Hoe omgaan met verlies

Manu is klinisch psycholoog, doctor in de geneeskunde en de autoriteit in België en Nederland als het gaat om verdriet, verlies en de laatste levensfase.


Hoe hij is gekomen op zijn ideeën over rouw, komt omdat hij gevormd is door zijn eerste ervaringen met de dood:
Een jongetje uit zijn klas is, toen hij ongeveer 5 jaar was overreden door een vrachtauto. Die avond na de gebeurtenis is de huisarts van het dorp bij alle gezinnen met kinderen langsgekomen. Hij moedigde de ouders aan om juist met de kinderen afscheid te nemen van het jongetje. Het te omringen met warmte. Manu herinnert zich het handje van de jongen dat nog boven de dekens uit stak en de warme chocolademelk bij thuiskomst.

Hij legt het belang uit kinderen al jong te betrekken bij verlies en de dood. Ze op jonge leeftijd handvaten te geven waar ze rest van hun leven mee verder kunnen.

‘Dat wat je smart gegeven heeft, geeft je ook vreugde. Vreugde en verdriet liggen heel dicht bij elkaar. Verdriet heeft te maken met liefde, met mensen die van elkaar houden. Als je van iets of iemand houdt, voel je diep verdriet als daar iets mee gebeurt.’

Manu heeft het gegeven ‘verwerken’ afgeschreven. Hij spreekt van ‘rouwtaken’. Verlies ervaren is mentale, psychologische en lichamelijk rouwarbeid verrichten. Deze bestaat uit vier taken:
- Het onder ogen zien van de werkelijk van het verlies;
- Het ervaren van de pijn, deze te delen met anderen, je emoties uiten;
- Je aanpassen aan de wereld na het verlies;
- Het opnieuw leren genieten van het leven en herinneringen levendig te bewaren.

“Sterven is verhuizen van de wereld naar het hart van mensen die van je houden. Daar leef je verder.”

Mocht je hierbij hulp nodig hebben dat kan een therapeut je hierbij ondersteunen.