Veel ouders van pubers ervaren dat het niet altijd meevalt de relatie met hun puberende zoon of dochter goed te houden. "Alsof ik op eieren loop"', is een veelgehoorde uitspraak.
Wat je vroeger zonder problemen kon vragen of zeggen, roept nu irritatie of de verzuchting 'duh' op. Je kind verandert, jullie relatie verandert en je ervaart als ouder dat er ook iets anders van je verwacht wordt. Impulsief reageren pakt steeds vaker verkeerd uit.
Het vergt veel geduld en mildheid niet overal op te reageren, je kind niet te overspoelen met goedbedoelde tips en adviezen en "ik heb je nog zo gewaarschuwd' of "ik heb het je toch gezegd" in te slikken.
Er is niets nieuws onder de zon. In 1964 schreven Rudolf Dreikurs en Vicki Stoltz al het boek: 'Children, the challenge', in het Nederlands vertaald als 'Kinderen dagen ons uit'. Een klassiek boek over het verbeteren van ouder-kind relaties, intelligent, menselijk en zeer praktisch.
In de meeste gezinnen gaat achter schijnbare harmonie een bittere machtsstrijd schuil: ouders proberen hun kinderen hun wil op te leggen, de kinderen verzetten zich daartegen. Rudolf Dreikurs en Vicki Soltz bieden ouders in Kinderen dagen ons uit een democratisch opvoedingsmodel, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederzijds respect tussen ouders en kinderen.
Een meer recent boek met als titel 'Jagen, verzamelen, opvoeden' van Michaeleen Doucleff beschrijft op eigentijdse wijze hoe ouders gebruik kunnen maken van de van nature aanwezige behulpzaamheid bij peuters (laat ze echt meehelpen, laat ze nadoen, neem ze serieus ), hun kinderen kunnen behandelen als de emotioneel onvolwassenen die ze zijn (wees zelf emotioneel volwassen, incasseer geknoei, ongelukjes, het hoort erbij), hun kinderen het meeste leren door zelf het goede voorbeeld te geven (jong geleerd, oud gedaan).
Doucleff heeft zich voor haar boek laten inspireren door verschillende culturen. Het viel haar op dat de kinderen bij de Hadzabe in Tanzania veel volwassener waren dan Nederlandse kinderen. Ze hebben recht op hun eigen agenda, worden in de gaten gehouden maar niet betutteld, en voelen zich 'gezien' in plaats van 'overzien'. Het leidt tot de zelfverzekerdste kinderen op aarde.
Anders gezegd: kinderen leren door te mee te mogen doen, door na te doen en van wat ze doen te leren. Met echte spullen in een echte keuken, op een echt erf, met echte dieren. Door te vallen en zelf weer op te staan, door verantwoordelijkheid te krijgen en te ervaren hoe dat uitpakt . Door te leren van de gevolgen van hun gedrag voor zichzelf en anderen.
Door serieus genomen te worden, door vanaf het begin al volwaardig en naar vermogen bij te mogen dragen op het moment dat ze dat ook willen (vanaf 1,5 tot 2 jaar). Zonder commando's, boze reprimandes, (lijf)straffen en emotionele chantage of andere manipulatieve (nachts) middelen.
Wie heeft ooit bedacht dat kinderen (en volwassenen) zich eerst slechter moeten voelen om beter te worden? In de praktijk blijkt dit juist averechts te werken.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
Wat je vroeger zonder problemen kon vragen of zeggen, roept nu irritatie of de verzuchting 'duh' op. Je kind verandert, jullie relatie verandert en je ervaart als ouder dat er ook iets anders van je verwacht wordt. Impulsief reageren pakt steeds vaker verkeerd uit.
Het vergt veel geduld en mildheid niet overal op te reageren, je kind niet te overspoelen met goedbedoelde tips en adviezen en "ik heb je nog zo gewaarschuwd' of "ik heb het je toch gezegd" in te slikken.
Er is niets nieuws onder de zon. In 1964 schreven Rudolf Dreikurs en Vicki Stoltz al het boek: 'Children, the challenge', in het Nederlands vertaald als 'Kinderen dagen ons uit'. Een klassiek boek over het verbeteren van ouder-kind relaties, intelligent, menselijk en zeer praktisch.
In de meeste gezinnen gaat achter schijnbare harmonie een bittere machtsstrijd schuil: ouders proberen hun kinderen hun wil op te leggen, de kinderen verzetten zich daartegen. Rudolf Dreikurs en Vicki Soltz bieden ouders in Kinderen dagen ons uit een democratisch opvoedingsmodel, gebaseerd op gelijkwaardigheid en wederzijds respect tussen ouders en kinderen.
Een meer recent boek met als titel 'Jagen, verzamelen, opvoeden' van Michaeleen Doucleff beschrijft op eigentijdse wijze hoe ouders gebruik kunnen maken van de van nature aanwezige behulpzaamheid bij peuters (laat ze echt meehelpen, laat ze nadoen, neem ze serieus ), hun kinderen kunnen behandelen als de emotioneel onvolwassenen die ze zijn (wees zelf emotioneel volwassen, incasseer geknoei, ongelukjes, het hoort erbij), hun kinderen het meeste leren door zelf het goede voorbeeld te geven (jong geleerd, oud gedaan).
Doucleff heeft zich voor haar boek laten inspireren door verschillende culturen. Het viel haar op dat de kinderen bij de Hadzabe in Tanzania veel volwassener waren dan Nederlandse kinderen. Ze hebben recht op hun eigen agenda, worden in de gaten gehouden maar niet betutteld, en voelen zich 'gezien' in plaats van 'overzien'. Het leidt tot de zelfverzekerdste kinderen op aarde.
Anders gezegd: kinderen leren door te mee te mogen doen, door na te doen en van wat ze doen te leren. Met echte spullen in een echte keuken, op een echt erf, met echte dieren. Door te vallen en zelf weer op te staan, door verantwoordelijkheid te krijgen en te ervaren hoe dat uitpakt . Door te leren van de gevolgen van hun gedrag voor zichzelf en anderen.
Door serieus genomen te worden, door vanaf het begin al volwaardig en naar vermogen bij te mogen dragen op het moment dat ze dat ook willen (vanaf 1,5 tot 2 jaar). Zonder commando's, boze reprimandes, (lijf)straffen en emotionele chantage of andere manipulatieve (nachts) middelen.
Wie heeft ooit bedacht dat kinderen (en volwassenen) zich eerst slechter moeten voelen om beter te worden? In de praktijk blijkt dit juist averechts te werken.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
