Mijn psycholoog zegt dat ik de neiging heb om een heel verhaal aan gebeurtenissen te koppelen. Ik denk dat ik het mezelf zwaarder maak.
Mijn kindje moet een fotocollage maken. Ik blader door mijn eigen foto album en kom langs een basisschool rapport. Een juf die ik allang vergeten was, schreef: “voor sommige opdrachten heb je tijd nodig, maar je bent een lief en hardwerkend meisje.”
Keihard gehuild. Ik herkende mezelf en was geschokt door deze juf die het zo simpel opschreef.
Ik verhuisde dat jaar en kwam in een nieuwe school. Stil en verlegen. De nieuwe juf vroeg: “Ben jij verhuisd? Ik ben ook verhuisd. We kunnen samen nieuw zijn.” Ik voelde me een beetje beter.
Jaren later toen ik op de middelbare school zat, hoorde ik dat ze overleden was aan kanker. Ik vroeg aan m’n moeder of ik naar haar begrafenis mocht, omdat andere oud-leerlingen ook gingen. Dat vond ze niks voor zo’n jong meisje. Ik kan me vervolgens niet herinneren of ik met mijn ouders erover heb gepraat. Ik kan me wel herinneren dat ik het heb weggestopt. Ik kon mijn gevoelens niet kwijt en wist niet wat ik ermee aan moest.
Pearl
> 2 jaar geleden
