Moeizame ontlasting

Ik zat nu een paar weken in de fase van moeizame ontlasting, wel drang maar er komt maar weinig uit.
En vanavond is het ineens mis, de pijn is zo herkenbaar.
Het duurt dan geen minuten meer voordat ik op het toilet moet zitten.
De krampen blijven aanhouden maar er komt niet.
De pijn word zo heftig dat de tranen komen en de wanhoop.
Vaak produceer ik dan ook oergwluiden die vanuit m'n tenen naar boven lijken te komen.
Dan begint het zweten en kan ik niets meer aan mijn lijf velen.
Ik gooi al mijn kleren uit, mijn haren moeten vast zitten, ik kan nergens meer tegen.
Zitten, staan, lopen niets neemt de pijn weg.
Dan eindelijk komt er wat vaste ontlasting met enorm veel pijn.
De ontlasting word steeds losser en op het einde spuit het eruit.
Dan kan ik plassen en kan ik van het toilet af.
Dan heb ik er minimaal 1 uur op gezeten.
Maar ik weet dat dit nog niet het einde is.
Ik probeer een comfortabele houding in de bank aan te nemen maar ik weet dat ik ieder moment weer moet gaan rennen.
Dit gaat meestal ook nog een uur of 2 door totdat ik echt helemaal leeg ben
Dan komt er ook snel een honger gevoel waar ik me aan kvergeef en een boterham eet.
Mijn anus is helemaal beurs en doet pijn met alles,dat is wel de volgende dag weer over.
Ik krijg geen koorts maar mijn temperatuur stijgt tijdens een aanval ongeveer 1 graad.
Na zo'n aanval ben ik helemaal kapot en gesloopt, heel mijn energie is verdwenen.
Daarna begint het rectale bloed verlies.
Dat kan na een aanval direct beginnen maar soms ook pas dagen na een aanval.
Ik verlies dan zoveel bloed dat mijn HB heel hard naar beneden kelderd.
Hier heb ik medicatie voor om mijn HB op peil te houden.
Het bloeden houd dagen en soms weken aan, zo erg dat ik incontinentie materiaal gebruik om mijn kleding te sparen.
Ook verlies is veel slijm maar daar hoeft geen ontlasting voor mee te komen.
Het slijm is altijd daar als ik aan het bloeden ben
Ik ben nu zo'n 15 jaar aan het sukkelen, krijg steeds meer angsten dat het gebeurt als er geen toilet in de buurt is.
Ik kan niets qua voeding bedenken wat het direct triggert, zo gaat het goed en ineens uit het niets gaat het helemaal mis.
Voel me dan echt wanhopig en ben ik bang dat de pijn niet meer stopt, ik weet dat het na de aanval weer weg is maar op het moment als ik er midden in zit kan ik geen positieve gedachtes meer hebben.
Heb al vanalles geprobeert om mezelf af te leiden,dat gaat heel even maar dan neemt de pijn de overhand.
De MDL arts neemt me niet serieus, wuift het bloedverlies weg, of ik wel zeker weet of het van achter komt...
Ik mag ook niet terug voor een second opinion, mijn huisarts neemt me gelukkig wel serieus..
Wie herkend dit bloedverlies ook?