Ik zoek een stukje duidelijkheid

Ik zelf kamp al 2 jaar met een burnout en heb door de burnout een depressie erbovenop gekregen. Wat ik in jouw verhaal lees, is dat je het anderen graag naar de zin wil maken. Dat je loyaal bent, ondanks dat je voelt dat je leegloopt. Ik kan je vertellen dat dit 1 van de karaktereigenschappen zijn van mensen die gevoelig zijn voor zowel burnout als depressie. Je gaat op wilskracht door, omdat je denkt dat andere dit van jou verwachten, maar je loopt jezelf hierin voorbij. Als je door blijft gaan, komt de man met de hamer en is zelfs uit bed komen, douchen, aankleden als een hele grote opgave. Dat wil je niet meemaken!!! Je lijf geeft je nu al een signaal om het rustiger aan te gaan doen. Weet niet wat je voelt. Ik voelde een constante onrust, pijn in mijn nek, gespannen benen en makende gedachtes die ik niet kon stoppen! Mijn zelfvertrouwen daalde naar het nulpunt! Ik kon overigens op het laatst niet meer slapen. Ik was doodmoe, maar dacht echt dat ik mijn hoofd niet stil kon krijgen! Ik wist op een gegeven moment niet eens meer wat ik voelde. Ik wist dat ik gek op mijn man en kinderen en mijn honden was, maar voelde er niks meer bij.....Het is een pittig proces, wat je nooit alleen op kan lossen. Zoek therapie, praat met je huisarts....de man met de hamer moet je voorblijven! Een overspanning is nog wel snel om te buigen. Burnout of depressie zeker niet. Pas na 3 tot 5 jaar zit je dan weer terug op je oude energieniveau! Een depressie alleen kan wel vlotter herstellen. Als je jouw patronen en valkuilen maar leert kennen en daar heb je iemand bij nodig die je die spiegels voor gaat houden. Patronen komen uit je vroegere jeugd. Eigenlijk overlevingsmechanusmes in moeilijke tijden. Bij mij werd bv vroeger nooit over emoties gepraat. Pijn mochten we niet laten zien. Dan stelde we ons aan. Of als ik op school een slecht punt had behaald, was dat mijn eigen schuld, want dan had ik niet genoeg mijn best gedaan. Problemen hoefde ik thuis niet mee aan te komen. Zoek het zelf maar uit, was dan het antwoord. Emoties deden er niet toe. Dus wat deed ik? Ik stopte ze weg. Schouders eronder en door! Met hard werken, kreeg ik wel complimenten. Dus wat deed ik "hard werken om waardering te krijgen" Die patronen neem je mee naar je volwassen leeftijd en daar kunnen ze op enig moment voor Problemen gaan zorgen. Vaak is langdurige stress de oorzaak....als je jouw blik altijd naar buiten zet, denk je niet aan jezelf maar aan de ander. Je cijfert jezelf dan weg. Ik heb nog steeds moeite met de vraag " wat wil ik nu eigenlijk?" Dit omdat ik jarenlang over mijn grenzen ben gegaan om andere maar te pleasen. Nu geniet ik pas echt weer van me-time! Heeft nog lang geduurd, want als ik op de bank lag, voelde ik mij nutteloos en schuldig 😉 dus ga met je huisarts praten en zoek een psycholoog. Je moet nu even jezelf op 1 zetten. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor je gezin! Accepteren dat het niet goed gaat, is de belangrijkste stap naar herstel. Hulp vragen is stap 1!

Hoi Tim,

Heel herkenbaar. De onzekerheid bekruipt je heel stilletjes, tot je op een bepaald moment merkt dat je een schim van jezelf bent. Goed dat je hulp bent gaan zoeken. Je hebt het heel lang volgehouden, nu is het tijd om voor jezelf te zorgen. Langzaam zul je je ook weer beter gaan voelen. Heel veel succes en sterkte, je kunt dit!!

Wow ik herken je verhaal heel erg. Sinds de geboorte van de 3e (september 2021) voel ik me verschrikkelijk. In de winter veel paniekaanvallen gehad en nu geen aanvallen meer maar continue vermoeid en pijn op de borst en in de bovenrug. Ga momenteel door de malle molen bij de cardioloog en ben al op van alles bloedgeprikt, maar er lijkt niks uit te gaan komen.. denk zelf ook aan een burnout (want ja, nooit 1 moment rust hier in huis, bovendien kom ik uit een heftige baan waar ik nu mee gestopt ben) maar wil toch lichamelijke oorzaken uitgesloten hebben want ik maak mezelf helemaal gek..