Moe van het gevecht met mezelf

Mijn problemen: Lage eigenwaarde, altijd buitenshuis angstig en alert, niet echt mezelf durven zijn in contact met anderen, eenzaamheid daardoor, leegte voelen of juist overspoeld worden door emoties en slaapproblemen.
Vanaf mijn jeugd, altijd geprobeerd moeder te pleasen, door lief, makkelijk te zijn. Uit therapie van 3 jaar terug hele familielijn uitgeschreven. Mijn moeder heeft een traumatische start in de baarmoeder en als baby gehad, ook in haar verdere jeugd moest ze het zelf maar uitzoeken. Daardoor is ze getraumatiseerd geraakt. Om te overleven geleerd haar gevoelens uit te schakelen en alles op eigen kracht te doen. Toen ik geboren werd was ze wel heel gelukkig. Ze heeft mij heel beschermd opgevoed, omdat ze dat zelf als kind niet had. Fysieke en praktische zorg kreeg ik, maar op emotioneel vlak was ze niet beschikbaar. Als kind voelde ik mijn moeder haar pijn/ leegte. Het voelde als mijn taak haar gelukkig te maken, wat niet lukte.
Op school in groep 3/4, een juf die mij pestte. Ik was verlegen en praatte zacht. Ik moest van haar harder praten, ze zette mij voor schut in de klas. Elke ochtend had ik buikpijn om naar school te gaan. Ik had zoveel stress, dat ik volledig blokkeerde tijdens school, waardoor ik dacht dat ik dom was.
Naast mijn moeder had ik een vader die ik soms zag. Ik snakte naar zijn liefde en erkenning, maar hij had mij eigenlijk al voor mijn geboorte afgewezen, doordat hij opeiste dat mijn moeder een abortus zou laten doen. Dat heeft ze dus nooit gedaan, want ik ben er nog, maar ze liet mij wel naar hem toegaan. Ik deed naar hem toe ook altijd mijn best, lief, aangepast, maar ondanks dit, kreeg ik nooit zijn erkenning en liefde. Hij was daarentegen alleen maar bot en afwijzend. Ik bleef toch naar hem toegaan, in de hoop dat als ik maar mijn best bleef doen, hij mij uiteindelijk wel zou liefhebben. Dit gebeurde helaas nooit. Toen ik 14 was, vertelde hij mij blij, dat zijn vrouw zwanger is. Ik voelde alles om mij heen vertraagd, alsof het niet echt was, het was voor mij een te grote klap. Met mij was hij nooit blij en nu is hij zielsgelukkig met zijn aankomende kindje. Hij werd boos dat ik niet blij reageerde en liep boos weg. Een jaar later kreeg hij nog een kind. Ik vertelde nooit iets aan mijn moeder over hoe ik mij voelde. Ze vroeg er ook nooit naar. Ook was er verder niemand anders met wie ik kon praten. Ik onderdrukte mijn gevoelens, het deed teveel pijn. Ik begon last van dwanghandelingen te krijgen. Dit liep uit de hand en de dwang ging ook zitten in mezelf straffen. Na bijna 30 jaar therapie voor symptoombestrijding, weet ik nu na zo’n 3 jaar dat alle diagnoses alleen maar symptomen waren van onderliggende trauma’s. Alleen in de GGZ, is daar nog steeds geen goede therapie voor. Na door de vorige therapie waar alles duidelijk voor mij is geworden, maar ze mij niet verder konden helpen met de trauma’s, ben ik verkeerd doorverwezen. Dat was therapie voor trauma op volwassen leeftijd, daarna doorverwezen naar schematherapie, maar kom ik ook niet echt verder. Toen heb ik zelf iemand gevonden buiten de GGZ, die wel alles weet van ontwikkelingstrauma. Alleen zegt hij dat het een jarenproces zal worden, dat maakt somber en moedeloos. Maar ik merk dat deze therapie de enige juiste voor mij is, dus ik ga door.
Sociale contacten lukt niet, de overleefstrategie masker opzetten en controle houden, door de doodsangst voor afwijzing is te groot. Ik voel mij eenzaam en moe. Ik begrijp nu alles, en ik wil zo graag, maar de overleefstrategieen laten vallen lukt gewoon nog niet. Ik blokkeer gewoon volledig. Dit maakt mij verdrietig, somber en eenzaam.
Ik ben ongelukkig getrouwd. Besef nu dat wij bij elkaar zijn gekomen, omdat we allebei beschadigd zijn in onze jeugd. We zochten onbewust troost bij elkaar, maar we passen niet bij elkaar. We hebben samen twee kinderen. Bij onze oudste, zie ik nu dingen van mezelf terug. Ze zegt ook vaak niks te voelen, aan de andere kant juist heftige emoties, haalt weinig plezier uit dingen, last van angsten en moeite met in slaap vallen.
Ik besef dat ik voor mijn kinderen en natuurlijk ook voor mezelf wil helen. Het is alleen zo’n zwaar en eenzaam proces, waarbij ik nu de hoop even kwijt ben.
Mijn netwerk is heel beperkt en ik voel weinig steun van de mensen die er wel zijn. Zijn er mensen die wat in mijn verhaal herkennen? Het lijkt mij zo fijn om samen ieder ons eigen proces aan te gaan en elkaar te steunen…