Vorig jaar op 16/03 overleed mijn lieve mama, bij haar kon ik me er beter bij neerleggen, ze was op, kon niet meer uit haar bed terwijl ze altijd zo vitaal en energiek was geweest. Ik was mantelzorger voor haar en erbij toen ze thuis overleed. Nadien bleek ook mijn papa te lijden aan hartfalen, water in de benen en onderlichaam etc, hij had dit echter verzwegen omdat alle aandacht naar mama ging. Dus noch de dokter noch ik had het opgemerkt.
Na het overlijden van mijn mama heb ik niet echt kunnen rouwen om haar, omdat mijn zorg en aandacht nu overging naar mijn papa, ik werd zijn mantelzorger. Ik mocht van mijn werkgever verder thuiswerken en onze band werd nog sterker dan hij al was. De laatste maanden was hij echt veel beter, hij voelde zich goed, zij me meermaals dat hij terug als nieuw werd. Kon opnieuw de trap op en af, ging mee uit eten en ook de kinesist en dokters waren bijzonder positief.
De zaterdag voor zijn dood vroeg hij me nog om de tuinstoel zeker op tijd in de tuin te zetten, aangezien hij daar nu terug van kon genieten. In slaap vallen was er niet meer bij, hij las meerdere boeken uit op zijn e-reader ne las ook zijn weekblad opnieuw zonder problemen.
Dankzij jou ben ik er doorgekomen zegde hij keer op keer. Hij vond dat ik nu terug meer weg kon gaan met vrienden en de honden, want hij was zo trots dat hij opnieuw zijn plan kon trekken.
Ik werd dus net wat geruster en blij dat het na maanden ellende, dikwijls vallen etc, kortom een zware tijd voor ons allebei, er nu zonniger uitzag.
Zaterdagavond wenste ik hem goedenacht, nietsvermoedend dat ik hem niet meer levend zou terug zien. Zondagmorgen omstreeks 6u hoorde ik rare geluiden uit zijn slaapkamer komen en repte me ernaartoe, merkte echter meteen dat ik te laat was, ik riep en riep, maar het was voorbij. Mijn lieve lieve papa was niet meer. Net nu hij zo uitkeek naar allerlei dingen en nog vol moed in het leven stond.
Ik kan er niet bij, kan het gewoon niet plaatsen. We hadden heel ons leven al een hechte band. Kamp ook met enorme schuldgevoelens, heb ik wat nagelaten, heb ik iets gemist, heeft hij die laatste momenten al eerder op me geroepen en heb ik het niet gehoord. Had ik nog wat kunnen doen...
Men verzekert mij dat het niet zo is, maar het blijft door mijn hoofd spoken. Ook was papa nog heel scherp , kon met alles bij hem terecht, op alles had hij een antwoord en dat valt nu weg. Daarmee komt er nog wat extra paniek bij mij, mijn steun en toeverlaat, de enige die ik volledig kon vertrouwen is er niet meer en dat nog geen jaar na mama. Ik val in een zwart gat.
Ook mijn honden missen hem enorm, hij was er immers altijd, moest ik toch naar het werk, hij was er. En wat hielden ze van hem en hij van hen. Ze mochten weliswaar afscheid nemen, maar ze blijven zoeken. Wat mijn hart extra breekt.
Voor de rest heb ik geen familie of tenminste geen familie waar ik op kan terugvallen. Hoop dat ik dit een plaats kan geven, maar voorlopig zie ik alles zwart....
Gelukkig wel wat vrienden die hun best doen me op te beuren, maar de leegte is enorm en de angst om alleen te zijn is enorm.
Na het overlijden van mijn mama heb ik niet echt kunnen rouwen om haar, omdat mijn zorg en aandacht nu overging naar mijn papa, ik werd zijn mantelzorger. Ik mocht van mijn werkgever verder thuiswerken en onze band werd nog sterker dan hij al was. De laatste maanden was hij echt veel beter, hij voelde zich goed, zij me meermaals dat hij terug als nieuw werd. Kon opnieuw de trap op en af, ging mee uit eten en ook de kinesist en dokters waren bijzonder positief.
De zaterdag voor zijn dood vroeg hij me nog om de tuinstoel zeker op tijd in de tuin te zetten, aangezien hij daar nu terug van kon genieten. In slaap vallen was er niet meer bij, hij las meerdere boeken uit op zijn e-reader ne las ook zijn weekblad opnieuw zonder problemen.
Dankzij jou ben ik er doorgekomen zegde hij keer op keer. Hij vond dat ik nu terug meer weg kon gaan met vrienden en de honden, want hij was zo trots dat hij opnieuw zijn plan kon trekken.
Ik werd dus net wat geruster en blij dat het na maanden ellende, dikwijls vallen etc, kortom een zware tijd voor ons allebei, er nu zonniger uitzag.
Zaterdagavond wenste ik hem goedenacht, nietsvermoedend dat ik hem niet meer levend zou terug zien. Zondagmorgen omstreeks 6u hoorde ik rare geluiden uit zijn slaapkamer komen en repte me ernaartoe, merkte echter meteen dat ik te laat was, ik riep en riep, maar het was voorbij. Mijn lieve lieve papa was niet meer. Net nu hij zo uitkeek naar allerlei dingen en nog vol moed in het leven stond.
Ik kan er niet bij, kan het gewoon niet plaatsen. We hadden heel ons leven al een hechte band. Kamp ook met enorme schuldgevoelens, heb ik wat nagelaten, heb ik iets gemist, heeft hij die laatste momenten al eerder op me geroepen en heb ik het niet gehoord. Had ik nog wat kunnen doen...
Men verzekert mij dat het niet zo is, maar het blijft door mijn hoofd spoken. Ook was papa nog heel scherp , kon met alles bij hem terecht, op alles had hij een antwoord en dat valt nu weg. Daarmee komt er nog wat extra paniek bij mij, mijn steun en toeverlaat, de enige die ik volledig kon vertrouwen is er niet meer en dat nog geen jaar na mama. Ik val in een zwart gat.
Ook mijn honden missen hem enorm, hij was er immers altijd, moest ik toch naar het werk, hij was er. En wat hielden ze van hem en hij van hen. Ze mochten weliswaar afscheid nemen, maar ze blijven zoeken. Wat mijn hart extra breekt.
Voor de rest heb ik geen familie of tenminste geen familie waar ik op kan terugvallen. Hoop dat ik dit een plaats kan geven, maar voorlopig zie ik alles zwart....
Gelukkig wel wat vrienden die hun best doen me op te beuren, maar de leegte is enorm en de angst om alleen te zijn is enorm.
Marie-Rose
15-03-2024
