Ik ga op het moment door een zware tijd heen. Na een relatie van 15 jaar en vier kinderen samen zijn we uit elkaar gegaan. Ik woon nu in een ander huis en mijn ex zit nog in ons huis.(waar we kei hard voor geknokt hebben om het te kunnen kopen).
Op het begin had ik mezelf (dacht ik) bij de situatie neergelegd. Maar nu ik twee maanden in het ander huis woon, is de man met de hamer pas gekomen. Wat een verdriet is er los gekomen. Ik had nog heel de tijd ergens wel hoop dat het nog goed kon komen maar dit is nu pas gebleken dat dat dus niet zo is. Dat voelt weer als een nieuwe klap in het gezicht. Nu kan ik mijn ex niet loslaten en zie ik dat zij geniet van het stappen en alle aandacht die ze krijgt van mannen. Dat is nog een schepje er bovenop. Ik heb het gevoel dat ik zo op de bodem blijf hangen en telkens dat ik probeer op te krabbelen word ik weer keihard terug getrapt. We wilden echt als vrienden verder gaan, voor de kinderen maar ook voor onszelf. Maar ik merk dat telkens ik haar zie of hoor of zie hoe zij verder gaat met haar leven kom ik weer in een zwart gat terrecht. Nu heb ik gezegd dat ik afstand van haar moet gaan nemen en alleen het broodnodige contact onderhoudt voor de kinderen maar dat ik er verder niks meer van wil zien of horen. Dit voelt ook niet goed juist omdat we nog wel heel veel van elkaar houden. Ik lees dat het allemaal bij het rouwproces hoort maar voor mijn gevoel blijf ik erin hangen.
Op het begin had ik mezelf (dacht ik) bij de situatie neergelegd. Maar nu ik twee maanden in het ander huis woon, is de man met de hamer pas gekomen. Wat een verdriet is er los gekomen. Ik had nog heel de tijd ergens wel hoop dat het nog goed kon komen maar dit is nu pas gebleken dat dat dus niet zo is. Dat voelt weer als een nieuwe klap in het gezicht. Nu kan ik mijn ex niet loslaten en zie ik dat zij geniet van het stappen en alle aandacht die ze krijgt van mannen. Dat is nog een schepje er bovenop. Ik heb het gevoel dat ik zo op de bodem blijf hangen en telkens dat ik probeer op te krabbelen word ik weer keihard terug getrapt. We wilden echt als vrienden verder gaan, voor de kinderen maar ook voor onszelf. Maar ik merk dat telkens ik haar zie of hoor of zie hoe zij verder gaat met haar leven kom ik weer in een zwart gat terrecht. Nu heb ik gezegd dat ik afstand van haar moet gaan nemen en alleen het broodnodige contact onderhoudt voor de kinderen maar dat ik er verder niks meer van wil zien of horen. Dit voelt ook niet goed juist omdat we nog wel heel veel van elkaar houden. Ik lees dat het allemaal bij het rouwproces hoort maar voor mijn gevoel blijf ik erin hangen.
Teun
20-11-2023
