Even ventileren
13 jaar getrouwd, bewust gekozen om kindervrij te blijven en altijd een rijk gevuld leven gehad samen. We gingen samen op vakantie, konden goed lachen samen en zagen elkaar enorm graag.
Ruim 2 jaar geleden overleed zijn beste vriend na een slopende ziekte en sukkelde hij in een depressie. We hebben samen gehuild, gepraat en hulp gezocht. Hij vond nergens een klik met een psycholoog dus hij ging niet meer...
Er was weinig tot geen aandacht meer voor mij en ook geen intimiteit. Normaal volgens de huisarts dus ik dacht dat we ons er wel zouden doorslaan.
Ik stelde leuke dingen voor om hem toch maar buiten te krijgen maar ik kreeg telkens het deksel op de neus.
Na verloop van tijd werd hij ook heel geniepig. Een nieuwe vergrendelbare op zijn gsm, wegblijven zonder te zeggen waar hij zat, om het minste kwaad op mij worden...
Ook een fase dacht ik...
Nu 2 jaar later ben ik reeds 3x alleen op vakantie moeten gaan en zijn we reeds 2x enkele weken uit elkaar geweest omdat hij het allemaal niet meer wist...
Ik weet niet waar ik aan toe ben.
Ik wil mijn man terug
Wanneer ik mij omkleed bekijkt hij mij niet meer. Hij "durft" de badkamer niet meer betreden wanneer ik in de douche sta. Ik krijg geen hand meer wanneer we buitenkomen. Alles wat ik zeg komt bij hem in het verkeerde keelgat. Hij zegt dat ik een verborgen agenda heb en hem slecht behandel terwijl ik helemaal niet veranderd ben maar wel hij. Ik heb al meermaals hulp bij therapeuten en de huisarts gezocht. Het advies is als hij zich niet wilt laten helpen kan er niets veranderen. Ik sta met mijn rug tegen de muur.
Ik ben een gezonde, vlotte vrouw van 39 maar ik ben zo ongelukkig. Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is voor hem maar hoelang moet ik de woedeuitbarstingen en verwijten nog slikken. Meermaals is het woord scheiden gevallen en hoewel ik dit helemaal niet wil begin ik nu wel te denken dat het een opluchting zou zijn. Ik had een afspraak bij de notaris gemaakt maar die heeft hij geannuleerd. Ik begrijp niet waarom want er is niets veranderd. Hij blijft ijskoud tegen mij maar scheiden wilt hij dan niet... ik wil dat hij gelukkig is en hij geeft mij vaak genoeg aan dat ik hem voor de voeten loop dus ik gun hem de vrijheid. Ik heb, aan de andere kant, ook noden en behoeftes. Ik hou van mijn man maar ik kan dit niet meer. Moet ik blijven? Moet ik van mij hart een steen maken en een advocaat onder de arm nemen en de scheiding toch doorzetten? Ik wou dat ik een glazen bol had en kon weten of hij ooit nog de oude zou worden... dan blijf ik zeker. Maar na bijna 3 jaar is er niets veranderd, moet ik me er dan maar bij neerleggen dat ik hou van een man die niet meer bestaat?
13 jaar getrouwd, bewust gekozen om kindervrij te blijven en altijd een rijk gevuld leven gehad samen. We gingen samen op vakantie, konden goed lachen samen en zagen elkaar enorm graag.
Ruim 2 jaar geleden overleed zijn beste vriend na een slopende ziekte en sukkelde hij in een depressie. We hebben samen gehuild, gepraat en hulp gezocht. Hij vond nergens een klik met een psycholoog dus hij ging niet meer...
Er was weinig tot geen aandacht meer voor mij en ook geen intimiteit. Normaal volgens de huisarts dus ik dacht dat we ons er wel zouden doorslaan.
Ik stelde leuke dingen voor om hem toch maar buiten te krijgen maar ik kreeg telkens het deksel op de neus.
Na verloop van tijd werd hij ook heel geniepig. Een nieuwe vergrendelbare op zijn gsm, wegblijven zonder te zeggen waar hij zat, om het minste kwaad op mij worden...
Ook een fase dacht ik...
Nu 2 jaar later ben ik reeds 3x alleen op vakantie moeten gaan en zijn we reeds 2x enkele weken uit elkaar geweest omdat hij het allemaal niet meer wist...
Ik weet niet waar ik aan toe ben.
Ik wil mijn man terug
Wanneer ik mij omkleed bekijkt hij mij niet meer. Hij "durft" de badkamer niet meer betreden wanneer ik in de douche sta. Ik krijg geen hand meer wanneer we buitenkomen. Alles wat ik zeg komt bij hem in het verkeerde keelgat. Hij zegt dat ik een verborgen agenda heb en hem slecht behandel terwijl ik helemaal niet veranderd ben maar wel hij. Ik heb al meermaals hulp bij therapeuten en de huisarts gezocht. Het advies is als hij zich niet wilt laten helpen kan er niets veranderen. Ik sta met mijn rug tegen de muur.
Ik ben een gezonde, vlotte vrouw van 39 maar ik ben zo ongelukkig. Ik begrijp dat het allemaal heel moeilijk is voor hem maar hoelang moet ik de woedeuitbarstingen en verwijten nog slikken. Meermaals is het woord scheiden gevallen en hoewel ik dit helemaal niet wil begin ik nu wel te denken dat het een opluchting zou zijn. Ik had een afspraak bij de notaris gemaakt maar die heeft hij geannuleerd. Ik begrijp niet waarom want er is niets veranderd. Hij blijft ijskoud tegen mij maar scheiden wilt hij dan niet... ik wil dat hij gelukkig is en hij geeft mij vaak genoeg aan dat ik hem voor de voeten loop dus ik gun hem de vrijheid. Ik heb, aan de andere kant, ook noden en behoeftes. Ik hou van mijn man maar ik kan dit niet meer. Moet ik blijven? Moet ik van mij hart een steen maken en een advocaat onder de arm nemen en de scheiding toch doorzetten? Ik wou dat ik een glazen bol had en kon weten of hij ooit nog de oude zou worden... dan blijf ik zeker. Maar na bijna 3 jaar is er niets veranderd, moet ik me er dan maar bij neerleggen dat ik hou van een man die niet meer bestaat?
K
06-06-2024
