Zo'n 30 jaar geleden anorexia en boulimia gehad.
In het begin wilde ik een paar kilo afvallen... dat lukte en toen ben ik " doorgeslagen " .
Als mensen om mij heen er iets van zeiden dan had ik wel een smoesje en wilde dan liefst meteen weg. Het is een vreselijk eenzame ziekte ...want in beginsel zal je het zelf niet er en herkennen je bent alleen echt alleen zowel letterlijk als figuurlijk met eten bezig.
Als ik naar mezelf kijk dan zie ik : controle, tekort aan liefde en aandacht , uiten van je gevoelens en emoties, vaak onstaan door emotionele tekortkoming in je opvoeding.
Tijdens de ziekte ben je soms zoveel afgevallen dat je werkelijk niets meer voelt ( aan emoties) en soms zelfs het gevoel hebt buiten jezelf te staan.
Om te helen zal je eerst aan jezelf de eetstoornis moeten toegeven...dan pas is er openheid en bereidheid voor hulp van buitenaf.
Een andere manier zou ( volgens mij) de persoon in kwestie laten voelen hoe waardevol hij of zij is en nabijheid ( voor hoelang nodig ) naar zelfstandigheid
In het begin wilde ik een paar kilo afvallen... dat lukte en toen ben ik " doorgeslagen " .
Als mensen om mij heen er iets van zeiden dan had ik wel een smoesje en wilde dan liefst meteen weg. Het is een vreselijk eenzame ziekte ...want in beginsel zal je het zelf niet er en herkennen je bent alleen echt alleen zowel letterlijk als figuurlijk met eten bezig.
Als ik naar mezelf kijk dan zie ik : controle, tekort aan liefde en aandacht , uiten van je gevoelens en emoties, vaak onstaan door emotionele tekortkoming in je opvoeding.
Tijdens de ziekte ben je soms zoveel afgevallen dat je werkelijk niets meer voelt ( aan emoties) en soms zelfs het gevoel hebt buiten jezelf te staan.
Om te helen zal je eerst aan jezelf de eetstoornis moeten toegeven...dan pas is er openheid en bereidheid voor hulp van buitenaf.
Een andere manier zou ( volgens mij) de persoon in kwestie laten voelen hoe waardevol hij of zij is en nabijheid ( voor hoelang nodig ) naar zelfstandigheid
