Burn-out - angst - depressie - in hoofd zitten

Hoi Sanne,
Ik snap je wanhoop. Ik zit zelf ook in een lang hersteltraject: heb 7 jaar met klachten gelopen zoals hele forse spierspanning, slaapproblemen en uiteindelijk totaal uitgeput. Mijn psycholoog gaf aan dat herstel ca 2-3 jr zou duren. (Richtlijn is ca eenderde vd tijd die je nodig hebt gehad om bo te raken). Ik ben nu 1,5 jaar bezig. Heb pas kleine stapjes gezet, wat meer energie, slaap iets beter maar spierspanning nog steeds heel hoog en daardoor elke dag (hoofd)pijn. Ik denk ook regelmatig: ik vind er niks meer aan zo, werk niet meer, beperkt sociaal leven (want dat kost veel energie), je wereldje is heel klein.
Maar ik probeer te focussen op de lichtpuntjes en kan nog wel genieten van kleine dingen zoals een wandeling met de hond in de natuur. Maar er zijn ook dagen dat ik me depri voel en blij ben als de dag weer voorbij is.
De kunst is om zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en niet teveel na te denken over de toekomst. Dit zijn ook jaren waarin je leeft! Ik denk ook vaak: als ik depressief wordt heb ik alleen maar n probleem erbij...
Verder houd ik elke dag een redelijk strak schema aan van dingen die ik op n dag doe, (met veel rustpauzes tussendoor) dat zorgt voor structuur en geeft savonds toch n beter gevoel dan als je weinig tot niets doet op n dag. Ik geef mezelf regelmatig n compliment dat ik het goed doe! Zelfcompassie is heel belangrijk! Vooral omdat t idd een eenzame en lange weg is.
Ik ga regelmatig naar een massagetherapeut, werkt ontspannend en zo kom je meer uit je hoofd. Je zou ook yoga of pilates kunnen gaan doen (in groepsverband of gewoon thuis), dan ben je ook erg met je lijf bezig.
Ik vraag me wel af hoe jij bij n herstel van vijf
jaar komt? Dat lijkt me wel erg lang...
Sterkte
C.

Het is zeker herkenbaar
Maar hou vol langzaam komen de licht puntjes weer
Je kan het 💪

Dank voor de reacties. Ik denk dat het herstel te maken heeft met wat je ‘startpunt’ van de BO was. Ik was 4 maanden apathisch en kon geen licht verdragen, geen gesprek voeren. Moest bij mn ouders wonen, want het was echt een crisis situatie. Helaas is genieten een gevoel dat ik sindsdien niet meer ken. Leven per dag, inderdaad.

Hi Sanne,

Ik werd geraakt door jouw verhaal omdat ik me er heel erg in herken.

Ik ben in oktober dit jaar 4 jaar onderweg. (Maar ik heb meerdere ingrijpende omstandigheden tijdens herstel en daardoor terugvallen gehad waardoor het langer duurt, voor jou hoeft het hopelijk niet zo lang te duren).

Ik heb op het dieptepunt ook maandenlang als een soort zombie geleefd, wonen bij mijn ouders omdat ik echt nergens meer toe in staat was. Geen gesprek kunnen voeren, niet naar buiten kunnen, geen geluid kunnen verdragen. Een soort aanvallen van intense emotionele pijn, (oude trauma’s) waarin het op momenten zó vreselijk duister was dat ik in combinatie met de totale gehandicaptheid en het niet weten of en wanneer ik weer iets zou kunnen, soms geen uitweg meer zag.

Het is zwaar, ongelooflijk zwaar. En eenzaam. Maar weet dat je daarin dus niet alleen bent.

Hoe houd je kracht? Jezelf een ‘weten dat het beter wordt’ voorhouden. En dat ook écht geloven. Leven met de dag, en jezelf elke dag liefdevol vragen: wat heb ik nodig? En jezelf dat geven. Een wandeling, slaap, fijne muziek, meditatie, een warme douche; alles waar je je ook maar 1% fijner door zou kunnen voelen. En dit blijf je doen. Net zo lang totdat die 1%, op een gegeven moment 10% is geworden en je stapjes vooruit gaat merken. Vanaf daar kon ik op een gegeven moment weer genieten van kleine dingen. En dat steeds meer uitbouwen op jouw eigen tempo. Acceptatie en overgave van het feit dat het nu helemaal ruk is, maar weten dat je er doorheen gaat komen. Blijven voelen. Body scan meditaties (op YouTube), journalen, journal speak van nichole sachs, ademhalingsoefeningen, zijn allemaal dingen die daarbij kunnen helpen.

Al ben ik er zelf ook nog lang niet qua energie, het wordt beter, echt ♥️

Lieve Amber,

Dank je wel voor je berichtje. Het is inderdaad ontzettend zwaar en voelt intens eenzaam - omdat je je ook zo afgescheiden voelt van alles en iedereen-. Zelfs al weet je dat je niet de enige bent…
Mooi om te horen hoe jij die genietmenten weer mag ervaren. Ik hoop dat je snel weer meer energie mag krijgen.

Liefs

Hoe herkenbaar

Al jullie verhalen
Ik zit er pas 7 maanden in maar ook ik worstel me door de dagen.
Herstel merk ik weinig van. Merk alleen de terugvallen heel sterk..ik vertrouw mijn lichaam niet meer..
Ik zie totaal geen vooruit gang en ben alleen maar bezig met hoe voel ik me en welke klachten heb ik nu weer.

Het voelt zo zwaar.ik voel me zo eenzaam..donkere tunnel.

Ooit wordt het beter zegt men.
Pfffr

Het is allemaal zo herkenbaar. Ook ik worstel al 10 maanden met nu door een buikgriep weer helemaal op. Allleen maar huilen en alles is uitzichtloos. Ondanks een groot sociaal netwerk, gezin, psychiater en psycholoog blijf ik me zo rot voelen. Elke duizeling en pijntje komt keihard binnen en kan ik niet meer laten zijn. Van een super vrolijke energieke vrouw naar een zielig hoopje ellende op de bank/bed. En iedereen maar roepen...je bent sterk, een strijder, het komt weer goed...alleen geloof ik er zelf niet meer in. Heel veel sterkte allemaal ♥️