Hallo lieve mensen,
Mn moeder is 3 jr geleden overleden, ze was de beste en liefste moeder voor mij en ik mis haar dan ook enorm mn vader is een fantastische vader geweest, altijd wel wat bod en nukkig kon hij zijn maar hij had vele goede eigenschappen die overheersten.
Sinds mn moeder er niet meer is verbitterd hij. Fam banden zijn veranderd , broers van mn moeder komen niet meer sinds mn moeders dood bij mn vader. Maar ook vrienden waar ze samen al meer dan 40 jr mee bevriend waren komen niet meer. Het verhaal heeft q kanten natuurlijk want mn vader is de gezelligste niet meer en de vrienden zijn ook oud en tobben met gezondheid en mn vader is ook de afwachtende op uitnodiging want hij heeft z'n vrouw verloren en vind dat anderen hem horen te berichten. Het gesprek aangaan is lastig want dat is al snel te confronterend en dan komt z'n botte houding om te hoek kijken / z'n schild en dat trek ik zelf niet. Want ik zit zelf ook nog altijd in een kwetsbare periode na het verlies van mn vader.
Net na het overlijden at hij wekelijks bij ons, wel een jaar lang. Maar mn vader is erg aanwezig , heeft het hoogste woord en het gaat enkel over alles wat negatief is. Dat trek ik niet meer dus de wekelijke etentjes ben ik mee gestopt. Het koste me echt te veel energie.
Hoe vinden jullie je balans tussen eigen leven en je ouder niet in de steek laten. Soms voelt dat voor mij zo terwijl ik veel langs ga, eten breng ,hem even mee de stad in neem, naar de markt....
Maar hij verbitterd, niks is meer leuk en alles wat ik voorstel aan bijvoorbeeld nieuwe mensen leren kennen op een biljartclub of wat dan ook wijst hij af want dat zijn zijn type mensen dan weer niet. Mn man zegt, hier verander jij of wij niets aan..... dit is hoe sommige mensen helaas oud worden. Het enige wat wij kunnen doen is bij hem langs gaan, praatje maken en alles wat we nu al doen maar hij zal zelf iets moeten willen veranderen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ga stuk van verdriet en zo erg dat ik soms echt hoop dat hij snel z'n ogen sluit. Want het leven is zwaar voor hem en daardoor ook voor mij om dit toe te moeten zien.
Liefs marlies
Mn moeder is 3 jr geleden overleden, ze was de beste en liefste moeder voor mij en ik mis haar dan ook enorm mn vader is een fantastische vader geweest, altijd wel wat bod en nukkig kon hij zijn maar hij had vele goede eigenschappen die overheersten.
Sinds mn moeder er niet meer is verbitterd hij. Fam banden zijn veranderd , broers van mn moeder komen niet meer sinds mn moeders dood bij mn vader. Maar ook vrienden waar ze samen al meer dan 40 jr mee bevriend waren komen niet meer. Het verhaal heeft q kanten natuurlijk want mn vader is de gezelligste niet meer en de vrienden zijn ook oud en tobben met gezondheid en mn vader is ook de afwachtende op uitnodiging want hij heeft z'n vrouw verloren en vind dat anderen hem horen te berichten. Het gesprek aangaan is lastig want dat is al snel te confronterend en dan komt z'n botte houding om te hoek kijken / z'n schild en dat trek ik zelf niet. Want ik zit zelf ook nog altijd in een kwetsbare periode na het verlies van mn vader.
Net na het overlijden at hij wekelijks bij ons, wel een jaar lang. Maar mn vader is erg aanwezig , heeft het hoogste woord en het gaat enkel over alles wat negatief is. Dat trek ik niet meer dus de wekelijke etentjes ben ik mee gestopt. Het koste me echt te veel energie.
Hoe vinden jullie je balans tussen eigen leven en je ouder niet in de steek laten. Soms voelt dat voor mij zo terwijl ik veel langs ga, eten breng ,hem even mee de stad in neem, naar de markt....
Maar hij verbitterd, niks is meer leuk en alles wat ik voorstel aan bijvoorbeeld nieuwe mensen leren kennen op een biljartclub of wat dan ook wijst hij af want dat zijn zijn type mensen dan weer niet. Mn man zegt, hier verander jij of wij niets aan..... dit is hoe sommige mensen helaas oud worden. Het enige wat wij kunnen doen is bij hem langs gaan, praatje maken en alles wat we nu al doen maar hij zal zelf iets moeten willen veranderen.
Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik ga stuk van verdriet en zo erg dat ik soms echt hoop dat hij snel z'n ogen sluit. Want het leven is zwaar voor hem en daardoor ook voor mij om dit toe te moeten zien.
Liefs marlies
Marlies
16-03-2024
