Eenzame cptsser tussen autisten
Ik ben nu iets over de veertig en kan eindelijk zeggen dat ik minder dan de helft van mijn leven ben mishandeld door mijn biologische ouders. Dat heeft namelijk voortgeduurd tot mijn 20e. Tot mijn 15e werd ik een paar keer per week in elkaar getrapt, maar de psychische mishandeling ging door tot ik eindelijk weg kon. Niet dat ik niet eerder probeerde weg te komen, maar ik ben zo'n softie die toch teruggaat als wordt gedreigd om een verzorgpaard te vermoorden als ik wegblijf of als ze dreigen mijn broertje iets aan te doen.
Na mijn 20e ging ik trouwen, kreeg ik een goede baan en werd toegewijd work-a-holic. 60 uur in de week ploeteren op kantoor en in de weekenden nog gemiddeld 12 uur fysieke arbeid. Tot ik een tweede burn-out kreeg. Ik werd hierdoor gedwongen stil te staan. En bij stilstand ga je toch nadenken. Niet lang daarna ging ik scheiden en kreeg weer contact met mijn oude vriendengroep. Mijn ex-man was extreem jaloers aangelegd en verbood mij het contact met mijn (mannelijke) vrienden. Tot ik bi bleek te zijn en helemaal niet meer met mensen mocht praten. Maar na de scheiding genoot ik weer van de gezelligheid en warmte van mijn oude maatjes. Waar ik alleen nooit bij stil had gestaan (en ook toen nog niet) was dat ze allemaal autisme hebben. En ik niet. Volgens meerdere specialisten, dus dan geloof ik dat wel. (Wel is ADHD vastgesteld)
Mijn laatste relatie is net twee maanden geleden plotsklaps tot een eind gekomen toen mijn ex ineens een zware psychotische episode kreeg. Als gevolg ben ik nu bijna een maand dakloos en wordt sinds vijf dagen opgevangen door zo'n autistische vriend. Door de plotse heftige gebeurtenissen in mijn leven ben ik natuurlijk emotioneel. Ik probeer wat er nu gebeurt te rijmen met mijn jeugdtrauma (want waarom blijf ik 4 jaar bij iemand die regelmatig agressief wordt e.d.) Maar als ik dat verbaliseer of probeer uit te leggen waarom ik eerder aan het huilen was wordt deze autistische vriend vaak boos. Mijn emotie wordt uitgelegd als manipulatie of gezien als overladend. Als ik iets vertel dat ook maar lijkt op een eerdere anekdote wordt ik afgekapt 'want ik val in herhaling'. Gisteren begon deze 'vriend' zelfs gewoon ronduit te liegen. Nu krijg ik bijna het idee dat hij mij manipuleert omdat ik op dit moment een makkelijk slachtoffer ben. Hij kwam daar eerst mee en zoals de waard is...? Maar waarschijnlijker is dat hij door zijn autisme geen empathie kent. Hij heeft geleerd hoe hij dat moet nabootsen bij 'normale' mensen, maar ik val nu ineens duidelijk buiten die categorie. Daarvoor viel me al vaker op dat hij soms veel moeite heeft met het interpreteren van emoties (een blij persoon lijkt soms boos voor hem e.d.). Mijn andere vrienden zijn al minstens net zo autistisch, dus begrip of een luisterend oor vinden is moeilijk. Ik voel me erg eenzaam, maar meer dan dat nog vraag ik me af hoe het komt dat ik bevriend ben met zoveel autisten? Dit sluit toch helemaal niet aan op mijn behoeften? Herkent iemand dit?
Ik ben nu iets over de veertig en kan eindelijk zeggen dat ik minder dan de helft van mijn leven ben mishandeld door mijn biologische ouders. Dat heeft namelijk voortgeduurd tot mijn 20e. Tot mijn 15e werd ik een paar keer per week in elkaar getrapt, maar de psychische mishandeling ging door tot ik eindelijk weg kon. Niet dat ik niet eerder probeerde weg te komen, maar ik ben zo'n softie die toch teruggaat als wordt gedreigd om een verzorgpaard te vermoorden als ik wegblijf of als ze dreigen mijn broertje iets aan te doen.
Na mijn 20e ging ik trouwen, kreeg ik een goede baan en werd toegewijd work-a-holic. 60 uur in de week ploeteren op kantoor en in de weekenden nog gemiddeld 12 uur fysieke arbeid. Tot ik een tweede burn-out kreeg. Ik werd hierdoor gedwongen stil te staan. En bij stilstand ga je toch nadenken. Niet lang daarna ging ik scheiden en kreeg weer contact met mijn oude vriendengroep. Mijn ex-man was extreem jaloers aangelegd en verbood mij het contact met mijn (mannelijke) vrienden. Tot ik bi bleek te zijn en helemaal niet meer met mensen mocht praten. Maar na de scheiding genoot ik weer van de gezelligheid en warmte van mijn oude maatjes. Waar ik alleen nooit bij stil had gestaan (en ook toen nog niet) was dat ze allemaal autisme hebben. En ik niet. Volgens meerdere specialisten, dus dan geloof ik dat wel. (Wel is ADHD vastgesteld)
Mijn laatste relatie is net twee maanden geleden plotsklaps tot een eind gekomen toen mijn ex ineens een zware psychotische episode kreeg. Als gevolg ben ik nu bijna een maand dakloos en wordt sinds vijf dagen opgevangen door zo'n autistische vriend. Door de plotse heftige gebeurtenissen in mijn leven ben ik natuurlijk emotioneel. Ik probeer wat er nu gebeurt te rijmen met mijn jeugdtrauma (want waarom blijf ik 4 jaar bij iemand die regelmatig agressief wordt e.d.) Maar als ik dat verbaliseer of probeer uit te leggen waarom ik eerder aan het huilen was wordt deze autistische vriend vaak boos. Mijn emotie wordt uitgelegd als manipulatie of gezien als overladend. Als ik iets vertel dat ook maar lijkt op een eerdere anekdote wordt ik afgekapt 'want ik val in herhaling'. Gisteren begon deze 'vriend' zelfs gewoon ronduit te liegen. Nu krijg ik bijna het idee dat hij mij manipuleert omdat ik op dit moment een makkelijk slachtoffer ben. Hij kwam daar eerst mee en zoals de waard is...? Maar waarschijnlijker is dat hij door zijn autisme geen empathie kent. Hij heeft geleerd hoe hij dat moet nabootsen bij 'normale' mensen, maar ik val nu ineens duidelijk buiten die categorie. Daarvoor viel me al vaker op dat hij soms veel moeite heeft met het interpreteren van emoties (een blij persoon lijkt soms boos voor hem e.d.). Mijn andere vrienden zijn al minstens net zo autistisch, dus begrip of een luisterend oor vinden is moeilijk. Ik voel me erg eenzaam, maar meer dan dat nog vraag ik me af hoe het komt dat ik bevriend ben met zoveel autisten? Dit sluit toch helemaal niet aan op mijn behoeften? Herkent iemand dit?
Daan
20-12-2022
