Ik weet het niet meer sta verbaasd dat ik nog rechtop sta. Hoelang hou ik het nog vol?
Mijn vriend en ik kennen elkaar vanaf november 2006. De relatie is erg turbulent geweest. Veel andere vriendinnen nam hij er tussen en ik had inmiddels ook weer een andere relatie en dan smeekte hij weer of ik terug kwam en ik smolt weer voor hem. Tot 2010 mijn vader werd ongeneeslijk ziek en hij gooide mijn spullen bij mijn ouders neer en woonde ineens weer thuis. Dat ging ook niet goed en besloot zelf wat te gaan huren maar nog voordat ik de sleutel kreeg kwamen mijn vriend en ik weer bij elkaar. Vanaf 2011 werd het beter en dacht dat we elke storm konden doorstaan. Tot hij in oktober 2020 heel raar gedrag vertoont en zelfs s nachts niet meer thuis kwam. Ik ging kapot wou niemand in mijn omgeving ermee lastig vallen en bleef leuk toen na de buiten wereld. Hij lachte alles weg werd kwaad op mij kwam nachten niet thuis. Telkens zij hij dat hij bij vrienden sliep en er niks aan de hand was. Ik ging kapot deed steeds meer mijn best deed poes lief naar hem terwijl ik van binnen kapot ging. Sinterklaas avond kwam het verhaal eruit hij zwom veel was een vrouw op het zwembad tegen gekomen en verliefd geworden. Maar zij was paranormaal en had hem betoverd meende hij. Hij moest daar nog wat spullen ophalen en dan zou het klaar zijn. Wat denk je weer een nacht niet thuis ik ging kapot ze had hem weer opnieuw betoverd zegt hij. Maar we zouden weer voor elkaar gaan hij wou geen relatie therapie. Ik dacht hup en door maar wat is dat mij tegen gevallen.
Ik zit gevangen in mijn eigen hoofd ik voel me nu de schuldige dat de relatie niet meer lekker loopt. Na 2 jaar ik heb nog erg veel moeite met intiem zijn. Hij heeft mij in die tijd meerdere malen verteld wat ze wel niet allemaal deden en hoe geweldig dat was. Telkens als hij mij aanraakt bevries ik schaam me voor me lijf omdat ik steviger ben als zij. Ik kan het niet wil liever alleen zijn dat samen wat met hem doen. Ben heel gesloten naar hem komt waarschijnlijk ook dat ik voor zijn affaire in zijn e mail en telefoon kon en na die tijd is alles afgeschermd. Hij zit veel op zijn telefoon dat maakt mij erg onzeker. Nu heeft hij weer rare praat ik ben erg bang en ben bijna 36 ik wil rust. Ik zit te overwegen om te stoppen met de relatie. Deze week heeft hij het allemaal over draagmoederschap. Wij hebben geen kinderen bewust ik wil dat niet. maar hij heeft het erover wil jij geen kind daar hoef jij dan niks voor te doen wil jij geen gezin. Nee ik wil dat niet onze relatie is daar veel te labiel voor en heb geen kinderwens. Hij gaat zelfs uitzoeken wanneer een vrouw het meest vruchtbaar is.
Dan begint hij weer over ontharen dan laat ik dat wel bij andere vrouwen doen die dat wel graag doen.
Hij heeft het erover dat hij onverwaardeljjk van mij houdt en dat we anders wel een open relatie kunnen nemen dat hij buiten de deur seks heeft want hij heeft ook zo zijn behoeftes en hoeft hij er mij niet meer mee lastig te vallen. Ik werd hier zo kwaad om ik zou niks liever willen als intiem zijn met mijn partner maar door zijn rare houding krijg ik steeds meer afkeer van hem . Vind hem eng en vies. Praten lukt niet hij kraamt alleen maar onzin uit er komt niks zinnigs uit. Een kind heeft nog meer verstand. Ik stel continu mijn eigen kwetsbaar op. Praat vanuit mijn hart maar hij draait eromheen. Zo deed hij dat 2 jaar geleden ook met zijn affaire.
Niemand weet dit ik heb momenteel ook de volledige zorg van mijn moeder. Met haar kan ik dit nu ook niet bespreken ze heeft ernstige hartklachten die ze nu nog aan het onderzoeken zijn. Mijn zwager is terminaal. Wil nergens aankloppen met mijn problemen. Wil het ook niet laten blijken zeker niet aan mijn moeder bang dat het dadelijk nog gevolgen heeft met haar hart.
Maar wat zouden jullie doen er nog voor vechten of je eigen leven gaan lijden
Mijn vriend en ik kennen elkaar vanaf november 2006. De relatie is erg turbulent geweest. Veel andere vriendinnen nam hij er tussen en ik had inmiddels ook weer een andere relatie en dan smeekte hij weer of ik terug kwam en ik smolt weer voor hem. Tot 2010 mijn vader werd ongeneeslijk ziek en hij gooide mijn spullen bij mijn ouders neer en woonde ineens weer thuis. Dat ging ook niet goed en besloot zelf wat te gaan huren maar nog voordat ik de sleutel kreeg kwamen mijn vriend en ik weer bij elkaar. Vanaf 2011 werd het beter en dacht dat we elke storm konden doorstaan. Tot hij in oktober 2020 heel raar gedrag vertoont en zelfs s nachts niet meer thuis kwam. Ik ging kapot wou niemand in mijn omgeving ermee lastig vallen en bleef leuk toen na de buiten wereld. Hij lachte alles weg werd kwaad op mij kwam nachten niet thuis. Telkens zij hij dat hij bij vrienden sliep en er niks aan de hand was. Ik ging kapot deed steeds meer mijn best deed poes lief naar hem terwijl ik van binnen kapot ging. Sinterklaas avond kwam het verhaal eruit hij zwom veel was een vrouw op het zwembad tegen gekomen en verliefd geworden. Maar zij was paranormaal en had hem betoverd meende hij. Hij moest daar nog wat spullen ophalen en dan zou het klaar zijn. Wat denk je weer een nacht niet thuis ik ging kapot ze had hem weer opnieuw betoverd zegt hij. Maar we zouden weer voor elkaar gaan hij wou geen relatie therapie. Ik dacht hup en door maar wat is dat mij tegen gevallen.
Ik zit gevangen in mijn eigen hoofd ik voel me nu de schuldige dat de relatie niet meer lekker loopt. Na 2 jaar ik heb nog erg veel moeite met intiem zijn. Hij heeft mij in die tijd meerdere malen verteld wat ze wel niet allemaal deden en hoe geweldig dat was. Telkens als hij mij aanraakt bevries ik schaam me voor me lijf omdat ik steviger ben als zij. Ik kan het niet wil liever alleen zijn dat samen wat met hem doen. Ben heel gesloten naar hem komt waarschijnlijk ook dat ik voor zijn affaire in zijn e mail en telefoon kon en na die tijd is alles afgeschermd. Hij zit veel op zijn telefoon dat maakt mij erg onzeker. Nu heeft hij weer rare praat ik ben erg bang en ben bijna 36 ik wil rust. Ik zit te overwegen om te stoppen met de relatie. Deze week heeft hij het allemaal over draagmoederschap. Wij hebben geen kinderen bewust ik wil dat niet. maar hij heeft het erover wil jij geen kind daar hoef jij dan niks voor te doen wil jij geen gezin. Nee ik wil dat niet onze relatie is daar veel te labiel voor en heb geen kinderwens. Hij gaat zelfs uitzoeken wanneer een vrouw het meest vruchtbaar is.
Dan begint hij weer over ontharen dan laat ik dat wel bij andere vrouwen doen die dat wel graag doen.
Hij heeft het erover dat hij onverwaardeljjk van mij houdt en dat we anders wel een open relatie kunnen nemen dat hij buiten de deur seks heeft want hij heeft ook zo zijn behoeftes en hoeft hij er mij niet meer mee lastig te vallen. Ik werd hier zo kwaad om ik zou niks liever willen als intiem zijn met mijn partner maar door zijn rare houding krijg ik steeds meer afkeer van hem . Vind hem eng en vies. Praten lukt niet hij kraamt alleen maar onzin uit er komt niks zinnigs uit. Een kind heeft nog meer verstand. Ik stel continu mijn eigen kwetsbaar op. Praat vanuit mijn hart maar hij draait eromheen. Zo deed hij dat 2 jaar geleden ook met zijn affaire.
Niemand weet dit ik heb momenteel ook de volledige zorg van mijn moeder. Met haar kan ik dit nu ook niet bespreken ze heeft ernstige hartklachten die ze nu nog aan het onderzoeken zijn. Mijn zwager is terminaal. Wil nergens aankloppen met mijn problemen. Wil het ook niet laten blijken zeker niet aan mijn moeder bang dat het dadelijk nog gevolgen heeft met haar hart.
Maar wat zouden jullie doen er nog voor vechten of je eigen leven gaan lijden
Bianca
31-12-2022
