Ik was er kapot van en heb nog alles geprobeerd om mijn relatie te redden maar tevergeefs.
Ik wist dat ik een zeer zware tijd tegemoet ging. Het grootste gedeelte van mijn leven had ik met haar en mijn dochter doorgebracht.
Nu ben ik 5 jaar later en ja de 'zware' dieptes zijn over maar toch voel ik me doorgaans nog slecht. De eerste 2 a 3 jaar werd ik rond 3u wakker er werd ik gek van de stress. Mijn molen bleef maar draaien. Dit de ganse dag door en tegen de avond beterde het, soms in de late namiddag soms pas tegen 19-20u... om dan de volgende morgen weer wakker te worden met hetzelfde stress gevoel...
Na de echt zware jaren kwam er matig wat beterschap. Ik slaap wel wat beter maar ben toch nog dikwijls moe. nu word ik al gewoon wakker maar zie een beetje op tegen de dag, heb hartkloppingen en een slecht gevoel wat het moeilijk maakt om aan iets te beginnen. Al zijn er ook wel goede dagen.
Met thuis zitten heb ik veel problemen als ik alleen ben. Waar ik vroeger veel energie had en van alles ondernam ontbreekt me nu dikwijls de energie. Maar toen deed ik alles voor 'ons' en nu het meer voor mij is lijkt het niet zo belangrijk meer.
Al bij al heb ik geen slecht leven. Ik en mijn dochter zijn gezond, ik heb een eigen woning, ik kom financieel rond. Heb een vaste job, ik sport nog.
Objectief gezien zijn er veel mensen die het zoveel moeilijker hebben.
De vraag is nu. Zijn er mensen die dit herkennen en hoe pakken/pakten zij het aan?
Ik heb dikwijls het gevoel dat ik alleen sta in deze situatie. Anderen lijken zoveel sneller recht te krabbelen en verder te gaan met hun leven.
Ik heb al tal van therapieën geprobeerd maar niets lijkt effectief te helpen. Momenteel ga ik nog naar een psychiater om de 6 weken maar die schrijft alleen anti-depressiva voor en dat lijkt me ook niet echt te helpen.