De achtbaan van uur tot uur. Van dag tot dag.

Wow wat mooi geschreven en zo herkenbaar. Dank je wel! Ik net wakker, 1e oxa zit erin voor vandaag zodat ik niet begin met angst en paniek. We gaan er maar weer voor...tot er een ochtend komt waarop je denkt, hè wat fijn dat ik weet wakker geworden ben, we gaan er een mooie dag van maken. Helaas ben ik daar nog niet 😔

Fijne zonnige zorgeloze goede dag!

Hoi cactus, Corrine…

Precies wat ik ook voel en heb🙈een ramp is het !

Na veel ellende nu ook sinds 4 weken eigen huisje,moet er echt aan wennen.
Ben nooit alleen geweest,na 40 jaardag wel.overlijden man,altijd druk gewest…etc.ook veel huilbuien,en wat angstig ,hobby’s,lezen.spelletje doen. Maar ,je bent toch alleen.omdat we altijd aan het werk waren,geen vrienden/vriendinnen. Mijn kinderen wil ik ook niet altijd lastig vallen.
Als k hierboven dit lees…tranen in me ogen ! Ben dus net de enige ,
Hoe doen jullie dat? Het vliegt me aan,duizelig even dan,door het piekeren denik🤷‍♀️. Nooit gedacht dat het zo’n impact heeft.
Hou vol !

Hi dames,
Afgezien van de malaise veroorzaakt onze BO ook veel (beangstigende) eenzaamheid en stilte. Dat doet een BO met je....

Het voelt nu als die gewonde drenkeling. Aangespoeld op een stil onaangenaam eilandje.

De drenkeling stond kort daarvoor zelf fier aan het roer en zag de klippen niet. Of althans te laat. De zee was woest en het zicht vertroebeld. Maar hij had beter moeten weten. Daar zit hij nu zo alleen. De eenzame drenkeling heeft het zwaar. Verschrikkelijke dorst en honger kwellen hem dagelijks. Zijn geest wordt geteisterd.

De dagen worden weken. De weken worden maanden. De seizoenen gaan voorbij.

Orkaanstormen beuken lang op het akelige eilandje in. De zon ontziet de tanige verbrande kop van de drenkeling geheel niet. Het zware leven tekend hem. Van binnen en van buiten.Hij wordt er soms moedeloos van.

De geselende eentonigheid brengt zijn hoofd regelmatig op hol.

Dan ziet de drenkeling in de verte een zeil tussen de enorme golven door. Het schip komt langzaam dichterbij. Het duurt echter nog weken voordat hij aan boord wordt gehesen. Hij heeft er zelf voor gekozen om naar de boot toe te zwemmen. Dat was niet makkelijk en toch enorm dapper. Zeker in zijn toestand. De reddingsboei die naar hem toe was geworpen heeft hij dankbaar vastgegrepen. Een boei om nooit meer los te laten.

De drenkeling voelt zich gered. Al duurt de zeereis naar de veilige bekende haven nog altijd maanden. Hij
vertrouwd volledig op de kundige navigatiekennis van de bemanning. Dat geeft hem rust om aan te sterken.

Ondertussen hersteld hij langzaam en voelt zijn oude krachten terugkomen. De zee is echter nog steeds ruw en onvoorspelbaar. Maar de drenkeling voelt dat het goed gaat komen. Het was hem al verteld toen hij aan boord werd gehesen. Nu weet hij het zeker.

Als hij aan vaste wal klimt beseft hij daar pas helemaal veilig te zijn. Vooral door eindelijk de vaste grond onder zijn eeltige voeten te voelen. Hij is weer thuis.

De hoop, diep in zijn zeemanshart, had hij nooit opgegeven. Hoe uitzichtloos zijn verblijf op het akelige eilandje ook was. Hij is nu gered. Mede door zijn vertrouwen en de wetenschap dat hij op een dag gered zou worden.

Iedereen sprak hem aan en waren zo blij dat hij weer terug was. De sympathie was er voor hem altijd geweest. Ook toen hij maandenlang uit beeld bleef. De drenkeling hoorde hun verhalen aan. Hij had immers zo lang zoveel mens3n niet gesproken. En wat bleek:

Voor hem bleken achteraf velen van dat zelfde eilandje te zijn gered. Man, vrouw, jong en oud. Allemaal mensen die met een ruwe staalborstel over hun ziel eenzaam aanspoelden. Ze kozen ervoor om te vechten en te overleven. En dat lukte.

De eenzaamheid en ontberingen die de drenkeling doorstond vormden hem. Hij werd een bedachtzamer zeeman. Een die zonder vrees en met een gezonder vertrouwen nog jaren lang prachtige zeereizen maakte.

Ook dan voelde hij de vaste wal onder zijn voeten.

Cactus? Heb jij ook een dof en kapot gevoel in je hoofd?

Hi Eddy,
Bij de eerste BO zeker dat doffe drukkende gevoel in mijn hoofd.
Hoofd -en aangezichtpijnen toen ook erbij. Gevoel dat er idd iets stuk was!

Maar het gevoel is verdwenen denk?
Ik moet echt mijn leven ook anders gaan indelen. Ik moet eerder aanvoelen als er te veel projecten dicht achter elkaar liggen en er ook prive zaken spelen dat ik eerder.moet stoppen.
Als ik ooit nog beter wordt.
Heb ook verwarring gehad erbovenop
Dus ben als de dood dat het rare gevoel in mijn hoofd hersenschade heeft opgeleverd.
Ben zo bang😭

Jij hebt het geschreven...maar het lijkt 100 % mijn verhaal !!
Soms haat ik de vogel geluiden..ze doen gewoon echt pijn in mijn hoofd.
Ook kunnen mijn benen en armen ontzettend pijnlijk zijn...ook snachts..alsof alle aderen in brand staan in mijn lijf!
Wie herkent dit..?
Soms zo bang dat het nooit meer over gaat.....

Eddy,
Nee joh. Je hebt geen blijvende hersenschade. Je zal in de toekomst wel gevoelig blijven voor een burnout.

Maar echte schade? Ik heb er nooit over gehoord met een BO.

Je twijfel begrijp is begrijpelijk. Dag in...dag uit... dat k-gevoel. Ik ken lotgenoten die ook door deze hel zijn gegaan en uiteindelijk herstelden.

Zelf sta ik ook eigenlijk bijna elke dag met het gevoel van uitzichtloosheid op. Het heeft tijd nodig, dat zeggen alle behandelaars.

Luister anders naar podcast-verhalen
op Spotify. Mensen die ook een zware burnout hebben gehad en toch echt zijn hersteld.

Cactus jij had het toch ook over schade?
Omdat je ad gebruikt?

Wanneer merk je vooruitgang?
Het lijkt wel of elke dag hetzelfde is en blijft
Wat een hel.
Kan wel huilen.
Ik heb nu ook ad als ondersteuning.
Duurt lang zeker. Een jaar langer?
Zou zo fijn zijn om het licht aan het einde van de tunnel te zien