Het missen van gezelligheid

Herkenbaar hoor! Ik ben 33 en had voor mijn burnout een rijk sociaal leven. Ik mis die gezelligheid ook, maar weet ook dat ik net als jij overprikkeld raak als ik nu in een druk restaurant of op een verjaardag met veel gasten ga zitten. Daar heb ik alleen mezelf mee. Probeer te genieten van de momentjes die nu wel lukken en hou je vast aan de gedachte dat het wel weer komt, hoe moeilijk dat nu ook lijkt.

Hoi anoniem, ik ervaar dit ook. Ik ben nergens meer ontspannen op in huis na. Ik weet niet wanneer het beter word ik zit er nu 6 maanden in

Ik herken mij volledig in jouw verhaal. Ik ben 29 en was voor mijn burn-out veel met vrienden in restaurants, op festivals en feestjes te vinden. Sinds mijn burn-out ben ik heel snel overprikkeld. Dit uit zich in duizeligheid, snel vermoeid, weinig energie, snel afgeleid etc. In een restaurant zitten is inderdaad niet relaxt. Het moeilijke is dat je graag wilt, omdat een uitje en met vrienden zijn je op mentaal vlak goed doet. De balans vinden is daarin lastig. Ik zit nu 9 maanden in mijn burn-out en ga toch naar deze uitjes toe. Enerzijds omdat het mij mentaal goed doet en anderzijds om te zien hoe het gaat en of ik vorderingen maak. Ik kan zeggen dat het steeds wat beter gaat, maar langzaam. Als het goed gaat dan krijg je hier ook weer vertrouwen van. Mocht ik overprikkeld raken, dan ga ik gewoon naar huis. Het kan mij inmiddels niet meer schelen wat anderen hier dan van vinden.

I feel you!
Nog even geduld

Heel herkenbaar! Ik ben 28 en waar ik me eerst goed neer kon leggen bij rust houden, begin ik m’n huis nu steeds meer zat te worden. Ik zie genoeg vrienden, waar ik overigens heel dankbaar voor ben, maar vrijwel altijd bij mij thuis, en ik zou zo graag net als zij zonder erover na te denken de trein pakken naar een andere stad om er even uit te zijn. Of niet elke uitnodiging hoeven af te slaan. Ik vind het een lastige balans: soms over mijn grenzen gaan omdat ik mentaal weer even kan teren op een gezellige avond, en soms ‘wijs’ zijn en kiezen voor rust. Ik probeer vast te houden aan de gedachte dat het sowieso over gaat met de tijd. Daarnaast spreek ik soms ook tegen vrienden uit dat ik jaloers ben op wat zij allemaal kunnen doen, niet om te klagen, maar zodat ik niet dat gevoel blijf opkroppen. Sterkte!

Herkenbaar hoor!😘