Mijn man is sinds 3 maanden in een verpleeghuis.
10 jaar parkinson en 2 jaar dementie. Ik heb hem de laatste 2 jaar veel verzorgd en met thuishulp was het toch zwaar voor mij, steeds Öl mijn hoede of hij hulp nodig had. Toch besloten dat hij werd opgenomen in een verpleeghuis, ook omdat de kinderen vonden dat het gevaarlijk was, omdat hij vaak erg in de war was, maar toch altijd vredelievend naar mij toe en anderen. Ik voel me nu zo verdrietig dat hij daar is, ben totaal mijn maatje kwijt na 55 jaar samen.
Iedereen zegt, kun je niet naar een clubje gaan of iets ondernemen. Ik denk dat ze dan niet snappen dat ik daar geen behoefte aan heb, nergens zin in en ben alleen maar verdrietig. Elke middag naar hem toe in het verpleeghyus, word ik ook niet vrolijk van, maar ik wil wel bij hem zijn. Vaak denk ik, had ik hem maar thuis gehouden, ondanks het vele werk.
10 jaar parkinson en 2 jaar dementie. Ik heb hem de laatste 2 jaar veel verzorgd en met thuishulp was het toch zwaar voor mij, steeds Öl mijn hoede of hij hulp nodig had. Toch besloten dat hij werd opgenomen in een verpleeghuis, ook omdat de kinderen vonden dat het gevaarlijk was, omdat hij vaak erg in de war was, maar toch altijd vredelievend naar mij toe en anderen. Ik voel me nu zo verdrietig dat hij daar is, ben totaal mijn maatje kwijt na 55 jaar samen.
Iedereen zegt, kun je niet naar een clubje gaan of iets ondernemen. Ik denk dat ze dan niet snappen dat ik daar geen behoefte aan heb, nergens zin in en ben alleen maar verdrietig. Elke middag naar hem toe in het verpleeghyus, word ik ook niet vrolijk van, maar ik wil wel bij hem zijn. Vaak denk ik, had ik hem maar thuis gehouden, ondanks het vele werk.
Nicky
11-12-2023
