Overprikkeling vs sociale contacten

Hi Gerard, heel herkenbaar, ik zat ook in deze tweestrijd.

Ik ben begonnen met eerst max een uur per afspraak en dan vaak buiten samen wandelen oid. Ik heb dit na verloop van tijd uitgebreid naar max 2 uur per afspraak en ben al een keertje gaan lunchen buiten de deur. Juist even andere gesprekken halen je uit je hoofd, even wat anders dan die vervelende burnout. En soms, als je er helemaal doorheen zit, is een luisterend oor juist fijn.

Grotere groepen en daarbij gesprekken die door elkaar gaan, lukt me nog niet. Ik kan me echt op 1 persoon/gesprek concentreren.
Wellicht is dit een mooi begin voor je?
Hoe langer ik alleen zit, hoe meer ik in mijn hoofd zit en eigenlijk hoe verdrietiger ik word en het dus slechter met me gaat. Als ik die cirkel dan weer doorbreek door even met iemand te praten, knap ik er toch van op. Sterkte ❤️

Ik zit ook erg in mijn eigen bubbel thuis. Ga vaker met de hond wandelen, voordeel hiervan is dat je meestal wel een praatje maakt met andere hondenbezitters in de buurt. Verder spreek ik minimaal af: ca 1 x per 6/8 wk met vriendin. Het is altijd dubbel: ik merk dat die afspraken me goed doen (vooral bv iets buiten de deur doen) maar tegelijkertijd kost het ook veel energie. Heb inmiddels wel geleerd om die afspraken te begrenzen tot 1,5 of max 2 uur. Dat is nu mijn limiet. In het begin van mijn bo (1,5 jr geleden) was dat een half uur.
Verder komen mijn (volwassen) dochters ook regelmatig thuis. Ook dan geef ik na bv een uur praten aan dat ik even ga liggen omdat ik het dan niet meer "trek".
Ik ga 1 of 2x per week naar Pilates les, een leuke groep, ook daar klets ik meestal wel ff met iemand. Dat zijn echt mijn sociale momenten.
Kortom, het is net te doen zo, soms wel beetje eenzaam, maar ik weet dat het voor een goed doel is. Hoe beter ik mijn grenzen bewaak, hoe sneller ik hersteld ben.
C.