Ik schreef toen ik 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord

Zelf ben ik slachtoffer geweest van een gewapende overval toen ik 17 jaar was. Hierdoor heb ik PTSS ontwikkeld. Echter heb ik mijn hele leven al gesukkelt met mijn negatieve gedachtes en een bepaalde duistere kant in mij. Nu komt naar boven dat ik emotioneel verwaarloosd ben geworden door mijn ouders. Ik vind het lastig om dit te accepteren omdat ik niet het gevoel heb dat mijn ouders het zo slecht hebben gedaan. Maar toch zeggen de gevolgen wat anders. Ik schreef toen ik een jaar of 10 was al in mijn dagboek over zelfmoord. Ik was een heel ongelukkig en eenzaam kind. Mijn gevoelens mochten er dan ook thuis niet echt zijn en daarbij kreeg mijn broertje met ADD de meeste aandacht. Hij kreeg juist te veel hulpverlenende zorg van mijn moeder waardoor hij nooit vertrouwen in zichzelf heeft gekregen en daardoor is gaan gebruiken. Hij is afgelopen januari opgenomen worden in een afkickkliniek. Dit viel heel zwaar aangezien wij met zijn 2e samen woonde. Ik viel echt in een zwart gat van eenzaamheid zonder hem.

Het werd mij dan ook te veel door mijn persoonlijke problemen in combinatie met problemen op het werk die al jaren lang speelde ben ik opgebrand geraakt. Ik zit nu op 26 jarige leeftijd 7 maanden thuis. Er komt zoveel naar boven dat ik niet meer weet wat ik met al deze nieuwe inzichten en gevoelens aan moet. Ik voel me dan ook zo leeg en eenzaam zodra ik alleen ben.
Ik krijg nu 1 keer in de 2 weken therapie maar dit is gewoon echt te weinig. Het liefste zou ik naar een soort PTSS kliniek willen gaan waar er echt even voor mij gezorgd wordt. Alleen even aan jezelf werken met lotgenoten.

Heeft iemand tips voor mij? Een lief bericht is ook zeker welkom.

Groetjes,
Kelly