Misschien krijg ik hier wel tips of handvaten waar ik iets mee kan.
Ik voel me emotioneel verdoofd. En ik kan een heel weekend op de bank nutteloos tv-kijken en verder niks doen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik een depressie heb want ik lach nog genoeg en ik heb ook nog zin in dingen. Maar ik kan niet blij worden, niet boos, geen gevoel naar andere toe. Ik wil dit veranderen maar ik zit behoorlijk vast in hoe en waar ik terecht moet.
Nu waar het vandaan komt. Inmiddels ben ik 34 en woon ik zo 7 jaar op mezelf. Op mijn 3de kwamen ze er al achter dat ik faalangst had en daardoor naar speciaal onderwijs gegaan. Ik kon altijd harstikke goed leren en haalde goede punten. Ik had meestal wel 1 a 2 vriendjes maar ik raakte steeds verder sociaal achterop omdat ik angststoornissen kreeg en uiteindelijk een depressie. Dit is allemaal gekomen doordat ik mijzelf nooit heb kunnen accepteren zowel innerlijk als uiterlijk niet. Ik werd vaak uitgelachen om mijn ogen en ik was mager. Hierdoor bleef ik overal een beetje in mezelf gekeerd waardoor het leek alsof ik niks wilde. Maar ik wilde ook stappen en lol maken etc, etc en ik besefte toen niet dat het aan mij lag. Ik heb dit lang verborgen gehouden tegen iedereen maar mijn ouders kregen op een gegeven moment door dat er wel iets aan de hand was en ik zo vaak boven op mijn slaapkamer was. Ik kreeg klachten zoals hoofdpijn, wazigheid, was heel erg moe en van alles en nog meer, ik heb ook jarenlang een soort van stemmetjes in mijn hoofd gehad. Als ik het woordje dood hoorde bijv. Moest ik zeggen dat ik pas over 100 jaar dood ga en dit en de afstandsbedieningen op bepaalde zenders uitzetten. Het ging heel de dag door jarenlang maar het leren leed er niet onder. En niemand had het door toen ik opeens die klachten van wazigheid, moeheid etc,etc kreeg. Hulp gezocht bij een psycholoog, mindfulness gehad anti-depressie pillen gehad. Tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van angststoornissen was. Ik had toen natuurlijk ook dingen opgezocht op internet en soms denk ik ben ik niet zo schizofreen maar zo ver hebben ze bij mij nooit gezocht, uiteindelijk geaccepteerd en langzaamaan ging het weer beter, ik kwam een vriend tegen op de mbo met dezelfde interesses en waar ik toen ook heel veel mooie reizen heb meegemaakt. Maar uiteindelijk na jaren uit elkaar gegroeid omdat hij nogal dingen kon claimen en bemoeierig overkwam maar jarenlang van hem geaccepteerd. Misschien omdat ik niemand anders had. Uiteindelijk appte hij iets vervelends wat voor mij de druppel was. Sinds dat ik op mezelf ben heb ik hem niet meer gesproken. De andere vrienden die ik had mochten hem ook niet zo. Van het kleine vriendengroepje van het toenmalige dorp zijn er nu ook maar weinig die kunnen afspreken in het weekend, relaties, werken, huizen, kinderen, dus als er iemand niet kan sta ik er alleen voor. Uiteindelijk allemaal geaccepteerd dat ik het gevoel van vroeger niet meer helemaal terug ga krijgen qua emoties etc,etc een paar jaar geleden iemand tegen gekomen die ik leuk vond en ik verliefd werd (ik dacht yes het gevoel heb ik) maar helaas was het net niet wederzijds en dit deed pijn maar het was gewoon de leegte van liefdesverdriet (gewoon menselijk) nou overheen gekomen en ging weer verder met het leven. Tot dat ik een paar jaar geleden met de fiets gevallen ben toen ik naar beneden wilde bij een parkeergarage maar toen ik boven stond was het hek open en halverwege ging het hek dicht waardoor ik niet meer kon remmen. En daar lag ik h et deed weinig pijn ofzo had geen hoofpijn of iets dergelijks en kon nog wegdraaien waardoor ik niet op mijn hoofd gevallen was. Maar er gebeurde wel iets in mijn hoofd, ik voelde me behoorlijk verdoofd zeg maar en een paar dagen later voelde ik ook iets raars. Naar een de dokter geweest en naar de psycholoog. Maar die zei dat het allemaal door de schok kwam, echter voel ik me nu al 2 jaar behoorlijk leeg en emotieloos ik kan ergens zijn en bijv. Heel de tijd stil zijn wat ik eigenlijk niet wil. De maagstoornissen heb ik overigens niet meer, ik ben een paar jaar geleden begonnen met sporten en behoorlijk in spiermassa aangekomen. In het sportgroepje en op het tennis bijv. Sta ik er gewoon met zelfvertrouwen. Maar zodra ik vraag of iemand anders iets mee kan doen krijg ik ontwijkend gedrag dat is overigens ook zo op tinder en op een reisforum, zodra ik een foto van mezelf stuur is het gesprek vaak klaar terwijl ik tot dat moment een leuk gesprek heb. Op één er van er manier willen mensen niet met mij omgaan of echt dingen doen. En ik wil zo graag mijn emoties weer terug krijgen of van dat lege gevoel af. (Verder heb ik totaal geen andere klachten overigens.) Ik heb daardoor sterk het idee dat ik geen diepere connectie kan maken met iemand zowel vriendschappelijk als op liefdesgebied.
Ik voel me emotioneel verdoofd. En ik kan een heel weekend op de bank nutteloos tv-kijken en verder niks doen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik een depressie heb want ik lach nog genoeg en ik heb ook nog zin in dingen. Maar ik kan niet blij worden, niet boos, geen gevoel naar andere toe. Ik wil dit veranderen maar ik zit behoorlijk vast in hoe en waar ik terecht moet.
Nu waar het vandaan komt. Inmiddels ben ik 34 en woon ik zo 7 jaar op mezelf. Op mijn 3de kwamen ze er al achter dat ik faalangst had en daardoor naar speciaal onderwijs gegaan. Ik kon altijd harstikke goed leren en haalde goede punten. Ik had meestal wel 1 a 2 vriendjes maar ik raakte steeds verder sociaal achterop omdat ik angststoornissen kreeg en uiteindelijk een depressie. Dit is allemaal gekomen doordat ik mijzelf nooit heb kunnen accepteren zowel innerlijk als uiterlijk niet. Ik werd vaak uitgelachen om mijn ogen en ik was mager. Hierdoor bleef ik overal een beetje in mezelf gekeerd waardoor het leek alsof ik niks wilde. Maar ik wilde ook stappen en lol maken etc, etc en ik besefte toen niet dat het aan mij lag. Ik heb dit lang verborgen gehouden tegen iedereen maar mijn ouders kregen op een gegeven moment door dat er wel iets aan de hand was en ik zo vaak boven op mijn slaapkamer was. Ik kreeg klachten zoals hoofdpijn, wazigheid, was heel erg moe en van alles en nog meer, ik heb ook jarenlang een soort van stemmetjes in mijn hoofd gehad. Als ik het woordje dood hoorde bijv. Moest ik zeggen dat ik pas over 100 jaar dood ga en dit en de afstandsbedieningen op bepaalde zenders uitzetten. Het ging heel de dag door jarenlang maar het leren leed er niet onder. En niemand had het door toen ik opeens die klachten van wazigheid, moeheid etc,etc kreeg. Hulp gezocht bij een psycholoog, mindfulness gehad anti-depressie pillen gehad. Tot de conclusie gekomen dat het een combinatie van angststoornissen was. Ik had toen natuurlijk ook dingen opgezocht op internet en soms denk ik ben ik niet zo schizofreen maar zo ver hebben ze bij mij nooit gezocht, uiteindelijk geaccepteerd en langzaamaan ging het weer beter, ik kwam een vriend tegen op de mbo met dezelfde interesses en waar ik toen ook heel veel mooie reizen heb meegemaakt. Maar uiteindelijk na jaren uit elkaar gegroeid omdat hij nogal dingen kon claimen en bemoeierig overkwam maar jarenlang van hem geaccepteerd. Misschien omdat ik niemand anders had. Uiteindelijk appte hij iets vervelends wat voor mij de druppel was. Sinds dat ik op mezelf ben heb ik hem niet meer gesproken. De andere vrienden die ik had mochten hem ook niet zo. Van het kleine vriendengroepje van het toenmalige dorp zijn er nu ook maar weinig die kunnen afspreken in het weekend, relaties, werken, huizen, kinderen, dus als er iemand niet kan sta ik er alleen voor. Uiteindelijk allemaal geaccepteerd dat ik het gevoel van vroeger niet meer helemaal terug ga krijgen qua emoties etc,etc een paar jaar geleden iemand tegen gekomen die ik leuk vond en ik verliefd werd (ik dacht yes het gevoel heb ik) maar helaas was het net niet wederzijds en dit deed pijn maar het was gewoon de leegte van liefdesverdriet (gewoon menselijk) nou overheen gekomen en ging weer verder met het leven. Tot dat ik een paar jaar geleden met de fiets gevallen ben toen ik naar beneden wilde bij een parkeergarage maar toen ik boven stond was het hek open en halverwege ging het hek dicht waardoor ik niet meer kon remmen. En daar lag ik h et deed weinig pijn ofzo had geen hoofpijn of iets dergelijks en kon nog wegdraaien waardoor ik niet op mijn hoofd gevallen was. Maar er gebeurde wel iets in mijn hoofd, ik voelde me behoorlijk verdoofd zeg maar en een paar dagen later voelde ik ook iets raars. Naar een de dokter geweest en naar de psycholoog. Maar die zei dat het allemaal door de schok kwam, echter voel ik me nu al 2 jaar behoorlijk leeg en emotieloos ik kan ergens zijn en bijv. Heel de tijd stil zijn wat ik eigenlijk niet wil. De maagstoornissen heb ik overigens niet meer, ik ben een paar jaar geleden begonnen met sporten en behoorlijk in spiermassa aangekomen. In het sportgroepje en op het tennis bijv. Sta ik er gewoon met zelfvertrouwen. Maar zodra ik vraag of iemand anders iets mee kan doen krijg ik ontwijkend gedrag dat is overigens ook zo op tinder en op een reisforum, zodra ik een foto van mezelf stuur is het gesprek vaak klaar terwijl ik tot dat moment een leuk gesprek heb. Op één er van er manier willen mensen niet met mij omgaan of echt dingen doen. En ik wil zo graag mijn emoties weer terug krijgen of van dat lege gevoel af. (Verder heb ik totaal geen andere klachten overigens.) Ik heb daardoor sterk het idee dat ik geen diepere connectie kan maken met iemand zowel vriendschappelijk als op liefdesgebied.
Gaathetnietom
> 2 jaar geleden
