Hallo, ik ben vrij nieuw hier maar hopelijk vind ik hier dames die mijn situatie c.q gevoel herkennen.
Ik ben 39, werk fulltime en ben getrouwd. Ik kreeg op mijn 26e een relatie met mijn huidige man. Na 1,5 ben ik bij hem ingetrokken, ik huurde en hij had c.q heeft een koophuis. Dat was op dat moment het meest makkelijke, ook om te kijken hoe het zou gaan. Na 3 jaar samenwonen kreeg ik de behoefte om samen wat te kopen, zodat ik ook iets zou opbouwen en puur voor het gezamenlijke gevoel. Mijn man was hierop tegen: hij heeft een relatief goedkope hypotheek en nieuw kopen zou alleen maar meer kosten. Hij begrijpt niet dat ik ook iets op mijn naam wil hebben staan, het huis voelt immers niet van mij. Hij beloofde dat het huis later ook op mijn naam komt te staan. Ik betaal vanaf dag 1 de helft van zijn hypotheek, zogenaamd 'huur'. Zo gingen de jaren voorbij, na 9 jaar gingen we trouwen en het huis staat nog steeds op zijn naam. Daarnaast heb ik er weinig over te vertellen: ik wil graag tuinmeubels zodat ik mensen kan uitnodigen, hij niet, ik wil een grote eettafel, hij niet, ik wil een opblaasbaar zwembadje, hij niet, ik zou graag een hond willen nemen, hij niet. Noem maar op.
Kortom: hij bepaalt alles en gaat totaal niet op mij in. Wanneer ik dit bespreekbaar maak raakt hij geïrriteerd en zei dat hij belooft dat het een keer gaat komen. Hij is niet echt een prater, en praten over gevoelens of lastige zaken gaat hem ontzettend moelijk af zodat ik eigenlijk alles uit zijn neus moet trekken. Mijn frustraties nemen inmiddels dusdanig toe dat ik eigenlijk alleen maar geïrriteerd ben, terwijl ik dat van nature niet ben. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk alleen in zijn huis investeer en dat ik het geld net zo goed weg kan gooien.
Ik weet dat ik wellicht eerder de relatie had moeten verbreken en heb nu ook twijfels waarom ik überhaupt met hem getrouwd ben, maar we hadden/hebben ook leuke momenten en ergens dacht ik van binnen dat het vast goed komt. Maar ja, niet dus. Iemand tips of ideeën?
Liefs, Nathalie
Ik ben 39, werk fulltime en ben getrouwd. Ik kreeg op mijn 26e een relatie met mijn huidige man. Na 1,5 ben ik bij hem ingetrokken, ik huurde en hij had c.q heeft een koophuis. Dat was op dat moment het meest makkelijke, ook om te kijken hoe het zou gaan. Na 3 jaar samenwonen kreeg ik de behoefte om samen wat te kopen, zodat ik ook iets zou opbouwen en puur voor het gezamenlijke gevoel. Mijn man was hierop tegen: hij heeft een relatief goedkope hypotheek en nieuw kopen zou alleen maar meer kosten. Hij begrijpt niet dat ik ook iets op mijn naam wil hebben staan, het huis voelt immers niet van mij. Hij beloofde dat het huis later ook op mijn naam komt te staan. Ik betaal vanaf dag 1 de helft van zijn hypotheek, zogenaamd 'huur'. Zo gingen de jaren voorbij, na 9 jaar gingen we trouwen en het huis staat nog steeds op zijn naam. Daarnaast heb ik er weinig over te vertellen: ik wil graag tuinmeubels zodat ik mensen kan uitnodigen, hij niet, ik wil een grote eettafel, hij niet, ik wil een opblaasbaar zwembadje, hij niet, ik zou graag een hond willen nemen, hij niet. Noem maar op.
Kortom: hij bepaalt alles en gaat totaal niet op mij in. Wanneer ik dit bespreekbaar maak raakt hij geïrriteerd en zei dat hij belooft dat het een keer gaat komen. Hij is niet echt een prater, en praten over gevoelens of lastige zaken gaat hem ontzettend moelijk af zodat ik eigenlijk alles uit zijn neus moet trekken. Mijn frustraties nemen inmiddels dusdanig toe dat ik eigenlijk alleen maar geïrriteerd ben, terwijl ik dat van nature niet ben. Ik heb het gevoel dat ik eigenlijk alleen in zijn huis investeer en dat ik het geld net zo goed weg kan gooien.
Ik weet dat ik wellicht eerder de relatie had moeten verbreken en heb nu ook twijfels waarom ik überhaupt met hem getrouwd ben, maar we hadden/hebben ook leuke momenten en ergens dacht ik van binnen dat het vast goed komt. Maar ja, niet dus. Iemand tips of ideeën?
Liefs, Nathalie
Nathalie
