Sinds een aantal jaren wordt er veel over het puberbrein en de ontwikkeling ervan geschreven. Vaak gebeurt dat op een theoretische manier met mooie grafieken alsof het op zichzelf staat. Ouders kunnen daardoor het idee krijgen dat ze de puber periode van hun kinderen moeten doorstaan, als iets onvermijdelijks waar je kind en zijzelf maar weinig aan kunnen doen.
Wel raar eigenlijk als je beseft dat een dreumes die wil gaan staan en lopen - zoals hij zijn ouders en anderen ziet doen - terwijl hij dat nog helemaal niet kan, enorm wordt aangemoedigd door z'n ouders. Ze zorgen voor een veilige ruimte waarin hun kind dag in dag uit leert staan en lopen. En ja, dat gaat in het begin vooral met vallen gepaard en daarna weer opstaan.
Ook pubers hebben een veilige ruimte nodig: betrokken ouders die - gewenst gedrag voorleven - duidelijke grenzen stellen, kinderen verantwoordelijkheid geven/leren nemen, hen aanmoedigen na te denken over de keuzes die ze willen maken, en vragen stellen over de uitvoering en mogelijke gevolgen van hun keuzes. Ouders die naast hun kinderen blijven staan als er zaken fout gaan en hen helpen te leren van wat er is gebeurd.
Net als baby's en kleine kinderen, beschikken pubers over een groot leervermogen. Moedig daarom enthousiast interesses en talenten aan. Geef ze telkens wat meer vrijheid en verantwoordelijkheid.
Bied als ouders een veilige plek waar iedereen aandacht krijgt. Een plek waar samen gelachen wordt en getroost. Waar je niet iets bijzonders hoeft te zijn of te doen. Waar je eerlijk kunt zijn en kwetsbaar.
Kinderen leren het meest van wat ze zien en ervaren in hun relaties met anderen. Laat dus als ouders zien hoe je dat doet: toon interesse, nodig uit, stel vragen, neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en fouten, wees mild, vriendelijk en duidelijk voor jezelf en anderen. Deel waar je van geniet en wat je lastig vindt. Vraag om hulp wanneer je dat nodig hebt. Uit je waardering wanneer je kind meehelpt in huis. Iedereen is waardevolen wil zich van waarde voelen voor anderen. Neem jezelf en elkaar niet voor lief.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
Wel raar eigenlijk als je beseft dat een dreumes die wil gaan staan en lopen - zoals hij zijn ouders en anderen ziet doen - terwijl hij dat nog helemaal niet kan, enorm wordt aangemoedigd door z'n ouders. Ze zorgen voor een veilige ruimte waarin hun kind dag in dag uit leert staan en lopen. En ja, dat gaat in het begin vooral met vallen gepaard en daarna weer opstaan.
Ook pubers hebben een veilige ruimte nodig: betrokken ouders die - gewenst gedrag voorleven - duidelijke grenzen stellen, kinderen verantwoordelijkheid geven/leren nemen, hen aanmoedigen na te denken over de keuzes die ze willen maken, en vragen stellen over de uitvoering en mogelijke gevolgen van hun keuzes. Ouders die naast hun kinderen blijven staan als er zaken fout gaan en hen helpen te leren van wat er is gebeurd.
Net als baby's en kleine kinderen, beschikken pubers over een groot leervermogen. Moedig daarom enthousiast interesses en talenten aan. Geef ze telkens wat meer vrijheid en verantwoordelijkheid.
Bied als ouders een veilige plek waar iedereen aandacht krijgt. Een plek waar samen gelachen wordt en getroost. Waar je niet iets bijzonders hoeft te zijn of te doen. Waar je eerlijk kunt zijn en kwetsbaar.
Kinderen leren het meest van wat ze zien en ervaren in hun relaties met anderen. Laat dus als ouders zien hoe je dat doet: toon interesse, nodig uit, stel vragen, neem verantwoordelijkheid voor je eigen gedrag en fouten, wees mild, vriendelijk en duidelijk voor jezelf en anderen. Deel waar je van geniet en wat je lastig vindt. Vraag om hulp wanneer je dat nodig hebt. Uit je waardering wanneer je kind meehelpt in huis. Iedereen is waardevolen wil zich van waarde voelen voor anderen. Neem jezelf en elkaar niet voor lief.
Pauline
Psycholoog Meppel
Lid van Therapiepsycholoog
De Wijk
