Hang briefjes op door je hele huis, zet je alarm, spreek met vrienden af dat ze je eraan herinneren; doe dat wat jou gaat helpen minstens een keer of 10 per dag te glimlachen.
Glimlachen is iets anders dan lachen.
Waar een lach naar buiten beweegt, hoorbaar uitdrukking geeft aan jouw vrolijkheid, golft een glimlach juist zachtjes naar binnen.
Waar een doorsnee lach het hele lichaam in beweging brengt, geeft een glimlach rust. Ontspanning. Verzachting.
Naast die 10 keer per dag, zou ik je ook willen uitnodigen om telkens als je de blik van een ander kruist, dat te zien als glimlachreminder.
Je zult zien, negen van de tien keer blijkt het besmettelijk.
Voor wie geïnteresseerd is in de uitleg/intentie:
Op internet kun je heel veel informatie(filmpjes) vinden over de Polyvagaal Theorie van Stephen Porges. Hier slechts een minuscuul fragment van die theorie.
De nervus vagus kent twee takken: eentje aan de voorkant van ons lichaam (ventrale tak) en eentje aan de achterkant (dorsale tak). Die voorste tak wordt actief wanneer we lekker in ons vel zitten. Als dat gebeurt, klikt het sociale engagementsysteem aan. Dit zie je onder andere terug in een ontspannen en levendige gezichtsuitdrukking.
Andersom werkt het ook: daar waar wij een ontspannen gezicht oproepen, activeren we de ventrale tak en komt sociale verbinding meer binnen handbereik. Wanneer we dit doen als onze blikken kruisen, zorgen de spiegelneuronen ervoor dat die ander die onze zachte glimlach ziet, ook meer ‘ventraal’ komt.
Bron: Marjoline van Buuren-Molenaar (op Linkedin)
