Uiteindelijk ben ik gecrasht. Ik ben nu 2,5 maanden thuis. De combi van een burnout en een angststoornis zijn niet te onderschatten. Voor de angst moet ik dingen aangaan, maar heb weinig energie door de burnout.
Mijn omgeving snapt het niet. Ze zeggen dat ik er toch goed uitzie? Ik draag mooie kleren en ben goed in make up. Sommige mensen zien niet dat dit een momentopname of zelfs een masker is.
Ze zien je mss een uurtje wanneer ze eens langskomen maar ze zien niet dat ik niets kan onthouden of de was insteek zonder wasmiddel.
Mijn collega's hebben nog geen kaartje of bloemen gestuurd. Dit doet me wel pijn omdat ik me altijd 200% heb gegeven. Ik richt me nu alleen op mezelf. Ik hoop dat ik snel wat beterschap kan zien.