Ik weet niet waarom ik het zo lang heb volgehouden, we zijn 17 jaar en 2 kinderen verder ....Van mijn kinderen heb ik natuurlijk geen seconde spijt, zij zijn het die mijn leven zin geven...maar mijn man heeft me veel onnodig gekwetst ..Toen ik hem leerde kennen had hij een alcoholprobleem wat hij voor mij verdoezelde, ik had het echt pas door bij de bevalling van onze dochter toen hij straalbezopen terug kwam van een feestje (hij mocht toch wel eens met vrienden op stap, ik was toen hoogzwanger en alleen thuis ..) Hij sliep zijn roes uit toen ik weeën had en een lieve verpleegster me hielp met de pijn ....Hij was dol op onze dochter maar meer zoals een kind op een broertje of zusje. Hij had totaal geen verantwoordelijkheidsgevoel, hij viel in slaap als hij op haar moest passen terwijl ik moest werken en hij werkloos thuis zat ...Het was duidelijk dat hij niet voor kinderen kon zorgen ..dus nam ik alles in handen regelde mijn werk zo dat de kinderen (intussen 2) nooit meer bij hem alleen moesten zijn want ik had er ook geen vertrouwen meer in,.. Waarom bleef ik dan bij hem? Naast het feit dat hij lief kon zijn, had hij ook wel woede uitbarstingen waarbij er, als hij gedronken had, wel eens klappen vielen...Ik stelde hem voor een ultimatum en uiteindelijk kwam hij wel van de drank af ..Op zich positief maar het passieve gedrag en de woede uitbarstingen bleven. En ik maar proberen alles in goede banen te leiden, geen moment meer voor mezelf ...en hij lag overdag lui op de zetel ...want hij was depressief (verleden, jeugd, ..) en ik had medelijden met hem ..Maar hij niet met mij ... totaal geen inleving...Voordat de kinderen er waren, had ik 2 miskramen...hij heeft nooit gevraagd hoe ik me voelde ...Ik had het allemaal niet zo ver moeten laten komen, maar als je kleine kinderen hebt en daarnaast nog je werk en financiële zorgen ..dan heb je zelfs geen tijd over om hulp te zoeken. Nu hij wat ouder is, probeert hij wat meer zijn best te doen ook omdat hij merkt dat ik meer afstand neem ..Hij heeft nu een job en probeert meer verantwoordelijkheid te nemen maar ik kan hem niet vergeven....Hij heeft mij toen de kinderen klein waren niet geholpen ..ik had geen enkel vrij moment, 's nachts stond ik op voor hen...als ze ziek waren, bleef ik thuis van het werk, wat me niet altijd in dank werd afgenomen maar wij hadden niemand om op terug te vallen. Mijn kinderen zitten goed in hun vel en dat is voor mij het belangrijkste en voor wat mijn man betreft, hij heeft me bijna mijn levenslust afgenomen maar net niet. ..ik ga nu alleen met de kinderen verder...
Arlette
> 2 jaar geleden
