoel dat het erg belangrijk is om rekening te houden met de gevoelens van zijn bonusmoeder en smakt gewoon verder. Uiteindelijk heeft Patricia geprobeerd hier met John over te praten. Ze heeft er last van en dat moet hij serieus nemen. Hij moet haar steunen, vindt ze.

John ziet echt niet wat er nou zo vreselijk aan is. Kinderen doen dit soort dingen, en hoe meer je er de nadruk op legt, hoe meer het zal gebeuren. Dat is zijn visie. John vindt dat ze zich druk maakt om niks. Deze keer is Patricia echter vastbesloten: ze wil dat hij er voortaan iets van zegt!!!

Dan wordt hij boos: hij begint over de fouten van háár kinderen, over het niet opruimen van de eigen kamers, het gezeur bij het naar bed gaan, het feit dat Patricia (in zijn ogen) haar jongste kind zo “verwent”. Patricia weet niet wat ze hoort en wordt nog bozer.

Dit soort conflicten spelen de laatste tijd regelmatig en zo komen ze terecht bij mij in de praktijk. Na twee gesprekken geven zij aan dat ze hierover veel betere gesprekken voeren, en dat de ruzies niet meer uit de hand lopen. Zij voelen zich nu gesteund door elkaar en slagen erin om de problemen op te lossen.