Ik zit sinds een half jaar thuis. Mijn fulltime baan kon ik niet meer volhouden. Ik was vergeetachtig, warrig had geen overzicht, was paniekerig en angstig en emotioneel. En kon niet slapen door het puekeren. Eigenlijk had ik alle emoties maar dan x 10. Alles was heftiger en intenser. Toen ik de hele dag liep te huilen dacht ik, hier klopt iets niet. De bedrijfsarts stelde een burn out vast. Te lang doorgegaan en alle alarmsignalen grnegeerd. Ik ben nu een half jaar thuis en werk inmiddels weer wat want dat is wat ik wil, weer volledig aan de slag. Ik voel me minder paniekerig en angstig, maar ik vergeet nog zoveel en ben nog steeds warrig. Vooral als ik dingen op de automatische piloot doe. Dan gaat het vaak mis en dat vind ik eng. Dan wil ik een naam noemen, zeg ik een naam en op dat moment ben ik overtuigd dat dat de juiste naam is. Even later bedenk ik me dan dat die naam niet klopt. Of iemand vraagt een adres en san komt er iets in mijn hoofd op. Dat zeg ik dan, heel overtuigd dat het juist is. En even later weet ik dat het adres niet klopt. Pas achteraf dus. Of ik zie onze doos oud papier buiten staan en zet het binnrn neer. Terwijl het juist opgehaald moet worden. Dat doe ik automatisch. Pas als ik er echt over nadenk weet ik dat het niet klopt. Dus de automatische piloot lijkt wel stuk te zijn. Ik word er bang van. Bang dat ik geen burn out heb maar dat ik dement wordt. Ik ben 58 dus waarom zou dat niet kunnen. Steeds als ik iets geks doe denk ik daar aan en word ik nog gestresster. Ik dacht datcrust mij goed zou doen, maar ik blijf rare dingen doen en zeggen. Vergeet veel dingen, ovetal lijstjes voor. Kan slechter autorijden, zie borden overct hoofd. Kortom doordat ik denk aan beginnende dementie word ik nog ongelukkiger. Een test doen durf ik biet en een MRI al helemaal niet. Bang voor de uitslag want ik weet dat ik warrig ben en mijn geheugen een zeef is. Dus stel dat ik de test slecht maak en er komt uit dat het een vorm van dementie is dan stort ik echt in elkaar. Want als ik dat zou hebben is de weg nog erger. Want de ziekte tast je brein aan en het wordt alleen maar slechter. Die wetenschap kan ik nu niet aan. Maar indertussen krijg ik stress en heb ik angsten omdat ik qarrig ben en dan steeds aan beginnende dementie denk. Ik durf dus geen test te doen en maak me ondertussen grote zorgen. Ik weet biet hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil graag een therapeut die mij hierbij kan helpen om samen te inderzoeken hoe ik mijn angsten moet aangaan, maar die heb ik nog niet gevinden. En overal zijn wachtlijsten en waar vind ik een goede therapeut in de ongeving van Rotterdam? Ik voel me steeds slechter en zeker als ik weer zo warrig doe. Dat zou na een half jaar toch over moeten zijn?? Het is dus vooral in periode van niet nadenken dat ik vreemd doe. Want als ik er echt goed bij stilstacen dieper nadenk dan weet ik dat het niet klopt. Wanneer houdt dit op en hoort dit wel bij burn out? En hoe nu verder? Ik loop dus geel erg vast. Iemand nog een opbeurende tip of suggestie?
Ward
> 2 jaar geleden
