In januari 2023 ben ik uitgevallen door een zware burn-out tijdens mijn master opleiding. De eerste maanden had ik ontzettend veel fysieke klachten; overgeven, enorm wazig gevoel, hartkloppingen, branderig gevoel in mijn borst etc. etc. Ik kon nauwelijks meer mijn bed uit komen, ik weet nog dat er dagen waren waarop douchen een dagtaak was. Ik voelde zoveel paniek en vermoeidheid, alsof er een vrachtauto over me heen was gereden. Op aanraden van de studentenpsycholoog ben ik dan ook volledig met mijn opleiding gestopt.
In tussen ben ik meer dan een jaar verder en ben ik weer langzaam aan het opbouwen. Ik heb op dit moment een enorm fijne psycholoog (tip: echt een aanrader om niet zomaar genoegen te nemen met de eerste de beste therapeut, soms klikt het simpelweg niet en dan kun je echt beter iemand anders zoeken - neem jezelf serieus daarin), waarvan ik leer dat ik meer mag gaan leven op basis van mijn eigen normen/waarden/wensen/intuïtie in plaats van een enorme people pleaser te zijn. Dit leer ik o.a. door ACT en schematherapie, en binnenkort start ik ook met EMDR (ik dacht vroeger dat je dit laatste alleen kon krijgen als je ptss hebt, maar het kan ook helpen bij nare ervaringen die niet perse over leven of dood gingen). Verder doe ik sinds een aantal maanden 4-8 uur per week vrijwilligerswerk.
Als ik het zo opschrijf lijkt het herstel echter zo ontzettend lang te duren, zeker als ik van anderen hoor dat ze na een paar maanden alweer 20 uur per week werken. Ik weet inmiddels dat je je eigen herstel niet te veel met een ander moet vergelijken, je niet te streng moet zijn voor jezelf, en dat werk ook zeker niet het allerbelangrijkste is in mijn leven, maar toch kan het me af en toe enorm onzeker maken.
Daarnaast zit ik op dit moment in een gekke fase in mijn herstel. De ergste symptomen zijn namelijk weg, op dit moment is het enige waar ik echt nog last van heb het wazige gevoel dat opsteekt als ik te veel doe op een dag. Zo'n gevoel dat je onder water zwemt en niet alles meer scherp is om je heen, alsof je er niet echt bent. En ook ben ik over het algemeen nog steeds erg vermoeid, veel meer dan voor mijn burn-out. Tegelijkertijd kan ik soms momenten hebben waarop ik opeens zin heb om allerlei dingen te ondernemen, weer een baan te hebben, vrienden te zien etc. etc. Maar vaak als ik dan dingen ga doen, ben ik binnen de kortste keren weer overprikkelt en dansen er sterretjes voor mijn ogen, erg frustrerend.
Zijn er hier lotgenoten die dit herkennen? Dat je het ene moment weer zin kan hebben in de dingen, en het andere moment het liefst zo diep mogelijk onder je dekens kruipt? En zijn er hier mensen die dit al hebben doorstaan en de rest wat hoop kunnen geven? :)
In tussen ben ik meer dan een jaar verder en ben ik weer langzaam aan het opbouwen. Ik heb op dit moment een enorm fijne psycholoog (tip: echt een aanrader om niet zomaar genoegen te nemen met de eerste de beste therapeut, soms klikt het simpelweg niet en dan kun je echt beter iemand anders zoeken - neem jezelf serieus daarin), waarvan ik leer dat ik meer mag gaan leven op basis van mijn eigen normen/waarden/wensen/intuïtie in plaats van een enorme people pleaser te zijn. Dit leer ik o.a. door ACT en schematherapie, en binnenkort start ik ook met EMDR (ik dacht vroeger dat je dit laatste alleen kon krijgen als je ptss hebt, maar het kan ook helpen bij nare ervaringen die niet perse over leven of dood gingen). Verder doe ik sinds een aantal maanden 4-8 uur per week vrijwilligerswerk.
Als ik het zo opschrijf lijkt het herstel echter zo ontzettend lang te duren, zeker als ik van anderen hoor dat ze na een paar maanden alweer 20 uur per week werken. Ik weet inmiddels dat je je eigen herstel niet te veel met een ander moet vergelijken, je niet te streng moet zijn voor jezelf, en dat werk ook zeker niet het allerbelangrijkste is in mijn leven, maar toch kan het me af en toe enorm onzeker maken.
Daarnaast zit ik op dit moment in een gekke fase in mijn herstel. De ergste symptomen zijn namelijk weg, op dit moment is het enige waar ik echt nog last van heb het wazige gevoel dat opsteekt als ik te veel doe op een dag. Zo'n gevoel dat je onder water zwemt en niet alles meer scherp is om je heen, alsof je er niet echt bent. En ook ben ik over het algemeen nog steeds erg vermoeid, veel meer dan voor mijn burn-out. Tegelijkertijd kan ik soms momenten hebben waarop ik opeens zin heb om allerlei dingen te ondernemen, weer een baan te hebben, vrienden te zien etc. etc. Maar vaak als ik dan dingen ga doen, ben ik binnen de kortste keren weer overprikkelt en dansen er sterretjes voor mijn ogen, erg frustrerend.
Zijn er hier lotgenoten die dit herkennen? Dat je het ene moment weer zin kan hebben in de dingen, en het andere moment het liefst zo diep mogelijk onder je dekens kruipt? En zijn er hier mensen die dit al hebben doorstaan en de rest wat hoop kunnen geven? :)
Anoniem
21-05-2024
