Verwachtingen werk

Na 1,5 jaar burnout herstel vind ik het nog steeds best moeilijk om aan mijn omgeving aan te geven waar mijn sociale grenzen liggen, de mensen die een burnout krijgen zijn over het algemeen namelijk de mensen die het heel moeilijk vinden om anderen teleur te stellen. Wat ik heb geleerd de afgelopen tijd is om vooral gewoon heel eerljk en open te zijn, en om wat minder anderen te willen pleasen en vooral mijzelf trots te maken door mijn grenzen beter aan te geven.

Je kunt ze heel open en eerlijk laten weten dat je heel graag aansluit zodra dat weer gaat maar dat het je op dit moment te veel energie kost. Ik vind na 1,5 jaar zelfs groepen nog steeds best heftig, laat staan na 4 maanden. Dat is de periode waarin je misschien een beetje kan gaan gaan denken aan 1-op-1 contact maar dat is ook afhankelijk van de persoon, en van de zwaarte van je burnout.

Daarnaast is het voor sommige mensen ook goed om even helemaal niets te maken te hebben met kantoor en de collega's, juist omdat die omgeving ook de plek is waar de burnout is ontstaan. Als de gedachte aan naar kantoor gaan al stress geeft (even los van de reistijd) dan denk ik dat je daar beter even niet aan kan beginnen.

Mijn belangrijkste les is dat het oke is om af en toe mensen teleur te stellen. Je hebt de tijd en ruimte voor jezelf nodig, en als anderen dan niet begrijpen: pech voor hen. Jij gaat nu voor. En als deze mensen echt het beste met je voor hebben dan zullen ze dat gewoon begrijpen, maak je daar maar geen zorgen over. Het is alleen heel moeilijk voor mensen die hier niet doorheen gaan om in te schatten wat jij precies voelt, en wat je wel of niet kan.

Ik kreeg een tijd geleden een discussie met een goede vriend van mij toen ik niet op zijn verjaardag (met 25 anderen erbij) kon komen, hij zei: "ik zou het gewoon zo leuk vinden als je erbij was." mijn antwoord daarop was: "ik zou het heel leuk vinden om erbij te zijn wanneer ik er zelf ook van kan genieten, maar als ik nu kom doe ik dat puur alleen maar om jou tevreden te houden en heb ik zelf een hele zware en moeilijke dag.". Dat besef kwam bij hem wel even binnen en sindsdien is hij veel begripvoller.

De meeste mensen zijn zich helemaal niet bewust van hoe heftig de symptomen van overprikkeling kunnen zijn in een sociale setting.

Succes en sterkte met je herstel!

Wat een mooie reactie G! Raakt mij wel... omdat ik er zoveel van herken. De gevoeligheid voor groepen, hoe lastig het blijft om om te gaan met verwachtingen, onwetendheid en een stuk tijdsdruk vanuit zowel mezelf als mijn omgeving.

Zelf vind ik het heel vervelend om steeds maar weer te moeten benoemen dat "het nog steeds niet zo goed gaat" na 9 maanden. Het "geklaag", ben het echt zat. Terwijl ik er tegelijkertijd ook zoveel van leer! Dat ik beter leer om lief en zacht te zijn naar mezelf, en mijn "geklaag" de ruimte te geven die het nodig heeft... dat de prioriteit en de aandacht mag liggen bij hoe de realiteit is, gewoon hier en nu op dit moment. En het niet hoef af te zwakken vanuit de overtuiginh dat dit prettiger is voor mijn omgeving. Blijft een proces... natuurlijk.

Lieve Maartje, ik zou als ik jou was echt proberen om de druk (hoe goed ook bedoeld) vanuit werk niet te laten winnen van de werkelijke behoefte op dit moment van jouw lijf. Je hoofd wil er misschien best graag bij zijn maar vergeet niet dat je er alleen van kunt genieten als je lichamelijk gezond bent en je een beetje fit voelt! Het tegenovergestelde met een burn-out is waar. En als je er toch voor kiest om wel gehoor te geven aan de verzoeken vanuit werk... dan zal je er ook weer wat van leren :-). Goed of fout is er niet... in elke gever zit een nemer, en in elke nemer zit een gever.

Mooi Willemijn, en ook herkenbaar.

Er gaat voor mijn gevoel vooral vaak iets mis in het verwachtingspatroon. Mensen verwachten iets van een versie van jou die op dit moment niet bestaat. Zij hebben dat zelf helemaal niet door omdat in hun ogen jij gewoon dezelfde persoon bent. Jij bent de enige die voelt wat er in jou hoofd en lijf omgaat en hoe anders het leven op dit moment is vergeleken met daarvoor. Dat gevoel is tijdelijk, maar heel moeilijk om uit te leggen aan andere mensen. Ik durf zelfs te stellen dat je het nooit echt kan begrijpen totdat je het zelf mee hebt gemaakt. Volgens mij worstelt iedereen die een burnout heeft hiermee.

En het gevoel van het geklaag zat zijn herken ik goed. Wanneer iemand vraagt: "hoe gaat het nu?" ben ik snel geneigd om te zeggen "ja wel beter." omdat ik het gevoel heb dat hoort, dat het nu wel lang genoeg heeft geduurd. Het gaat ook wel beter, maar het gaat nog niet per se altijd goed. Een van de mooiste lessen uit mijn burnout is om aan mijn dierbaren te durven uiten en laten zien wanneer het even niet zo goed met me gaat. Dat is iets waar ik heel dankbaar voor ben, en schept ook juist veel diepere en mooiere banden dan ik voorheen met mensen had.

Bedankt voor jullie fijne reacties. Dat helpt.

Ach Maartje, het klinkt niet echt alsof jouw werk ziet waarin je zit en meer bezig is met wat zij denken. En dat is ergens ook te begrijpen, want als iets onbegrijpelijk is voor een ander, dan is het wel een burnout. Mensen willen gewoonweg graag vooruitgang kunnen merken. Al is het ininmini. Als iemand anders dat niet ziet, ja, dan is het gewoon onvatbaar. Maar er gebeurt waarschijnlijk heel heel veel van binnen en in je omgeving met jezelf. Het zal vast soms zo hard stormen dat het stil voelt. Of zo vol zijn in je hoofd, dat je leeg bent. Het is een eenzaampad. Niet heel opbeurend dit, maar dat hoeft misschien ook niet. Het voelen van hoe het is, daar zou ook ruimte voor moeten mogen zijn.

Het Nodige toegewenst in alles.