Mijn lieve man en soulmate overleden

O zo herkenbaar ben vorig jaar Oktober mijn man verloren en voelt me ook zo alleen en verrdrietig huil elke dag Heb twee kinderen en helpen mij goes.Maar je moet het toch zelf doen heel moeilijk .

Ik weet precies hoe jij je voelt wij hebben ook geen kinderen. ik heb heus ook wel goede dagen maar er zijn heel veel rotdagen en dan ben ik echt verdrietig. ik word dan ook nergens blij van.

ik ga naar de Sint- jan naar mariakappeletjes ga voor de foto van m'n overleden man staan vraag hem om hulp maar niks helpt zit jij in een praatgroep ik hoor het graag van je ik wens je in ieder geval veel sterkte groetjes

Ik vind het zo erg om dit te lezen, het is allemaal heel erg als je zin hebt voor een babbel geen probleem hoor.

Ik voel zo met je mee ,mijn liefste is 27 /8/18 op 2uur tijd overleden aan een fatale hartaanval ,niets meer kunnen zeggen ,alleen dat groot verdriet ,hij is gestorven op de geboortedag van de kleinzoon die verleden jaar om het leven kwam,en nu moet ik alleen verder,soms weet ik niet hoe te overleven ik mis hem zo erg ,hij was mijn geliefde maar ook mijn beste vriend,alles konden wij bespreken en wij altijd samen ,,heeft dit leven nog zin vraag ik mij af.

mijn man is in is ook pas over lede 2/ 9/2018 iki ben ook alleen wij waren ook heel cloos het is in deze tijt moeilijk contact temaken met mensen

Hoi Stella,
Ik weet zo goed hoe jij je voelt, in sept 2016 overleed mijn moeder na een kort ziekbed, nov 2016 mijn schoonzus (vriendin) en op 13 januari 2017 overleed mijn man op 48 jarige leeftijd aan een hartstilstand. Hij was leider van het elftal van mijn jongste zoon die toen 22 was en ze waren op voetbalkamp in Oostende (Belgie). Rond 7 uur kreeg ik nog een filmpje gestuurd waarop ik mijn man met de jongens zie voetballen in de zaal en rond half 8 ging mijn telefoon met de mededeling dat ze mijn man aan t reanimeren waren. We zijn uiteraard meteen in de auto gesprongen maar we waren Amsterdam nog niet uit of ik kreeg al telefoon dat hij was overleden. Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar bezig met overleven en proberen mijn leven een andere draai te geven. De draad oppakken zoals iedereen dat maar roept gaat gewoon niet, hoe pak je draad op van iets wat niet meer is. Ik was 32 jaar met hem samen en mijn gezin was ineens helemaal uit elkaar getrokken. Mijn jongste zoon is vlak daarna compleet ingestort en loopt nu nog steeds onder behandeling bij de psychiater daar krijgt hij EMDR therapie omdat hij aan deze ervaring post traumatisch stress syndroom heeft overgehouden. En sinds 8 maanden ben ik uit Amsterdam verhuisd simpelweg omdat ik daar niet meer kon wonen, het huis de omgeving de mensen we hadden er ons hele leven gewoond en ik kon er niet meer leven zonder ziek te worden. Nu merk ik dat het heel moeilijk is om mijn nieuwe huis een thuis te maken want het gemis blijft en het verdriet lijkt met de dag erger te worden. Ik heb inmiddels contact gezocht met een therapeut in de hoop weer wat meer rust in mezelf te vinden en weer te genieten van de leuke dingen zonder altijd maar die boosheid en het verdriet wat alles overschaduwt. Sterkte en ik hoop voor ons allemaal dat er betere tijden aanbreken en dat we dan de mooie herinneringen weer zonder al teveel pijn terug kunnen halen, het gemis zal blijven.

I k heb je verhaal gelezen en hoe is het nu met je?
ik heb zelf ook mn man verloeren na een lang ziekbed en ik ben nu 48.

Hallo Stella,
Ik zit in het zelfde schuitje, ben ook mijn partner verloren. Na een relatie van ruim 40+ jaar op 4 januari 2016. Na een moeilijke periode van 2 jaar. In december 2014 had ze een herseninfarct ze viel van de trap, brak haar knie door de val en de volgende morgen haar herseninfarct. Dat zorgde voor een periode van revalidatie. Drie maanden in revalidatiecentrum en daarna proberen op eigen kracht verder te komen wat haar aardig lukte met mijn geduldige ondersteuning. Tot 4 Januari in de avond ze ging naar toilet, en ik hoorde heel zachtjes auw auw, ik ging naar haar kijken en daar lag ze half in de wc, half in de gang. Direct 112 gebeld en mijn kinderen. Ik heb geprobeerd haar te reanimeren maar ik wilde niet te veel schade aanbrengen aan haar omdat ze in een onmogelijk houding lag. De hulpverleners waren heel snel aanwezig binnen 4 minuten en hebben de reanimatie voortgezet. Wij, mijn kinderen waren toe ook aanwezig werden naar buiten in de tuin geloosd en daar hebben we ongeveer 30 minuten gestaan. Toen werden we binnen geroepen en werd ons verteld dat mijn vrouw, hun moeder was overleden aan een longembolie.
Ze was drager van een gen dat kon leiden tot bloedstolling ze slikte anti bloedstollende preparaten maar die hebben haar niet kunnen redden. Ik ben vanaf dit gebeuren alleen. Ik heb wel enorme behoefte aan contact met lotgenoten om het drama te kunnen verwerken. In deze periode met kerst en oud en nieuw is dat ieder jaar weer moeilijker. Misschien kunnen we elkaar wat meer vreugde geven. Laat maar weten of je er iets mee wilt.

Moed houden meis. Hou moed. Ik ben van ongeveer jouw leeftijd, mijn man is een jaar terug overleden, geen kinderen. Goddank wel vriendinnen. Ik zoek en vind troost in kleine dingen. Een warme kop koffie, even zon op mijn gezicht. Ik heb een hond, een huisdier is geweldig om te vertroetelen. Hij is altijd dankbaar als hij mij ziet. Hij moet uit. En daarmee ik ook. Al is het soms met de moed der wanhoop. De tijd is vast onze vriend. Veel sterkte

Vreselijk,zit ook in deze tijd,het is soms ondraaglijk,sterkte,hoop houden dat we het kunnen accepteren.

Heb ik ook krijg de indruk van omgeving,zo van nu ophouden met je verdriet,
Ze weten ook niet wat te zeggen,ze snappen niets van ons gemis,sterkte hoor.valt niet mee,

valt niet mee , maar het leven gaat door , mijn vrouw is ook gestorven was nog maar 58 jaar , ik wens je veel sterkte toe .

Hallo, hoe gaat het nu met je?
Ik heb een gelijkende situatie meegemaakt. Mijn man en beste vriend( maatje) is 15 september aan de gevolgen van longkanker overleden. We wisten het pas 3 maanden. Na 3 maanden van liefdevolle en zware zorg heeft zijn lichaam het opgegeven. En nu zit ik in een diep, zwart en eenzaam gat.

Hi Stella, ik heb iets gelijkende meegemaakt, en begrijp helemaal wat je voelt.
Voor mij hoeft het leven niet meer. Het is gewoon teveel.

Wat vreselijk om te lezen.
Maar mijn man is 1-12-2020 overleden.
Het is nog zo kort geleden en ik weet ook niet hoe het verder moet.
Ik heb gelukkig hele lieve dochters en schoonzonen en kleinkinderen.
Mijn zussen en zwagers staan om mij heen.
En de kerk en de pastores.
Totaal 350 kaarten gekregen voor de uitvaart.
Mijn man had sinds twee maanden een ziekte die heet Amyloidose en dit zijn eiwitten die in je bloed zitten en die vouwen niet open zoals had moeten zijn.
Bij mijn man gingen ze op zijn hart zitten en dat was een hartstilstand tot gevolg zodat ik
s ochtends een raar geluid hoorde en gelijk ben beginnen met reanimeren.
Het is echt vreselijk stil en mis hem ontzettend.

Ik ben ook in december 2020 is mijn partner verloren. Een fataal hartinfarct. Kom je thuis en vond je je maatje dood. Gelukkig met een glimlach, dus hij heeft geen pijn gehad. Maar wat een gemis, niet te doen

Snap je zo goed! Ervaar hetzelfde, het alleen zijn en nergens naar uit te kunnen kijken, vind ik het ergst.als je me wilt antwoorden kan dat hoor!

Ja mevrouw ik begrijp u , alleen mensen die dit meemaken kunnen dat begrijpen , je kan de medemensen het niet kwalijk nemen die het niet hebben meegemaakt .
Maar op een dag vindt je je kracht terug.

Ik begrijp jouw verhaal heel goed ..
Mijn man is overleden aan kanker , 22 november 2019.
Ik voel me zo vreselijk alleen. Ik heb dan wel kinderen maar heb t gevoel dat ze mijn verdriet niet begrijpen.
Ik voel me verloren, alleen, in de steek gelaten, weet niet hoe er mee om te gaan.

Ik wens jullie allen veel sterkte toe
Lieve groet

Mijn man is vorige week 16 mei 2021 plotseling overleden ..hij was niet ziek ..ik kreeg een app van zijn werk ..Marjolrin wil je mij bellen het gaat om Simon..
Ik belde ...en ze zei is er iemand bij je ..toen voelde ik het en ze zei :Simon heeft een herseninfarct gehad hij is overleden ...
Het is of de grond onder je wegzakt ..
Mijn lieve schat en ik zijn 2 soulmates er is niemand op de aarde zo spontaan , medelevend en liefdevol als hij ..
Zaterfag hebbdn we mijn schat begraven op het selwerderhof in Groningen ...ik ben kapot mijn hart is gebroken ..ik heb 2 jongens van 22 en 26 jaar ..ze zijn er ook kapot van weer niet meer hoe te leven elke dag ga ik met mijn je ngens naar onze man en vader ..het is vreselijk ...we gaan kapot van verdriet

Mijn man is 7 mei overleden. 72 jaar. Wij zijn 46 jaar getrouwd en hebben al die jaren alles samen gedaan.
Zo,n 15 jaar geleden kreeg hij de diagnose ms. Alles hebben we er aan gedaan dat hij thuis bij mij kon blijven.
Ook zijn wij de afgelopen anderhalf jaar nergens geweest en ook niemand bij ons thuis ontvangen uit angst voor corona, dat zou hij niet overleven. Hij had geen corona maar kreeg een dubbele longontsteking en zijn lichaam was zo verzwakt dat hij dit niet gered heeft. Zoals ik al zei deden wij alles samen, nooit gingen wij ergens alleen naar toe. Wij waren helemaal in elkaar verstrengeld. Nu moet ik alleen verder, zonder kinderen maar wel met lieve familie die mij in alles steunen. Maar het gemis kunnen ze natuurlijk niet opvangen. Voel me zo eenzaam en alleen. Er is iets in mij gestorven. Het is niet zo dat ik de hele dag huil, dat zijn momenten, maar van binnen blijf ik huilen. Ik probeer de draad weer een beetje op te pakken, met horte en stoten, en dat lukt mij aardig. Alleen heb ik nu zo het gevoel, dat dit toch niet kan, zo kort na zijn overlijden, . Heb zo,n dubbel gevoel. Ik hoor toch nog steeds nergens zin in te hebben. Ik mis mijn man verschrikkelijk, het is ruim vijf weken geleden pas, en ik heb al wat dingetjes in huis en werk opgepakt. Dat kan toch niet. Heb moeite met deze gevoelens.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Mijnman is bijna een jaar overleden, ik mis hem nog elke dag,heb nergens meer goesting in de eerste maanden gingen beter dan nu ik mis de babbel ,hij was wel ziek ,maar we waren samen, ik heb het er heel moeilijk mee, wou dat ik nog voor hem kon zorgen, we waren bijna 48 jaar getrouwd. Ik kom uit België, maar als er eens iemand met mij wil praten heel graag.

Ik ben 7 wkn geleden mijn man verloren door een hartinfarct, en voel precies wat jij hier schrijft, zo fijn om herkenning te vinden, het word een lange weg zonder hem hij was 66, en we hadden nog zoveel plannen, niet alleen hij is weg, maar mijn hele leven ligt overhoop mijn veiligheid is weg, ik mis hem zo verschrikkelijk.

Beste Stella, ik heb net je verhaal gelezen. Ik vind het moeilijk om mijn hele verhaal te vertellen, maar zit in een vergelijkbare situatie, behalve dat het mijn schuld is dat mijn hele lieve man is overleden, die alles voor mij overhad. Jaren veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, afgelopen jaar te veel gebeurd, ik was compleet overspannen en de weg kwijt en heb alles onbedoeld op hem afgereageerd. Hij is op straat gevonden en ik weet niet wat er gebeurd is. Ook ik heb niemand, geen familie geen kinderen, geen vrienden. Misschien kunnen we iets voor elkaar betekenen?

Hi, jouw verhaal lijkt op die van mijzelf. Ik begrijp je gevoel en weet dat het moeilijk is om echt alleen verder te moeten zonder die arm om je heen en het vertrouwen om alles te delen. Mijn man is in 2012 plotseling overleden, het was niet zijn hart maar ben nooit te weten gekomen waaraan wel. Ik heb het zeker zes jaar erg moeilijk gehad, PTSS, psycholoog, EMDR therapeut wat wel wat heeft geholpen. Toch na zo'n lange tijd zit ik er nog steeds mee. Het is niet elke dag en ik zoek afleiding wandelen of winkelen. Soms moet ik me wel dwingen,want ik heb reuma. Maar doordat je geen klankbord hebt is het nog steeds lastig en erg eenzaam. Je mist zijn warmte en begrip, alleen hij wist hoe je denkt en voelt . Helaas hebben we geen keuze ,we moeten verder met vallen en opstaan. Ik hoop dat je ondanks alles je de kracht vindt ,ergens is er die steun. Dat hoop ik ook.

Snap het allemaal heel goed.
Mijn ex-man is nu bijna 1 jaar geleden overleden. Ondanks de echtscheiding waren we na 22 jaar huwelijk nog steeds aan elkaar verbonden, zolang lief en leed met elkaar gedeeld. Onze innige band is nooit over gegaan.
Heb geen kinderen, weinig familie en maar 1 goede vriendin.
Heel weinig om ‘voor uit bed te komen’ zal ik maar zeggen.
Voel veel verdriet en leegte. Wens jou het allerbeste toe.

Ik ben in oktober 2020 mijn man verloren aan kanker. Hij was maar 42, ik 37. Door zijn ziekte hebben we geen gezin kunnen opbouwen. 2021 was een jaar van veel verdriet en overleven. Sporten en buiten komen, hielp me om ermee om te gaan. Maar het alleen thuiskomen, het missen van een soulmate, iemand waar ik belangrijk voor was, iemand om dingen mee te delen, ... Dat gemis gaat niet weg. En zeker niet met corona. Het thuiswerken, alleen zitten, doet me geen deugd. Het verdriet en het gemis komt met golven, vooral als ik alleen zit en niet actief met iets bezig ben. Mijn vrienden, leeftijdsgenoten, zijn druk bezig met de opbouw van hun gezin. Ze zijn wel vriendelijk, maar ze kunnen mijn partner niet vervangen. Ook mijn ouders niet, die zelf al op leeftijd zijn. Terwijl ik iedereen meer verder opbouwt, voel ik me terug naar af. Ik heb behoefte aan een warm nest om in thuis te komen, waar ik van betekenis ben. Maar kanker heeft alles afgenomen. Ik probeer positief te blijven en te genieten van kleine dingen, maar op sommige momenten voelt dat allemaal zo banaal. Het allerbelangrijkste, mijn gezin, is er niet meer. "Je bent nog jong, je hebt nog toekomst, ..." zeggen ze en ik probeer daar op te vertrouwen, maar ondertussen is er al meer dan een jaar voorbij en merk ik dat op zich al enorm moeilijk is om iemand tegen te komen die nog vrij is, maar ook dat ik me ergens niet open voor kan stellen. Ik mis mijn soulmate en een onbekende kan die in mijn hoofd niet vervangen. Met ups en downs probeer ik verder te doen, en er zijn zeker al veel momenten waarop ik wel kan genieten en terug plezier heb, maar er zijn ook genoeg mindere momenten, momenten van gemis en een gevoel van leegte. Ik probeer dan te denken aan dat zo'n slechte momenten wel terug voorbij zullen gaan, maar ik ontken niet dat het zwaar is soms en iets waar ik grotendeels alleen door moet juist omdat niemand hem kan vervangen, wat het extra zwaar maakt.

Ja ik zit ook diep in de put , ik heb geen toekomst meer mijn ventje verloren aan een hartstilstand , sinds 3 maand ongeveer , mijn leven heeft geen zin meer zonder hem , ik ween nog alle dagen , ga nu naar een psycholoog want ik ga dieper en dieper weet niet meer wat ik moet doen , iedereen zegt dat het betert met de tijd , maar ik geloof er niet in hij was de liefde van mijn leven , hij was mijn alles , wat moet ik in godsnaam doen , ben ten einde raad

Mijn man is 4-01-20021oveleden
Hij was acht jaar ziek geweest
Zo ziek dat hij op de laatste verlamd
Zo zwaar om de sterk 💪 man te zin
Dat hij afhankelijk was van mij
Ik had vrede mee dat hij overleden was maar ik mis hem zo dat ik
Ziek ben van verdriet ik krijg benauwd
Mijn verdriet is dat mijn lieve man leiden is weeg gegaan dat is
Dat makt mij verdrietig 😭

Herkenbaar. Mijn eerste man is verongelukt en mijn tweede overleden na jaren met vreselijke kanker. Geen kinderen, geen familie meer, ben dus ben alleen op de wereld. Vrienden konden al die jaren met ellende niet aan dus die zijn allemaal verdwenen. Het is heel moeilijk om door te moeten gaan. Het liefst was/ben ik dood. Toch merk ik vijf jaar later, dat er weer kleine dingetjes zijn waar ik vrolijk van wordt. Een gesprek met de buren, mijn katten die er geweldig uitzien, het fietstochtje langs zee, kijken bij de visser die zijn fuiken leeghaalt, 'n luchtballon met lachende mensen in de mand die over je hoofd vliegt. Om maar wat te noemen. Ik ben 'klein' gaan leven. Niet wat betreft behuizing, maar klein in mezelf. Ik moet mezelf met een kleine houweel door deze granieten berg van gestold verdriet heen graven. Dat zal jaren vergen. Daar heb ik me bij neergelegd. Geen optimisme, geen hoop, niet verder kijken dan de klus van vandaag. Zo blijf ik in leven.

Mijn man is in 2020 overleden. Hij was 55 jaar. Ik was 25 jaar getrouwd en we hadden 2 kinderen. Hij voelde zich niet lekker moest veel spugen. En in het ziekenhuis zeiden ze dat hij nog een paar dagen te leven had, hij had longkanker met uitzaaiingen in zijn hersenen. Onze wereld stortte in, hij heeft nog een paar maanden geleefd. Toen ik zijn hand vasthield is hij overleden. Mijn hart is gebroken, ook die van mijn kinderen. Gelukkig geloven wij in God en is de dood niet het einde. Eens komen we elkaar weer tegen in het hiernamaals.....

Zo herkenbaar. Zo veel verdriet
Bij mij pas afgelopen februari. Zo erg. Hoe is t nu?

Beste Stella,
Ik lees je verhaal nu. Ik zit ook een dezelfde situatie. Heel verdrietig en eenzaam. Lieve mensen om mij heen, stiefdochters die t heel lief bedoelen maar , gelukkig, een eigen leven hebben.
Ik heb geen eigen familie en de schoonfamilie woont te ver weg en zijn allemaal 90 plussers. Ik ben 75 en mijn man Jan stierf na de uitslag uitgezaaide nierkanker, in 4 weken.
Na een eenzame zaterdag met enkele telefoontjes en het lezen van , prachtige, rouwboeken weer een eenzame zondag voor de boeg. Hoe moet t toch verder?

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Beste Stella,
Het is alsof ik jouw bericht zelf geschreven heb. Mijn lieve man Frank is overleden. De enige op deze wereld die grenzeloos van mij hield en alles voor mij over had.
We zaten er samen helemaal doorheen. 27 jaar veel te zware mantelzorg voor mijn ouders, zulke verkeerde keuzes gemaakt, maar we waren zo aan het eind van ons latijn dat we niet meer in staat waren de situatie te overzien of te veranderen. Volgens Frank was ik jaren geleden al overspannen. Toen in 2 maanden tijd m’n vader verkeerde bloedverdunners, hersenbloeding ‘s-avonds overleden, door alle consternatie baan bij KLM weg, ik in compleet overspannen toestand de weg kwijt en alles overstuur op Frank af reageren, die mij alleen maar wilde helpen. Hij liep tweede kerstdag de deur uit met de woorden “ik ben even weg, ik moet er even uit “ en ik wordt even later door de politie gebeld, hij lag op straat, hoofd in de auto,, hij is dood en ik kan niet meer. Familie Frank nooit meer gezien, mijn familie nooit meer gezien, geen kinderen geen vrienden en zo’n puinhoop die wij van ons leven gemaakt hebben omdat we er alleen altijd voor anderen waren. Mis Frank zo vreselijk

Stella, sterkte!
Mijn lief is 4 jaar geleden overleden, na 53 jaar samen leven. Sturm und drang in die relatie, maar altijd weten voor elkaar te gaan. En nu? Het gemis gaat niet over. Maar het verandert in een klein leventje, Ik zal ook niet lang mer leven., ben ziek. Maar Ik ben blij met naar buiten gaan, mensen ontmoeten, een bloem. Soms denk ik: waarom ben ik blij? Ook omdat ik de liefde heb gekend, en zoveel mensen hebben dat niet.

Lieve lotgenoot.
Ik zou dit verhaal zelf hebben kunnen schrijven. Voel me net zo..
Mijn man is okt 2021 overleden. Hij had een zeldzame hersenziekte. De ziekte was ongeneeslijk. Aan hem is Euthanasie verleent op zijn verzoek.
Wij zijn 52 jaar samen geweest.
Ik wens U heel veel sterkte en kracht.
Lieve groet.

Ik vraag me af hoe het nu met je gaat

Hallo Stella, Ik maak op dit ogenblik hetzelfde mee we waren 35 jaar getrouwd dag en nacht samen gewerkt. Op 13 oktober 2020 kregen we te horen dat je A L S had en er niets meer aan te doen was we zijn op alternatieve wijze gaan kijken en op 1 november heeft hij een hartstilstand gehad en hij is in een diepe coma beland waardoor hij nooit meer wakker kon komen .En is overleden op 5 november sterkte voor alle lotgenoten;LEVEN IS NIET EERLIJK

Mijn moeder maakt nu hetzelfde mee. Door een noodlottig ongeval is mijn vader overleden. Ze voelt zich verloren zonder hem. Hoe kan ik haar het beste steunen?

Het gemis blijft.
De pijn krijgt een plek, maar blijft.
Hoe te dragen ?
Ik weet het niet...
Ik kan je alleen maar heel veel goeds toewensen !

@miranda :
Je steunt jouw moeder het beste door haar het gevoel te geven dat je aan haar denkt, gewoon in de alledaagse dingen.

Heel veel sterkte ook voor jou als dochter met het verlies van. ouw vader.