Onzeker in gesprek met een succesvol iemand

Ik voel me super onzeker als ik in gesprek ben met iemand waarvan ik denk dat ie heel geslaagd is en heel veel succes heeft in het leven.

Vooral als die ander dan voornamelijk belangstelling voor zichzelf heeft, zichzelf graag hoort praten en mij helemaal niks vraagt. Dat geeft me nog meer het gevoel dat ik helemaal niet mee tel, maar dat merk ik pas achteraf…..

Op een gegeven moment merkte ik dat ik bijvoorbeeld ging fantaseren dat ik zo iemand zomaar een klap gaf. Of ik zag voor me dat er iets raars uit zijn mond kwam. Omdat ik mijn eigen fantasieën zelf zo gek vond, ging ik mij schamen en raakte ik nog meer gespannen dan ik al was. Het werd er bepaald niet beter op….

Toen hoorde ik een verhaal over een hele geleerde professor. Die deed jaren geleden onderzoek toen ze nog niet zoveel wisten van de psychologie. Omdat hij meer wilde weten over het denken van de mensen, had hij jarenlang op zijn eigen gedachten gelet en van alles opgeschreven.

Dit vond hij zelf nogal confronterend omdat hij ontdekte dat hij zijn eigen gedachten en manier van denken erg gestoord vond. Na een aantal jaar van onderzoek vond hij dat hij niet langer verborgen mocht houden dat hij eigenlijk ‘zo vreemd was’.

Als het zo was, dan moest zijn (briljante) carrière maar voorbij zijn…..hij kon niet langer met het geheim van zijn afwijking leven.

De professor raapte al zijn moed bij elkaar en besloot zijn rare gedachten en vreemde gedachtenkronkels op een grote conferentie openbaar te maken door er voor de hele zaal over te vertellen.

Iedereen in de zaal zat stil en aandachtig klaar, toen de professor na een korte inleiding de letterlijke aantekeningen over zijn rare gedachten voor ging lezen. Terwijl hij dit deed keek hij af en toe over de rand van de lessenaar, maar zag tot zijn stomme verbazing geen enkele echte reactie bij zijn toehoorders.

Na het voorlezen van de laatste aantekeningen over ‘zijn kronkels’ keek hij min of meer beschaamd en voorzichtig de zaal in. Er hing een grote stilte…
Met de moed der wanhoop strekte hij zijn rug en zei: “geachte dames en heren, dit was mijn verhaal”. Daarop volgde tot zijn stomme verbazing een daverend applaus!!

Wat bleek namelijk: iedereen voelde zich opgelucht na deze onthulling. Zij waren dus niet de enigen met zulke merkwaardige gedachten! Zélfs het brein van zo’n voorname prof werkte op die manier !!

Ik heb vreselijk gelachen toen ik dit verhaal hoorde en ook ik voelde me heel erg opgelucht!
Hoewel mijn onzekerheid niet helemaal weg is gegaan, kijk ik nu wel anders naar anderen en dat geeft mij veel ruimte in contacten.