Op de plekken waar een kind niet (goed) gezien of niet goed behandeld is, houdt het niet op van zijn ouders te houden, maar houdt het op met van zichzelf te houden. Als kind ben je zo afhankelijk van je ouders dat je ze moet blijven zien als goed. De ‘slechte ouder-ervaring’ wordt afgesplitst. Op die plek ontstaat er een splitsing in jezelf, een ‘goed zelf’ en een ‘slecht zelf’. Zit je in je slechte zelf, dan voel je je niet goed genoeg, schuldig, zwak, en bovenal afhankelijk. Precies daar start ook het patroon van zelfverbetering en perfectionisme. Een controle-systeem, waarmee je je probeert veilig te stellen voor de ramp van contactloosheid en/of agressie uit je verleden.
Zelfliefde begint dus bij het (h)erkennen van contactloosheid, daar blijven en zacht worden.
Zelfliefde begint dus bij het (h)erkennen van contactloosheid, daar blijven en zacht worden.
